عبارات مهم : رژیم لاغری – رژیم غذایی
سال ها پیش یکی از دوستانم را دیدم که دلواپس اضافه وزن دختر نوجوانش بود. او هنگام بلوغ شروع به زیاد کردن وزن کرده بود و والدینش نمی دانستند که باید چه کار کنند. آنها با فرزندشان در مورد کنترل روی کمتر خوردن و ورزش صحبت کرده بودند. تلاش می کردند غذاهای مخصوص جهت او درست کنند. هیچ کدام از آن ها جلوی روند عوض کردن او از یک دختر فرزند لاغر به یک زن چاق را نگرفته بود. همه ی اعضای خانواده او هر لحظه لاغر بودند، بنابراین والدینش فکر نمی کردند که اضافه وزن او ممکن است مسئله پزشکی باشد ( یا نباشد )، یا فقط به خاطر تفاوت نوع بدن او به صورت طبیعی با سایر اعضای خانواده است.

من به عنوان یک متخصص مغز و اعصاب می دانستم، اضطراب معنی دار والدین او مسئله این دختر را بدتر می کند. او دیگر تمایلی به غذا خوردن به همراه خانواده نداشت و زمانی هم که کنارشان می نشست تقریبا چیزی نمی خورد. ولی پدرش می گفت که شبانه غذاها از یخچال ناپدید می شوند و زیاد کردن وزن او همچنان ادامه داشت. به نظر می رسید که اختلال پرخوری او در حال پیشرفت است.

من نگرانی او را درک می کردم چون خودم هم زمانی دختری نوجوان بودم و با حس عجیب تغییراتی که در بدن یک دختر نوجوان رخ می دهد ( با این که کاملا طبیعی است ) آشنایی داشتم. من متقاعد شده است بودم که باید همه چیز را در بدن خود عوض کردن بدهم قبل از این که به فکر تناسب اندامم باشم.

وقتی که ۱۳ ساله بودم، مادرم پیشنهاد داد که مراقب وزنم باشم، بنابراین نخستین رژیمم را شروع کردم. من از پولی که از توزیع روزنامه ها بدست می آوردم جهت خرید سالاد و طالبی استفاده می کردم و در زیرزمین نگه می داشتم تا جلوی وسوسه ای که به خوردن سایر خوراکی ها داشتم را بگیرم. مطمئن نیستم آیا هدفم مصرف روزانه ۸۰۰ کالری بود، شاید از مجله ها یا دختران مدرسه شنیده بودم. اصلا نمی دانستم این مقدار غذایی که میخورم کمتر از نیمی از انرژی ای است که بدنم نیاز دارد، یا این که باعث می شود مغزم مرا وادار به اضافه وزن در طول وقت می کند.

زمان نوجوانی و دهه ۲۰ زندگی ام تقریبا سالی ۵ تا ۷ کیلو چربی سوزی داشتم. زیاد دوستانم هم دقیقا همین کار را می کردند، انگار که رژیم داشتن بخشی از زن بودن هست. زمانی که وزنم اضافه می شد، تلاش می کردم با پوشاندن خودم آن را نادیده بگیرم. زمانی هم که لاغر تر می شدم، احساس غرور می کردم ولی هر لحظه گرسنه بودم. در هر صورت خیالم از بابت وزنم راحت نبود.

همان طور که تحقیقات آینده نگری کرده بودند، بالاخره رژیم تکراری، من را به دردسر انداخت. من در طول یک دوره استرس زا در دهه ۲۰ زندگی ام شروع به پرخوری کردم. زمانی که خوابم نمی برد باید بستنی یا یک بسته چوب شور را به همراه کره می خوردم، آن هم ۳ نصف شب. داشتم خودم را مریض می کردم و نمی توانستم جلوی خوردنم را بگیرم. آن سال ۱۰ کیلو به وزنم اضافه شد و شانس آوردم زمانی که استرسم کم شد، توانستم بدون هیچ کمکی دست از پرخوری بردارم.

اصرار به نوجوانان جهت لاغر شدن فشار خیلی زیادی به آن ها وارد می کند، درصورتی که والدین چنین قصدی ندارند. کاملا قابل آینده نگری هست، زمانی که دلواپس وزن تان هستید، سابقه رژیم گرفتن دارید و حتی اعضای خانواده کودکانی که چاق هستند را دست می اندازند، بنابراین به آسانی می توان انتظار داشت که این کودک در آینده دچار اضافه وزن و اختلال پرخوری شود. یک مطالعه طولانی مدت به نام پروژه EAT، نشان داد دخترانی که به طور مکرر رژیم می گیرند یا خانواده ارزش آن ها را دست می اندازند نسبت به سایر دختران در ۱۰ سال آینده دو برابر زیاد کردن وزن خواهند داشت، چه قبل از آن دچار اضافه وزن بوده باشند و چه نباشند.

