آیا اوضاع بیماری آلزایمر در کشور عزیزمان ایران خطرناک است؟

آلزایمر در کشور عزیزمان ایران

مسیر منزل اش را گم کرده، نه آدرسی در جیبش است و نه تلفنی همراهش. در شلوغی خیابان تنها و پریشان اطرافش را می نگرد ولی چیزی به خاطرش نمی آید. ساعتها سرگردان، خیابانها را یکی بعد از دیگری طی می کند و راه خود را پیدا نمی کند.
عابری که متوجه بهت و تنهایی اش شده، به او نزدیک می شود و می پرسد پدرجان کمکی از من برمی آید. می گوید راه منزل ام را گم کرده ام.

عبارات مهم : سالمندان – آلزایمر
او را به پلیس تحویل می دهد و منتظر می ماند تا خانواده اش به سراغ او بیایند. این عالی ترین حالت از زندگی روزانه یک بیماری آلزایمری است.
شرایط بدتری هم ممکن است جهت این بیماران رخ دهد، مثل همان هنرمند معروف که در پایتخت کشور عزیزمان ایران گم شد و مدتی بعد در کرمان او را پیدا کردند، یا بیماری که در یکی از شهرها، راه منزل خود را پیدا نکرد و فقط توانست حوالی منزل اش را با کمک پلیس تشخیص دهد، ولی متاسفانه این فرد درهمان حوالی رها شد و بیمار پرسه زنان بر روی ریل قطار رفت و برخورد قطار با او باعث مرگش می شود.

از این دست پرسشها جهت بیماران آلزایمری بسیار است ولی توجیه نبودن جامعه راجع به این بیماری می تواند به مراتب خطرات جدی تری را جهت این افراد به دنبال داشته باشد.
آلزایمر، یک نوع بیماری مغزی است که به تدریج توانایی های ذهنی فرد را تحلیل می برد. این بیماری مربوط به سنین سالمندی بوده و به تدریج باعث اختلال در حافظه فرد می شود.

آیا اوضاع بیماری آلزایمر در کشور عزیزمان ایران خطرناک است؟

۳۰ سال دیگر سونامی آلزایمر خواهیم داشت

اختلال در حافظه و ایجاد مسئله در انجام کارهای عادی اگر چه از علائم هشدار دهنده آلزایمر به شمار می آید ولی اینکه فرد به علت پرمشغله بودن گهگاهی حواسش پرت شود، آلزایمر تلقی نمی شود. به عنوان فردی کنار غذای مهم اش سوپ پخته هست، ولی آن را بر روی اجاق گاز جا می گذارد و تا آخر صرف غذا هم به خاطر نمی آورد. ولی فرد مبتلا به آلزایمر به تدریج پخت غذا را به شیوه سابق از دست می دهد و گاهی حتی فراموش می کند که اصلا غذا خورده است یا نه.

دکتر مریم نوروزیان متخصص بیماری های مغزی در این باره به خبرنگار مهر می گوید: هنوز زنگ خطر این بیماری در کشور عزیزمان ایران به صدا در نیامده هست. بسیاری از متولدین در ایران، متولد سال های ۶۰ تا ۶۳ هستند و این یعنی در سی سال آینده کشور عزیزمان ایران با سونامی عظیمی از سالمندان روبه رو می شود.
به گفته او، طبق آخرین آمار شرکت جهانی، تا سال ۲۰۴۰ جمعیت افراد سالخورده کشور عزیزمان ایران زیاد از کودکان کشور می شود.
این متخصص بیماری های مغزی می گوید: جامعه ای که پیر می شود باید در تمامی سطوح اجتماعی بتواند جهت این گونه افراد ایجاد خدمات کند. در کشور عزیزمان ایران سیستمی را وجود ندارد که یک فرد سالمند در خانه؛ تماس بگیرد و درخواست خدمات کند. در تمام کشورهای در حال توسعه هنوز اینگونه نهادها رشد نکرده اند و کشور عزیزمان ایران نیز در این زمینه به جایگاه قابل قبولی نرسیده است.

