بیوگرافی علی نصیریان، مرد هزار نقش سینما

علی نصیریان در سال ۱۳۱۳ در پایتخت کشور عزیزمان ایران به دنیا آمد و در سال ۱۳۳۵ دیپلم هنرپیشگی‎ ‎خود را گرفت. بسیاری از آثار مطرح سینمای کشور عزیزمان

علی نصیریان (زادهٔ ۱۵ بهمن ۱۳۱۳) در تهران، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون و نمایشنامه نویس ایرانی هست. وی در سال ۱۳۸۰ نشان درجه یک هنری را از مدیر جمهور وقت دریافت کرد.

زندگی نامه علی نصیریان
علی نصیریان، روز دوشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۱۳ شمسی به دنیا آمد. وی در سال ۱۳۲۶ به دبیرستان پیرنیا در چهار راه گمرک رفت و در آنجا با جمشید لایق، اسماعیل داورفر و مهدی فتحی همکلاسی شد. در سال ۱۳۲۹ همزمان با درس دبیرستان، در کلاس جامعه باربد در خیابان لاله زار هم اسم نوشت. این کلاس را اسماعیل مهرتاش در سال ۱۳۰۵ راه انداخته بود و در آن موسیقی، تئاتر و ادبیات درس می داد. او در سال ۱۳۳۰ کتاب هنر تئاتر را خواند. او در کلاس تئاتر سعدی که همسر عبدالحسین نوشین آن را اداره می کرد هم شرکت کرد. وی در سال ۱۳۳۵ جایزهٔ نخستین مسابقهٔ نمایش نامه نویسی را جهت نمایش بلبل سرگشته دریافت کرد. فیلم گاو ساخته داریوش مهرجویی نخستین فعالیت سینمایی او بود. نصیریان در سال ۱۳۶۲ نقش قاضی شارح را در سریال سربداران بازی کرد، نقشی که بین تمام نقش هایش تا آن تاریخ منحصر به فرد بود. آقای هالو، کفش های میرزا نوروز، شیر سنگی، ناخدا خورشید، هزاردستان، سال های خاکستری، بوی پیراهن یوسف و میوه ممنوعه از آثارهای قابل توجه و ماندگار وی می باشد. وی در ۱۳۸۰ به عنوان یکی از اشخاص ماندگار ایرانی در رشتهٔ بازیگری تئاتر و سینما آشنا شد.

گفتگو با علی نصیریان
چه شد که وارد عرصه بازیگری شدید؟
پدرم بسیار مذهبی و در عین حال صاحب ذوق بود. منزل ما هم آن وقت در میدان شاپور بود. در آن جا قهوه منزل های بسیاری وجود داشت که هر لحظه مراسم نقالی برپا بود. در ایام محرم هم گروه های تعزیه بسیاری به محله ما می آمدند. من با پدرم به تماشای تعزیه می رفتم و از همان وقت به بازیگری علاقه مند شدم.

اگر بخواهید به گذشته بازگردید، به یاد چه چیزی می افتید؟
به یاد تقلید کردن هایم از آدم هایی که بازی می کردند، تعزیه اجرا می کردند یا معرکه می گرفتند و… . این تقلیدها برایم خیلی جالب و شیرین بود؛ به شکلی که هنگامی که به آن دوران فکر می کنم، بلافاصله همین ها در ذهنم نقش می بندد.

علی نصیریان در سال ۱۳۱۳ در پایتخت کشور عزیزمان ایران به دنیا آمد و در سال ۱۳۳۵ دیپلم هنرپیشگی‎ ‎خود را گرفت. بسیاری از آثار مطرح سینمای کشور عزیزمان

این علاقه مندی از چه زمانی جهت تان جدی شد؟
از سال دوم دبیرستان به شکل جدی کار خودم را شروع کردم. در دبیرستان دوستی داشتم به نام بهمن فرسی که یکی دو سال از ما بزرگ تر بود. او یک روز به من گفت که می خواهم تئاتر کار کنم. من هم رفتم و با او همکاری کردم.

اولین تجربه بازیگری تان چگونه بود؟
هرگاه به تماشای نمایش های سیاه بازی می رفتم، آن قدر تحت تأثیر آن ها قرار می گرفتم که حرکات آن ها را تقلید می کردم، ولی نخستین حضور جدی من در تئاتر مربوط به دوران دبیرستان است که با چند نفر از دوستانم ـ که همه آن ها بعدها از بازیگران بزرگ تئاتر شدند ـ گروه تئاتر راه انداختیم. به کلاس های تئاتر هم می رفتم. به همین علت لاله زار پاتوق مهم ام شده است بود. به علت اجرای تئاترهای خاص در آن دوران، خیلی سریع نام گروه ما بر سر زبان ها افتاد. جمشید مشایخی و عزت الله انتظامی هم از اعضای ثابت گروه ما بودند، ولی به علت شرایط خاص آن زمان، از ما در سینما استفاده نمی شد. هر چند من خیلی علاقه مند به بازیگری در سینما بودم.

