دل و روح و احساسات همه ایرانیان جهت فوت «آتنا اصلانی» دخترک معصوم پارس آبادی جریحه دار شد. بغض مردم در رثای دخترکی بیگناه، گرفتار در چنگال فقر و فساد ترکید و غمی سنگین بر دل والدین دلواپس نشست

آنچه فاجعه “آتنا” به جامعه می آموزد

سرنوشت تلخ ستایش، آن دختر افغان یادتان می آید؟ بله، هنوز آن صورت معصوم از خاطرمان محو نشده که امروز می شنویم ستایشی دیگر سرتیتر اخبار رسانه ها می شود؛ دخترکی معصوم به نام آتنا اصلانی.
حدود ۲۰ روز پیش اطلاعیه گم شدنش را در اینستاگرام، تلگرام، شبکۀ اجتماعی فیس بوک و … دیدیم و امروز اعلام کردند آتنا به دست جنایتکاری سنگدل که همسایه محل کار پدرش بوده ربوده شده، مورد تعرض جنسی قرارگرفته و به شکل وحشیانه ای به قتل رسیده هست.

عبارات مهم : فرزندان – چگونه
دیروز ستایش ها و امروز آتناها با فوت خود جامعه ما را غمزده کردند، ولی براستی آیا هنوز هم سخن گفتن از آموزش جنسی به فرزندانمان تابو است و کسی که از این ضرورت سخن بگوید، تابو شکنی کرده است.
نمی خواهم بپرسم چگونه می شود فردی جتایتکار که سابقه قتل، اعتیاد و … داشته، آزادانه در شهری کوچک زندگی می کند.
نمی خواهم بگویم آیا جنایتکاران سابقه دار در همسایگی ما به زندگی نکبت بار خود ادامه می دهند ، آزاد و رها، بدون هیچ نگرانی .
این ها را نمی خواهم بگویم، می خواهم بگویم آیا جهت یادگیری و آموزش جنسی به فرزندانمان تلاش نمی کنیم و وقت نمی گذاریم؟
چرا نمی دانیم با چه زبانی باید به فرزند دختر و پسرمان بگوییم نباید به جای غریبه پا بگذارد، با غربیه ها همکلام شود و چرا فرزند ها نمی دانند در برخورد با گرگ صفتان دور و برشان چگونه واکنش‌ها کنند؟
چرا باور نمی کنیم بیماران جنسی نه در کشور ما که در همه دنیا رها و آزاد می چرخند و در کمین فرزند های معصوم ما هستند. آیا نمی خواهیم درک کنیم آموزش جنسی هم مانند همه آموزش های دیگر نیاز زندگی هست؛ آن هم نیازی مبرم، نیازی جهت سلامت جسم و روح.
اگرنمی دانیم بپرسیم، بخوانیم ، بیاموزیم و زیاد و زیاد بدانیم.
فقط و فقط با آگاهی می توانیم از اتفاق های تلخی مانند آینده ستایش و آتنا جلوگیری کنیم.
باید این تلنگر را به خودمان بزنیم که آتناهای دیگر در تهدیدند، اگرنیاموزیم، ندانیم و نخواهیم بدانیم.