موی سپید تو، کتاب پربهای تجربه هاست و سینه ات مالامال از آلام زندگی. تو از غصّه ها، قصّه های بسیار شنیده ای. تو گنج زحمت های روزگاری و تقویم نانوشته عبرت ها. گفته های تو روشنی بخش راه زیستنمان و چشمان کم سوی تو، ستاره های شبستانِ زندگی ماست. دست های پینه بسته ات جغرافیای دردهای زمین است و چین های پیشانی ات تاریخ مرارت های روزگار.

پشت تو را انبوه تجربه ها خمیده است و پای تو از سنگینی عبرت ها می لغزد. تو معلّم خانواده و الگوی جامعه ای. ما بر قامت به رکوع رفته تو سجده احترام می گزاریم و بر دستان پینه بسته ات، بوسه مهر می زنیم و در کلاس آموزه های زندگی تو، زانوی ادب، بغل می گیریم و خود را وامدار مهر و دوستی و صفای تو می دانیم.

دوران سالمندی | دوران کودکی | سالمندان | جوانان | پدربزرگ | طبیعی | زندگی | سرنوشت | تنهایی

مطالبی کوتاه راجع به سالمندان

جریان طبیعی سالمندی

سالمندی و پیر شدن و با سرنوشت ضعف، هم آغوش گردیدن، یک جریان طبیعی و عمومی در نظام آفرینش هست. انسان نیز خواه ناخواه، زندگی را از دوران کودکی و ناتوانی شروع کرده، مرحله جوانی و قدرتمندی را پشت سر می گذارد و به تدریج با مشکل های سرنوشت پیری و سالمندی، دست به گریبان می شود.

متن ادبی در مورد سالمندان

قرآن کریم، مراحل سه گانه حیات انسان را این گونه بیان فرموده است: «این خدای بزرگ است که، شما را از نطفه ضعیف آفرید و در شرایط ضعف و ناتوانی پرورش داد. بعد دوران قدرت و جوانی به شما بخشید و سپس سرنوشت ضعف و پیری را جهت شما مقرر داشت.» بنابراین، دوران سالمندی، مانند دوران کودکی و جوانی، یک سیر طبیعی دنیا خلقت انسان و در واقع، مرحله پندپذیری، عبرت آموزی و به کارگیری تجارب دوران های گذشته است.

دوران سالمندی | دوران کودکی | سالمندان | جوانان | پدربزرگ | طبیعی | زندگی | سرنوشت | تنهایی

متن ادبی سالمندان

اشک های تنهایی

موهای سفیدشان را که می بینی، دلت از غم پر می شود. می دانی که وقت خواهد گذشت و تو نیز روزی، سفیدی موها را تجربه می کنی و دست هایت چروک و سوی چشمانت به ضعف می گراید. پشت تو نیز روزی خمیده می شود. دست هایت می لرزد و قشنگی چشم گیرت زیر موج چروک های صورتت جمع می شود.

متن ادبی در مورد سالمندان

تو هم روزی مادربزرگ و پدربزرگ می شوی. چشم به در می دوزی که شاید کسی بیاید و تمام لحظات تنهایی ات را پر کند. مادر بزرگ ها و پدربزرگ های تنها را دیده ای؟ دیده ای که چطور تنهایی ارزش را بین تصویر های سال های قبل تقسیم می کنند؟ ساعت ها می نشینند و با تنها تصویری که از عزیزی به یادگار دارند حرف می زنند و ظرف احساسشان را آرام خالی می کنند. هنگامی که که حرف هایشان تمام می شود اندوهی بزرگ در دل هایشان لانه می کند و اشک آهسته بر روی صورتشان جاری می شود. بیایید نگذاریم پدربزرگ ها و مادربزرگ ها، اشک تنهایی بریزند.

متن ادبی در مورد سالمندان

ناخدایان کشتی زندگی

یکی از دانشمندان غربی می گوید: پیری ما را از کار باز می دارد، امّا از کدام کار؟ از کاری که در خور نیروی جوانی هست. آیا کاری نیست که از عهده عقل و فکر برآید و از نیروی جوانی و توان جسمانی بی نیاز باشد؟ این ادّعا که از پیرکاری برنمی آید چنان پوچ و باطل است که بگویند: به وجود ناخدا در کشتی نیازی نیست! لیکن هنگامی که ملوانان به هر طرف در تکاپو و شتابند و از دکل ها بالا و پایین می روند و دلیرانه با طوفان می جنگند، او آسوده و بی حرکت، سکان را به دست گرفته و بی کار نشسته! بلی، کار جوانان از ناخدا برنمی آید؛ ولی وظیفه ی او بسی مهم تر و خطیرتر هست. کارهای بزرگ زاییده ی زور و بازو و چستی و چالاکی نیست؛ بلکه مولود تجربه و پختگی و شخصیت و نفوذ کلام است و این مزایا و صفات را تنها در پیران باتجربه می توان جست.

مطالبی کوتاه راجع به سالمندان

موهای سپید

ای سالمند، موهای سپید و کمر خمیده ات، حکایت از پیری وجودت دارد، ولی دلت زنده است و امیدوار از پیمودن موفقیت آمیز راه های پرپیچ و خم زندگی، از داشتن فرزندانی با آینده درخشان، از این که می توانی با اندوخته های ارزشمندت، جویندگان راه را از افتادن در بیراهه ها، نجات بخشی، و دلت شاداب است و خوشحال، از این که امیدبخش جوانان در زندگی هستی و مایه پشت گرمی و آرامش خاطر آنان. ای مهربان، روزت مبارک

گردآوری:بخش سرگرمی بیتوته