کی وارد تلویزیون شدید؟
در سال ۱۳۳۷ تلویزیون شخصی کشور عزیزمان ایران راه اندازی شد و دو سال بعد همکاری اداره هنرهای دراماتیک با تلویزیون در قالب اجرای نمایش های زنده تلویزیونی شکل گرفت. جهت این اجراها ۶ گروه گزینش شد و من هم که از سال ۳۶ به استخدام اداره هنرهای قشنگ درآمده بودم، سرپرستی یکی از این گروه ها را برعهده گرفتم و نمایش های زیادی را در تلویزیون اجرا کردم که موجب شد مردم مرا بشناسند. در مجموع بیش از ۵۰ تئاتر تلویزیونی در مقام بازیگر یا کارگردان داشتم و هم وقت با افتتاح تالار سنگلج، کارگردان یا بازیگر اجراهای صحنه ای نیز بودم.

علی نصیریان، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون و نمایشنامه نویس ایرانی است

بیوگرافی علی نصیریان، مرد هزار نقش سینما

فکر می کنم با فیلم گاو وارد سینما شدید.
بله، همین طور هست. سال ۱۳۴۲ نمایشی را به نام گاو در تلویزیون به صورت زنده اجرا کرد یم که در سال ۴۸ غلامحسین ساعدی نویسنده این کار، داریوش مهرجویی را به ما معرفی کرد و گفت: در حال نوشتن فیلم نامه ای با همین نام و عنوان هستم. قصدشان این بود تا کاری تازه و سوا از سینمای مرسوم بسازند. گروه ما در این فیلم بازی کرد و من نقش مش اسلام را داشتم. در آن وقت ۳۴ ساله بودم. بعد از گاو به پیشنهاد آقای مهرجویی، سناریوی آقای هالو را نوشتم که فیلم دوم من بود. آقای هالو تنها تجربه من در زمینه فیلم نامه نویسی بود و با توجه به علاقه ام به کار اجرا، دیگر فیلم نامه نویسی را ادامه ندادم. پستچی، دایره مینا و حیاط پشتی مدرسه آفاق که بعدها نامش به مدرسه ای که می رفتیم عوض کردن کرد، از جمله فیلم هایی بود که گروه ما با مهرجویی همکاری کرد‎.‎

کارهای بزرگ شما مثل سربداران و هزار دستان بعد از انقلاب شکل گرفت، در این باره بیش تر توضیح بدهید.
در سال ۵۹ بازنشسته شدم و چون دیگر گروه نداشتیم، تئاتر کار نکردم و وارد کارهای تصویری شدم و در سریال های هزاردستان و سربداران که جزو نخستین مجموعه های تلویزیونی بعد از انقلاب بود، حضور پیدا کردم. محمد علی نجفی را قبل از انقلاب دیده بودم. او جهت بازی در نقش قاضی شارع، در مجموعه سربداران از من دعوت کرد و بعد از خواندن سناریو احساس کردم نقش خیلی خوبی است که تفاوت زیادی هم با نقش های قبلی ام دارد. مرحوم رهگذر متن بسیار خوبی جهت این مجموعه نوشته بود. بازی ام در سربداران رو به آخر بود که آقای حاتمی پیشنهاد نقش ابوالفتح در هزار دستان را مطرح کرد که قرار بود در همان شهرک سینمایی کار شود. علی حاتمی جهت هزاردستان آلبومی از هنرپیشگان را گرد آورد و با گروهی از فرزند های تئاتر که از دهه ۳۰ کار خودشان را شروع کرده بودند، این مجموعه را ساخت. ساخت هزاردستان طولانی شد. البته من تنها دو ماه در لوکیشن بازارچه مشغول بودم. حاتمی می خواست این مجموعه نو باشد. تا حدود زیادی هم موفق شد. در واقع جمع کردن این همه هنرپیشه کار آسانی نبود. حاتمی به خاطر خلق خوشش توانست همه را دور خودش جمع کند.

درباره فیلم کفش های میرزا نوروز توضیح بفرمایید.
در سال ۶۴ فیلم «کفش های میرزا نوروز» را با محمد متوسلانی کار کردم که فیلمی کمدی بود و در آن وقت استقبال زیادی از آن شد و هنوز هم مردم آن را خیلی دوست دارند. خیلی ها هنگامی که مرا می بینند، به آن فیلم اشاره می کنند و می پرسند کفش ها چه شد؟ تجربه دیگر کمدی ام سه قسمت از مجموعه ای به نام خیرالله و صندوق چه رازها به کارگردانی داریوش مؤدبیان بود که نقش ماشاءالله خان را بازی می کردم که آن هم کار خوبی بود.

