بچه‌ها فقط بچه‌اند، حتی با ‌اچ‌آی‌وی مثبت

روز جهانی حمایت از یتیم ایدز

همه می‌دانند که چه کارهایی خطر مبتلا شدن به این بیماری را زیاد می‌کند، یا این که همه کسانی که مبتلا به ایدز هستند، خودشان «خودشان را در معرض خطر قرار داده‌اند.» نسل جدیدی از مبتلایان به اچ‌آی‌وی هم هستند؛ ‌آدم‌هایی که با این بیماری به دنیا آمده‌اند. تقریبا ۱۵.۵ میلیون زن در سرتاسر دنیا مبتلا یا ناقل اچ‌آی‌وی هستند،‌ به خصوص آن‌ها که در کشور های فقیرتر زندگی می‌کنند، ‌دسترسی کمتری به بهداشت دارند،‌ از بیماری‌شان اطلاع ندارند یا از خدمات پزشکی و مشاوره‌ای بهره‌ای ندارند، ‌این ریسک را مجبور می‌شوند که در هنگام وضع حمل یا شیردهی، فرزندشان را آلوده به این بیماری کنند و این‌ها بچه‌هایی هستند که خودشان نمی‌دانسته‌اند چه فرقی با دیگران دارند.

سازمان بهداشت جهانی می‌گوید «یتیم ایدز‌، کودک زیر ۱۵ سالی است که مادرش را بر اثر بیماری ایدز از دست داده باشد.» در قاره سیاه،‌ هر ۱۵ ثانیه یک کودک به جمع «یتیمان ایدز» اضافه می‌شود،‌ ولی این فقط مسئله آفریقا نیست. ۱۵ میلیون کودک یتیم ایدز در دنیا وجود دارد که بیشترشان در کشورهای جنوب صحرای بزرگ آفریقا زندگی می‌کنند؛ ولی در همه جای دنیا می‌شود سراغشان را گرفت،‌ از جمله در همین کشور عزیزمان ایران حدود ۳۰۰ کودک یتیم ایدز شناسایی شده است و احتمالا تعداد بسیار بیشتری از مبتلایان و ناقلان که شناسایی نشده‌اند.

بچه‌ها فقط بچه‌اند، حتی با ‌اچ‌آی‌وی مثبت

هفتم می، هفدهم اردیبهشت،‌ به نام این بچه‌هاست. با این که روز جهانی یتیم ایدز هنوز در تقویم شرکت ملل ثبت نشده، ‌بسیاری از سازمان‌های مردم نهاد در سرتاسر دنیا این روز را گرد هم می‌آیند و در آن بر حمایت از بچه‌هایی که به خاطر ایدز والدینشان را از دست داده‌اند تاکید می‌کنند، کمک‌های مالی و غیر مالی جمع می‌کنند و آموزش‌هایی جهت برخورد با این بچه‌ها به مردم می‌دهند. انجمن «فرانسوا خاویر باگنوس» که موسس و رییس آن «البینا دو بوسروارای» است در سال ۲۰۰۲ نخستین بار با برگزاری یک راهپیمایی در خیابان وال‌استریت در نیویورک آمریکا تلاش کرد تا نگاه‌ها را به عنوان مورد نظرشن،‌ حمایت از یتیمان ایدز، جلب کند.

در کشور عزیزمان ایران هم چند سالی است که سازمان‌های مردم‌ نهاد توجه‌شان به این مساله جلب شده است و از هر فرصتی جهت آموزش زیاد و اطلاع‌رسانی در این مورد استفاده می‌کنند. جمعه‌ای که گذشت، ‌یک روز قبل از هفتم می،‌ یکی از این گرد‌هم‌آیی‌ها در پارک لاله پایتخت کشور عزیزمان ایران برگزار شد،‌ انجمن «احیای ارزش‌ها» که حدود دو دهه در کار حمایت از بیماران مبتلا به اچ‌آی‌وی،‌ ایدز ،‌ سابقه دارد،‌ مینی‌بوس آزمایش اچ‌ای‌وی و مشاورانش را به پارک آورده بود و همزمان با تبلیغ جهت حمایت از کودکان یتیم ایدز،‌ بروشور و آموزش و آزمون رایگان ارائه می‌داد، همکارانش به مردم در مورد کار انجمن آموزش می‌دادند و تاکید می‌کردند که «‌ راه‌های انتقال اچ‌آی‌وی،‌ مشخص و محدود هست. از مبتلایان به این بیماری نباید ترسید،‌ همسفره شدن و نشستن در کنار آدم‌هایی که درگیر این بیماری هستند به کسی آسیب نمی‌زند و بچه‌های مبتلا به این بیماری هم به آغوش و دوستی ما نیاز دارند.»

تعدادی از والدین و کودکان درگیر با اچ‌ای‌وی در این برنامه حضور داشتند ولی به علت حفظ حریم خصوصی‌شان ترجیح دادند حضورشان در چشم نیاید. اچ‌ای‌وی در کشور عزیزمان ایران هم مانند همه جای دیگر دنیا،‌ زیاد مردم فقیر را درگیر می‌کند تا کسانی که دستشان به دهانشان می‌رسد. بچه‌هایی که با این بیماری متولد می‌شوند یا یکی از والدینشان را بر اثر این بیماری از دست می‌دهند،‌ علاوه بر این که با بیماری درگیر هستند،‌ باید با فقر هم بسازند. صدها و هزاران نفر ممکن است روبان‌های قرمز نشان حمایت از آدم‌های درگیر با این بیماری را روی لباس‌هایشان بزنند و در مورد این بیماری صحبت کنند،‌ ولی مقابله با نگاه‌های منفی به آدم‌های درگیر با این بیماری کمی سخت‌تر است.

یکی از این نگاه‌های منفی را می‌شود در مدارس دید. با این که قانونی جهت جداکردن کودکان مبتلا به ‌اچ‌ای‌وی از دیگران در مدارس وجود ندارد، ‌هنوز وحشت از این بیماری باعث می‌شود که بچه‌های مبتلا با مشکلاتی جهت عضویت روبه‌رو باشند؛ ‌بچه‌هایی که معمولا با کمبود اعتماد به نفس مواجه هستند بدون تحصیل آینده آن‌قدرها روشنی ندارند و شاید اگر ما مردم نگاهمان را به این بیماری و مبتلایان به آن با ملایمت همراه نکنیم،‌ هیچ وقت نتوانند زندگی عادی را تجربه کنند.

ترس، حاصل نا آشنایی هست. همه ما می‌توانیم با بیشترکردن آگاهی‌مان در مورد اچ‌آی‌وی،‌ از خودمان و دیگران در برابر خسارت‌های این بیماری مواظبت کنیم.

ترس، حاصل نا آشنایی هست. همه ما می‌توانیم با بیشترکردن آگاهی‌مان در مورد اچ‌آی‌وی،‌ از خودمان و دیگران در برابر خسارت‌های این بیماری مواظبت کنیم،‌ چه خسارت مبتلا شدن به بیماری باشد،‌ چه طرد شدن از زندگی عادی به خاطر یک اتفاق، یک اشتباه،‌ یا حتی به خاطر بدشانسی بچه‌هایی که اختیاری در مورد جایی که قرار است در آن به دنیا بیایند نداشته‌اند.

منبع: دانشجو

واژه های کلیدی: سازمان بهداشت جهانی | حمایت از بیماران | مبتلا شدن | کودکان | بیماری | زندگی | خسارت | ایران | انجمن | آموزش | سازمان