نقص قوانین در حوزه سالمندان

آسیب های اجتماعی ای که یک بیمار آلزایمری با آن مواجه است از مسائلی ست که این بیماران با آن دست و پنجه نرم می کنند.
معصومه صالحی مدیر و موسس انجمن آلزایمر کشور عزیزمان ایران در این باره می گوید: از منظر حقوقی کمتر به این بیماران اهمیت داده شده است هست. شخص مبتلا به آلزایمر می بایست وصیت نامه داشته باشد.
وی افزود: قوانینی در کشور جهت سالمندان ایجاد نشده است و درحال حاضر بیماران آلزایمری به عنوان فرد مهجور آشنا می شود.
سالمندی که در مراحل اول بیماری ست در صورت تشخیص زودهنگام بیماری؛ می تواند از پیشرفت بیماری اش جلوگیری کند. فرد سالمند در این فاز از بیماری نیاز به حمایت قانون دارد. لیکن با پیشرفت بیماری اش براحتی می تواند مورد سوءاستفاده قرار بگیرد که نمونه های آن بسیار است.

به عنوان مثال بارها شاهد آن بوده ایم که کسی قیّم یک بیمار آلزایمری شده است و اموال او را تصاحب کرده و یا فرزندانی که وصیت نامه های صوری جهت والدین خود تتظیم کرده تا بخش زیاد از ثروت پدر یا مادر خود را بدست آورند. پرونده های حقوقی بسیاری هم اکنون در قوه قضایه مورد بررسی قرار می گیرد که مربوط به همین بیماران است.
رییس انجمن آلزایمر کشور عزیزمان ایران در این باره توضیح می دهد: باید قوانینی تدوین شود که به حقوق سالمند مبتلا به آلزایمر اهمیت داده شود تا دست کم تا زمانی که در قیدحیات از از دارایی او در جهت اصلاح سلامت اش و خدمات رسانی به او استفاده شود.

حدود ۷.۵ میلیون سالمند در کشور زندگی می کنند، که بیش از ۷۰۰ هزار نفر آنها به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. دراین مطلب به بررسی اوضاع آلزایمر در کشور عزیزمان ایران می پردازیم

یک تجربه از بیماران آلزایمری

مهرداد خوانساری فردی است که از مادر خود که مبتلا به بیماری آلزایمر است مواظبت می کند. او می گوید : این افراد توانایی انجام کارهای روزانه ی خود را ندارند. اینکه بعضا می گویند سالمندان مبتلا به آلزایمر مانند کودکان هستند یک مقایسه اشتباه هست. اگر چه هر دوی آنها نیاز به مواظبت شبانه روزی دارند ولی تواناهایی که سالمند روبه زوال است ولی کودکان از توانایی های یک انسان سالم برخوردار هست. می تواند ببیند ، بشنود، حس کند ولی سالمند از همین توانایی ها هم کمتر از هر لحظه دارد.
وی ادامه داد: هنگامی که کسی از کودکی مواظبت می کند امید به آینده دارد و امیدوارانه از او مواظبت میکند. ولی جهت یک مراقب بیمار آلزایمر این امید اساسا وجود ندارد و روز به روز شاهد کم کردن توانایی های کسی هستند که دوستش دارند.

خوانساری می گوید: هزینه داروهای یک فرد مبتلا به آلزایمر به طور میانگین ماهیانه حدود ۵۰۰ هزار تومان میشود که بعضا این داروها تحت پوشش بیمه نیستند.
از سن ۶۵ سال به بالا فرد سالمند محسوب می شود،حدود ۷.۵میلیون نفر سالمند در کشور کشور عزیزمان ایران زندگی می کنند که از این تعداد بیش از ۷۰۰ هزار نفر آنها مبتلا به بیماری آلزایمر هستند.

از علائم هشداردهنده بیماری آلزایمر می توان به اختلال در حافظه ، پرسشها در انجام کارهای عادی، ضعف بیان ، گم کردن وقت و مکان ، ضعف یا کم کردن قضاوت، پرسشها در تفکر ذهنی، جابجا گذاشتن اجسام، تغییرات در حالات و رفتار، تغییرات در شخصیت و تغییرات در انگیزه اشاره کرد و جهت پیشگری از آلزایمر توصیه میشود: از ذهن خود زیاد استفاده کنید، معاشرت کنید، سبک زندگی سالمی را گزینش کنید،غذا سالم مصرف کنید، به سلامت خود اهمیت دهید و فشارخون؛کلسترول خون و اگر مبتلا به دیابت هستید آن را کنترل نمایید.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
منبع: mehrnews.ir

واژه های کلیدی: سالمندان | آلزایمر | سالمند | بیماری | آلزایمر | سلامت | زندگی | ایران | سالمند