کاسترو یکی از نمادهای انقلاب کمونیستی در آمریکای لاتین به شمار می رود. در سال ۱۹۴۷ و در وقت دانشجویى به یک فعال سیاسى تبدیل شد و در اقدام سیاسى تبعیدشدگان دومینیکن براى سرنگونى دیکتاتور دومینیکن به نام رافائل تروجیلو شرکت فعال داشت و سال بعد در شورش هاى مناطق و حومه شهر بوگوتا در کلمبیا شرکت کرد. بااهمیت ترین خصلت سیاسى فیدل در آن وقت عقاید و نظرات ضد آمریکایى او بود.

وی بعد از به دست گرفتن حکومت در کوبا مخالفت با سیاست های آمریکا در کوبا و آمریکای جنوبی را سرلوحه سیاست های خود قرار داد.

در سال ۱۹۵۱ فیدل به عضویت حزب اصلاح طلب ارتدوکس درآمد و از طرف حزب خود وارد انتخابات براى حضور در مجلس عوام شد. او از زمانی که نیرو های انقلابی کوبا حکومت استبدادی فلوخنسیو باتیستا را در سال ۱۹۵۹ سرنگون کردند قدرت را در این کشور در دست گرفته است.

کاسترو در دانشگاه هاوانا در رشته حقوق به تحصیل پرداخت. در سال ۱۹۵۳ او در نخستین قیام نافرجام علیه باتیستا شرکت کرد. بعد از این قیام او زندانی و سپس به مکزیک تبعید شد. در سال ۱۹۵۶ کاسترو به کوبا بازگشت و مجددا رهبری انقلاب علیه باتیستا را در دست گرفت. او سپس جهت تقویت موقعیت خویش به نیرو های چریکی تحت فرماندهی “ارنستو ال چه گوارا” پیوست. او آخر با پشتیبانی این نیرو های چریکی توانست حکومت استبدادی فلوخنسیو باتیستا را در سال ۱۹۵۹ سرنگون کند.

وی بعد از به دست گرفتن حکومت در کوبا مخالفت با سیاست های آمریکا در کوبا و آمریکای جنوبی را سرلوحه سیاست های خود قرار داد. در ۳۱ ژوئیه سال ۲۰۰۶ فیدل کاسترو به علت انجام یک عمل جراحی در روده بزرگ قدرت را به طور موقت به برادرش رائول کاسترو واگذار کرد. فیدل که به مدت ۴۹سال قدرت را در کوبا در دست داشت در تاریخ ۱۷ فوریه ۲۰۰۸ از تلاش جهت تصدی یک دوره ریاست جمهوری تازه در کشورش منصرف شد و برادر ۷۶ ساله اش رائول کاسترو در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۰۸جانشین وی شد.

منبع : پایگاه خبری فرارو