به گزارش خبرنگار حوزه هنرمندان گروه اینترنت گروه تحریریه سایت جوان؛ حبیب رضایی بازیگر سینما منتشر شدن تصویری از بهرام بیضایی کارگردان سینما و تئاتر،نمایش نامه و فیلمنامه نویس ایرانی در پیج اینستاگرام خود وی را جزء انگشت شمارترین سلاطین و غول های عرصه قلم تا ابد دانست.

حبیب رضایی در پیج اینستاگرام خود نوشت:

حبیب رضایی جهت بیضایی نوشت

“استاد بی بدیل جناب بیضائی، قطعا یکی از انگشت شمارترین سلاطین و غول‌های عرصه قلم است تا ابد. به بهانه درجه دکترایی که به حضور در دستان ایشون مفتخر شده است است: “نوشتن، یگانه‌ترین و ماندگارترین ردپای بشر است در دنیا هستی. این شعار کنفرانس جهانی فلاسفه در قرن ۲۱ بود که در سال ۲۰۰۴ برگزار شده. میشود اصلا مهم نباشه که چه کسی یا کسانی این عبارت رو گفتن. میشود اصلا فراموش کرد که خداوند به قلم، قسم یاد کرده.

میشه به یاد نیاورد که همه دانشمندان؛ محققین و حتی پیامبران خدا، هنگامی که حرفاشون سندیت پیدا می‌کنه که جائی نوشته بشه! میشود اصلا توجه نکنیم که حافظ یا مولانا یا شکسپیر یاهمه بزرگان. اگه نمی‌نوشتند، الان ما چه جهانی می‌داشتیم. میشود این اصل رو بی اهمیت فرض کرد که ثابت کرده اند، نوشتن حتی از آتش هم جهت انسان فرایند خلاقانه‌تر وبی نظیر تری بوده هست، چون آتش در محیط زیست بوده . ساده‌ترین شکلش صاعقه است.فقط باید در اختیار قرار می‌گرفته. حتی تکلم و حرف زدن، امروز معلوم شده است در دیگر موجودات نیز کاملا وجود داشته و دارد. ولی نوشتن، نه تنها در محیط زیست نمونه‌ای ندارد بلکه از هر فعل دیگری انسا نی‌تر هست. میشود امروز روز، روزانه گی رو علم کرد و هزار هزار نیاز واجب‌تر و شاید در لحظه، حیاتی‌تر رو ردیف کرد و ثابت کرد: ای بابا دل خوش سیری چند؟نوشتن هم شکم سیر و دل خجسته می‌خواد؛ و شاید خیلی بهتر میشود اگه همه “میشه “‌های بالا رو با علامت سئوال خوند. در هر حال جهت نگارنده، “نوشتن” مثل یه قول و قرار و پیمان ازلی ابدی می‌مونه. یه “اتفاق” یا یه “زایمان” یا یه ” ثبت است بر جریده عالم .. “

یا خلاصه یه ردپائی که هنگامی که جائی جا می‌ذاری دیگه به بودن و نبودن تو وابسته نیست.. به نظرم خیلی خیلی خوشبختندو البته بی جانشین، کسائی که زیاد و بهتر از حرف زدن (که باد هواست)، می‌تونند بنویسند. همینطوری خواستم یادمون بمونه که به نوشته‌های واقعی، اعتناء کنیم؛ و اهل قلم رو، اونایی که به سرزمین کلمات حرمت مضاعف می‌بخشند، روی سر بذاریم همین.”