در یک نگاه کلی به تئاتر و سینما، شما تئاتر را جلوتر می بینید یا سینما را؟
تئاتر باعث رشد اندیشه شده است هست. سینما هم بدون فکر و اندیشه نیست. چون سینما به هر حال تصویری تر هست. آخرین کار سینمایی من فیلم جزیره آهنی بود که کارگردان بسیار جوان، متفکر و ب استعدادی داشت. البته تئاتر بیش تر انسان را به اندیشیدن وا می دارد تا سینما، ولی سینمای ما هم فرهنگ و اندیشه دارد و اگر در دنیا مطرح می شود به همین علت هست. من فکر می کنم در هر دو جا می توان تفکر را دید.

علی نصیریان در سال ۱۳۱۳ در پایتخت کشور عزیزمان ایران به دنیا آمد و در سال ۱۳۳۵ دیپلم هنرپیشگی‎ ‎خود را گرفت. بسیاری از آثار مطرح سینمای کشور عزیزمان

فکر می کنید انجام کار مذهبی چه تفاوتی با کارهای دیگر دارد؟
کارگردانی که اقدام به اجرای نمایش مذهبی می کند، خود باید دارای اعتقادات مذهبی باشد تا در اثرش صداقت دیده شود. اگر باورهای مذهبی کسی نیرومند نباشد و دست به اجرای نمایش مذهبی بزند، کار صادقانه ای نکرده هست. بعضی افراد آیین و مذهب را بهانه کار کردن و پول درآوردن قرار می دهند. به علت فراهم شدن موقعیت اجرای نمایش مذهبی نباید به سراغ این ژانر از تئاتر رفت، بلکه باید نسبت به این مقوله باور داشت تا در این کار موفق شویم.

سینمای بعد از انقلاب را چه طور ارزیابی می کنید؟
بعد از انقلاب، سینما دچار تحولی اساسی شد و به سرعت به سمت پیشرفت و موفقیت نسبی حرکت کرد. در این دوره کارگردان های بسیار موفقی وارد عرصه شدند که همکاری با آن ها جهت من لذت بخش بود. در این دوره فعالیت سینمایی من بر فعالیت های تئاتری غلبه کرد، به طوری که من در دهه ۶۰ یکی از پرکارترین بازیگران سینما بودم و در ۱۲ فیلم حضور جدی داشتم.

علی نصیریان در سال ۱۳۶۲ نقش قاضی شارح را در سریال سربداران بازی کرد

بیوگرافی علی نصیریان، مرد هزار نقش سینما

کارهای خودتان را چه طور می بینید؟
من کارهای زیادی در تلویزیون داشتم و بعضی از مجموعه ها از جمله سربداران، هزار دستان، گرگ ها و همسایه ها، جزو آثار موفق وقت خودشان بوده اند، ولی هیچ وقت میل به خاصی ندارم جهت این که حتماً در تلویزیون یا سینما باشم. بستگی دارد که چه چیزی پیش آید و آن چیزی را که تا حدودی احساس کنم، بد نباشد قبول می کنم. هنرپیشه باید حضور داشته باشد و نمی شود وقت طولانی نباشد و دیده نشود و کم و بیش باید تلاش خودش را داشته باشد. شیخ بهایی به کارگردانی شهرام اسدی از کارهای تلویزیونی ام است که هنوز پخش نشد و در فاز دوم این مجموعه نقش پیری شیخ بهایی را در وقت شاه عباس بازی کردم.

نظرتان راجع به تجلیل از بازیگران و صورت های معروف و گزینش اشخاص ماندگار چیست؟
بعد از انقلاب این کارها جا افتاده هست، به خصوص جهت کسانی که زحمت کشیده اند و حالا به پیری رسیده اند. بعضی از این ها ممکن است خیلی کم تحمل باشند و این برنامه ها باعث می شود دل گیر و افسرده نشوند. این بزرگداشت ها و تجلیل ها جهت نسل جوان هم خوب است که ببینند اگر زحمت بکشند، زمانی از آن ها تقدیر خواهد شد. ما ایرانی ها هر لحظه حرمت استاد را نگه داشته ایم و این سنتی دیرین است و کاری هم که الان می شود، بر اساس همین سنت است که خیلی خوب و ارزش مند است.

آخرین حرف تان؟
برای همه دوستان، آشنایان و فامیل آرزوی سلامتی دارم. هنگامی که می گویم فامیل، منظورم همه مردم هست. چون ما با همه مردم فامیل هستیم. سلامتی بالاترین نعمت خداوند هست. امیدوارم مردم مراقب خودشان باشند و آرزوی من این است که مردم شریف کشور عزیزمان ایران سلامت باشند.

علی نصیریان, با فیلم گاو وارد سینما شد

آثار علی نصیریان
آثار سینمایی علی نصیریان