پویشی موفق و تاثیرگذار در اینترنت , افطاری ساده

وجود دو گزاره راحت بودن افطار در کیفیت آن و عمومی بودن سطح آن در توزیع، این سنت را در برابر عرف مرسوم “افطاری های مسرفانه در محافل خصوصی” قرار می‌دهد.

شاید بتوان فراخوان سالهای اخیر صفحات رهبرمعظم انقلاب در اینترنت را نقطه شروع و ظهوری جهت طرح مساله “افطاری ساده” دانست، فراخوانی که از مخاطبان خواسته بود از “افطاری های ساده” در “معابر عمومی” همچون خیابان ها،حسینیه ها و… تصویر بیاندازند و با هشتگ #افطاری_ساده در اینترنت منتشر کنند تا به گسترش این سنت حسنه در جامعه کمک شود.

«یک سنت خوب هم امسال بیش از سال های دیگر دیده شد، که خوب است مورد توجه قرار بگیرد و آن، افطاری دادن های راحت و بی پیرایه در مساجد و در خیابان ها بود در زیاد شهرهای کشور – که بسیار کار شایسته ای است در برابر افطاری های مسرفانه ای که شنیده شد، دانسته شد که بعضی ها به بهانه ی افطار، حرکات و عمل مسرفانه انجام می دهند و به جای اینکه در ماه رمضان وسیله ای بشوند جهت نزدیکی معنوی به فقرا و مستمندان، با این عمل، با این حرکت، خود را در لذات جسمانی غرق می کنند. نمی خواهیم بگوئیم که اگر در افطار، کسی غذای مطبوعی مصرف کرد، این کار ممنوع هست؛ نه، در شرع اینها ممنوع نیست؛ اسراف ممنوع هست، زیاده روی ممنوع هست، ریخت وپاش فراوانی که گاهی در اینجور مجالس انجام می گیرد، ممنوع هست. چه بهتر که کسانی که می خواهند افطاری بدهند، با همین سنتی که رائج شده است هست، افطاری بدهند؛ که مردم را، رهگذران را و کسانی را که مایلند از افطاری استفاده کنند، در این سفره های رایگان و با بذل و بخشش و گشاده دستی، در کوچه ها، در خیابان ها، در حسینیه ها، افطاری می دهند.»

واکاوی علل و چرایی لزوم گسترش “افطاری راحت در محافل عمومی” ما را بر آن میدارد تا سخن از لزوم تبدیل روزه داری از “عمل فردی” به “آیین اجتماعی” به زبان آوریم. قطعا گسترش مساله افطاری های راحت بیش از آنکه حرکتی سلبی در محکومیت مصرف گرایی مسرفانه باشد حرکتی ایجابی در احیای آیین های دینی به وسعت جمعی است.

آنچه در این میان که شاید از اولویت کمتر ولی غیرقابل کتمان میتواند برخوردار باشد تلاش جهت “اصلاح الگوی مصرف” مسلمانان در مقوله روزه داری باشد.رواج یافتن افطاری های تجملی مصداقی عینی و ملموس از استحاله شدن فلسفه روزه داری در عمل روزه داری است.روزه ای که میخواهد یادآور لزوم نزدیکی و همدردی فقیر و غنی باشد خود تبدیل به نقطه ای جهت زیاد کردن شکاف میان این دو میگردد و از دیگر سو موجبات پررنگ شدن تمایزات موجود در میان بندگان را فراهم می آورد.گسترش فرهنگ “افطاری ساده” میتواند با به تقابل کشاندن عمل خودجوش جمعی این رویه فردی و شخصی را تبدیل به یک ضدارزش در جامعه دین داران کند.

انتهای خبر/