ضرب المثل فلفل نبین چه ریزه …، در مناسبات جهانی امروز حتا جهت بعضی کشورهای بسیار کوچک هم مصداق دارد؛ کشورهایی که هرچند از نظر وسعت و جمعیت چندان حرفی جهت گفتن ندارند، ولی با توجه به همین کم های خود که وقت برنامه ریزی و گریز از پرسشها مرسوم در کشورهای بزرگ را فراهم می آورد، نبض بسیاری از تعامل های جهانی را در دست می گیرند و دیگران را مجبور می کنند آن ها را جدی بگیرند. لوکزامبورگ یکی از این گونه کشورهاست.

«شنگن» نام روستایی در لوکزامبورگ

این کشور کوچک آن قدر نقش آفرینی خود را به دیگر کشورهای هم قاره ای و سایر قاره ها تحمیل کرده که یکی از همکاری کنندگان و بانیان در تشکیل اتحادیه ی اروپا و نیز پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) محسوب می شود. این کشور همچنین در پیمان شنگن همکاری داشت. اصلا نام این پیمان از روستای شنگن لوکزامبورگ گرفته شده است است که محل انعقاد اولیه ی آن بود. لوکزامبورگ با این حال تا سال ۲۰۰۲ به واحد پول یکسان یورو نپیوسته بود. اهمیت لوکزامبورگ ۵۰۰ هزار نفری که طبعا به نسبت جمعیت خود، ثروتمند و دارای درآمد سرانه ی بالایی محسوب می شود، در امور خدماتی، بویژه مالی و بانکداری هست. قوانین این کشور به شکلی است که علاوه بر حضور ۱۴۰ شعبه ی بانکی مختلف، نه تنها اشخاص، بلکه کشورها هم بخشی از دارایی های خود را در بانک های لوکزامبورگ نگهداری می کنند. دفتر دادگستری اروپا، دیوان حسابرسی اروپا و بانک سرمایه گذاری اروپا نیز در شهر – کشور لوگزامبورگ واقع شده است است.

لوکزامبورگ یک مقصد خاص گردشگری با علاقه مندان خاص

بهشت مالیاتی

در این میان، لوکزامبورگ نیز مانند دیگر کشور کوچک اروپایی، موناکو، که به بهشت مالیاتی معروف هست، با وضع قوانین مناسب کار، بیمه و مالیات، نه تنها از حضور دفاتر شرکت های بین المللی پذیرایی می کند، بلکه روزانه ده ها هزار نفر از شهروندان کشورهای همسایه، بلژیک، فرانسه و آلمان، صبح ها جهت کار به شهر لوکزامبورگ عزیمت می کنند و شب ها به کشور خود باز می گردند.

شهر لوکزامبورگ محل تلاقی دو رود آلزت و پتروس است که درنتیجه، منطقه ای بسیار سرسبز کوهستانی را پدید آورده هست. کلا مسیر بزرگراه ای دسترسی به این شهر – شهرستان – کشور، سرپایینی و سربالایی بسیار دارد و خود شهر هم به نوعی دره ای، دارای شیب و چندطبقه هست. وجود درخت های بسیار و بلند، فصل های بهار، تابستان و پاییز خوشرنگی را در این منطقه رقم می زند.

ضرب المثل فلفل نبین چه ریزه …، در مناسبات جهانی امروز حتا جهت بعضی کشورهای بسیار کوچک هم مصداق دارد؛ کشورهایی که هرچند از نظر وسعت و جمعیت چندان

مردم لوکزامبورگ به زبان های لوکزامبورگی، فرانسوی و آلمانی صحبت می کنند و علاوه بر دو زبان فرانسوی و آلمانی، انگلیسی هم در دوران مدرسه آموزش داده می شود. ارتش لوکزامبورگ تنها ۱۲۰۰ نفر عضور دارد و کشور به صورت سلطنتی مشروطه اداره می شود. گفته می شود لوکزامبورگ تنها کشور دارای حکومت دوکی است و دوک نیز تنها یک نگهبان دارد که در وقت دیدارهای رسمی خارجی، چند نفر از اعضای ارتش به او اضافه می شوند.

مردم لوکزامبورگ با آن که بسیار تعامل گرا و پذیرا هستند، آلمانی ها را به خاطر اتفاقی که در چند دهه پیش زخ داد، هنوز نبخشیده اند. حتا گفته می شود لوکزامبورگی های قدیم به هیچ وجه به آلمان سفر نمی کنند. علت آن است که در وقت جنگ جهانی دوم، حکومت نازی، لوکزامبورگی ها را مجبور کرد که در جنگ، به طرفداری از آلمان شرکت کنند و کسانی که از این امر سر باز می زدند، با خانواده هایشان به اروگاه های کار اضطراری فرستاده می شدند.

منبع : دنیای سفر