روزهای خوش صنعت مسکن کشور عزیزمان ایران به این زودی‌ها برنمی‌گردد

المانیتور طی گزارشی با اشاره به رشد اجاره نشینی در کشور عزیزمان ایران در پی بروز بحران مسکن نوشت: بعید است بخش مسکن کشور عزیزمان ایران به این

به گزارش گروه اقتصادی گروه تحریریه سایت جوان،به نقل از المانیتور، رکود طولانی بخش مسکن در کشور عزیزمان ایران موجب شده است تا تا منزل دار شدن جهت بسیاری از ایرانیان به یک رویا تبدیل شود و زیاد کردن اجاره بها، قدرت خرید آنها را تحلیل ببرد. بعید است بخش مسکن کشور عزیزمان ایران به این زودی به روزهایی که این صنعت عالی ترین گزینه سرمایه گذاری در کشور محسوب می شد برگردد.

عبارات مهم : سرمایه گذاری – ایرانیان
رویای ایرانیان در سراسر نقاط دنیا یکسان هست. خانواده های ایرانی به مشکل کار می کنند تا بتوانند صاحب مکانی شوند که به آن منزل می گویند، چه این منزل یک آپارتمان کوچک در پایتخت کشور عزیزمان ایران باشد یا یک منزل خشت و گلی در یک روستا. تا همین چند سال اخیر، تقاضا در بخش مسکن به علت اوضاع شکننده اقتصاد کشور عزیزمان ایران که در آن املاک عالی ترین و امن ترین گزینه سرمایه گذاری محسوب می شد، رشد کرده بود. این مسئله موجب شده است بود تا بخش مسکن به یکی از در حال رشد ترین بخش های اقتصاد داخلی بدل شود.

در سال ۲۰۱۲، بخش مسکن ۲۰ درصد از کل تولید ناخالص داخلی کشور را به خود اختصاص داده بود و سرمایه گذاری در این بخش به ۸ درصد تولید ناخالص داخلی می رسید. این روند به عنوان نشانه ای از رشد پایدار در بخش مسکن تعبیر می شد. در اکثر سال های دهه های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ میلادی، سرمایه گذاری در بخش مسکن حدود ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی کشور را تشکیل می داد. با شروع رشد قیمت نفت در اوایل دهه ۲۰۰۰، بخش مسکن کشور عزیزمان ایران شاهد توسعه قابل توجهی بود. ساخت و ساز مسکن تحت تاثیر زیاد کردن درآمدهای نفتی به خاص در پایتخت کشور عزیزمان ایران رشد داشت. تقریبا کسی باور نمی کرد که رشد این بخش کند شود لیکن به نظر می رسید که میزان تقاضا هرگز فروکش نخواهد کرد. ولی بحران اقتصادی ناشی از افت قیمت نفت و تحریم های غرب علیه کشور عزیزمان ایران اوضاع را عوض کردن داد. با زیاد کردن قیمت تورم و کم کردن قدرت خرید مردم، اوضاع بدتر هم شد.

بخش مسکن یک مثال کلاسیک از سرمایه گذاری بیش از حد در بخش ساخت و ساز هست. خیلی زود، عرضه از تقاضا پیشی گرفت و رشد قیمت تورم میزان تقاضا را کم کردن داد. در سال ۲۰۱۱ میلادی، تعداد مجوزهای ساخت صادر شده است شروع به کم کردن کرد. این کم کردن در ابتدا ناچیز بود، و در سال ۲۰۱۲ نسبت به سال قبل تنها ۲٫۴ درصد افت نشان می داد. ولی در سال ۲۰۱۴، تعداد مجوزهای ساخت صادر شده است نسبت به سال قبل از آن ۳۲٫۱ درصد کم کردن یافت. بعد از رشد قیمت نفت، اکنون نوبت به رشد انفجاری قیمت مسکن رسیده بود. با رشد قیمت مسکن، تعداد معاملات هم کم کردن یافت و بسیاری از صاحبان منزل ها از فروش منزل های خود به قیمت هایی پایین خودداری کردند.

اکنون بحران بخش مسکن در کنار کم کردن قدرت خرید خانوارهای ایرانی، منجر به زیاد کردن تقاضا جهت اجاره شده است هست. این مشابه تجربه ای است که آمریکا بعد از بحران وام های مسکن بی اعتبار از سر گذراند. در واقع در سال ۲۰۱۶، یک سوم از ایرانیان در منزل های استیجاری زندگی می کردند، در حالی که این رقم در سال ۲۰۱۱ ۲۶٫۶ درصد بود. بر اساس برآوردهای اتاق بازرگانی، صنایع و معادن ایران، اجاره منزل ۷۰ درصد از میانگین هزینه های یک خانواده ایرانی را به خود اختصاص می دهد.

اما به رغم زیاد کردن تقاضا جهت اجاره، تعداد واحدهای خالی در کشور عزیزمان ایران زیاد کردن یافته هست. مرکز آمار کشور عزیزمان ایران سال گذشته گزارش داد که یک مورد از هر ۱۰ واحد مسکونی در کشور خالی هست. در تهران، در حالی که بسیاری به دنبال مکانی جهت زندگی هستند، ۱۳ درصد از واحدهای مسکونی آماده خالی هستند. شاید یکی از دلایل کلیدی این اوضاع را خودداری مالکان از فروش واحدهای خود به پایین تر از رقم مورد انتظار عنوان کرد.

انتهای پیام/