مطالعه دیگری نشان داد، دخترانی که در اوایل نوجوانی به صورت مکرر رژیم می گیرند، نسبت به دیگران در عرض ۲ سال آینده ۵ برابر اضافه وزن خواهند داشت. نوجوانان لاغر نروژی که احساس اضافه وزن داشتند نسبت به همتایان خود که حس خوبی به وزنشان داشتند در طول ۱۱ سال بعد اضافه وزن بیشتری داشته اند. در نهایت والدینی که از ۹ سالگی به دخترانشان توصیه می کنند رژیم بگیرند، باید بدانند که فرزندشان در ۱۵ سالگی دچار اضافه وزن زیادی خواهند شد. این مسئله فقط در دخترانی که رژیم می گیرند، مشاهده می شود.

همچنین این مطالعات نشان دادند که، چربی سوزی با رژیم های غذایی مکرر احتمال خطر پرخوری را خیلی بالا می برد که می تواند زیاد کردن وزن های بعدی را توضیح دهد. در پروژه EAT مشخص شد که، گرسنگی کشیدن به خاطر رژیم باعث می شود خطر زیاد کردن پرخوری در دختران تقریبا دو برابر زیاد کردن پیدا کند. دختران در مطالعه دوم که به صورت مکرر رژیم می گرفتند، ۱۲ بار زیاد از دیگران گزارش پرخوری دادند و پسرانی که به طور مکرر رژیم می گرفتند ۷ بار زیاد گزارش پرخوری ارائه کرده بودند. مطالعه ای که در کالیفرنیای شمالی روی دختران انجام شد هم، همین نتیجه را ارائه نمود.

به طور کلی، ۳۵ درصد افرادی که رژیم می گیرند، دچار آسیب رژیمی می شوند و ۲۰ تا ۲۵ درصد افرادی که به خاطر رژیم دچار آسیب شده است اند، دچار اختلال خوردن می شوند. جهت شکستن این چرخه، دکتر اریک استیک (Eric Stice) و همکارانش یک Body Project طراحی کردند. یک مداخله جهت کم کردن خطر اختلال خوردن در نوجوانان در معرض مبتلا شدن به این اختلال. اززنان جوانی که از بدنشان رضایت ندارند، خواسته شد استدلال هایی علیه اهمیت لاغری بیاورند، به عنوان نمونه ساختن لیستی از ۱۰ روشی که دختران می توانند ایده آل های لاغری را به چالش بکشانند، نوشتن یک مقاله در مورد هزینه های رژیمی که باعث شده است پرسشها زیادی برایشان بوجود بیاورد، مثل این که نمی توانند مثل سایر دوستانشان در مهمانی ها غذا بخورند. دختران با ارائه این مباحث در گروه، خودشان را در برابر اعتقادات قبلی ارزش می بینند. به طور شگفت انگیزی افرادی در این گونه موقعیت ها اغلب با عوض کردن عقایدشان تصویر العمل نشان می دهند و در این مورد معمولا تصویر العمل ارزش به این شکل است که لاغر بودن ارزش این همه دردسر را ندارد. مهم این است که به جای شنیدن نظرات دیگران خودمان را با کارهایی که انجام می دهیم بشناسانیم، نه با ظاهری که به نظر می رسیم.

این برنامه موثر بود، در یک کارآزمایی تصادفی در دبیرستان روی دخترانی که اندام ارزش را دوست نداشتند. شرکت کنندگان در این طرح در عرض ۳ سال آینده، ۶۰ درصد کمتر دچار اختلال پرخوری شده است بوند.نسخه آن لاین این طرح هم خطر اختلال پرخوری را کم کردن داد ( البته با تاثیر کمتر )، همچنین زیاد کردن وزن در ۲ سال آینده را هم در گروه کنترل دختران که یک بروشور یا فیلم مستند در مورد اختلال پرخوری دیده بودند را محدود کرد.در نتیجه مشخص شد که، تحت فشار قرار دادن فرد، جهت لاغر شدن باعث زیاد کردن اختلال پرخوری و زیاد کردن وزن در طولانی مدت خواهد شد.

با کمک یک درمانگر خوب، دختر دوستمان راهی بهتر جهت ارتباط با غذا و وزنش پیدا کرد، با ورزش کردن منظم و مصرف خوراکی های سالم بدون محدودیت. والدینش هم ایجاد استرس در مورد بدنش را کنار گذاشتند. اگر همه ما نتیجه ای که تحقیقات علمی نشان داده اند را رعایت کنیم، شادتر، سالم تر و احتمالا لاغر تر خواهیم بود.

عادت های غذایی سالم تر، نتیجه های طولانی مدت جهت شما دارد و واقعا بعید است که یک عادت خوب به وسیله یک رژیم غذایی سنتی که خوردن همه چیز را محدود می کند، به شما ارائه شود. من نمی دانم که چطور بگویم که چقدر مهم است که والدین بدانند، فرزند ها عادت های غذایی خود را از والدین می گیرند.کلمه رژیم اثر متضادی می گذارد و در عالی ترین حالت باعث چربی سوزی نمی شود یا در بدترین حالت باعث بروز رفتارهای مخرب جهت سلامت شما می شود. از طرفی هم مراسم خوش حالی ها و داشتن خاطرات خوب در کنار خانواده باعث استحکام بنیان خانواده می شود.

تهیه و ترجمه: گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
اختصاصی سیمرغ