دلیل هر لحظه دیرکردن افراد چیست؟

چرا بعضی ها هر لحظه دیر می کنند؟

به گزارش بی بی سی، همه ما چنین افرادی را می شناسیم: مثل آن پرستار فرزند که هر لحظه دیر سر قرار می آید، یا همکاری که هر لحظه کارهایش را دیر تحویل می دهد، حتی شده است چند ساعت، یا آن دوستی که تنها در صورتی بموقع سر قرار رستوران حاضر می شود که نیم ساعت سریعتر با او قرار گذاشته باشید.
کمتر چیزی پیدا می شود که به اندازه کاشته شدن سر قرار آدم را عصبانی کند. ولی بعید است که دوستتان صرفا از روی خودخواهی شما را منتظر گذاشته باشد. مساله هر لحظه بی ادبی یا شلختگی ذهنی نیست، ممکن است بسیار ریشه ای تر از این ها باشد.

بررسی های روان شناسی نشان می دهد که تاخیر می تواند نتیجه ذهنی ناکارآمد باشد. ولی جای نگرانی نیست، راه حل های متعددی هم وجود دارد.
ما در اغلب موارد نگاه خوبی به افراد وقت نشناس نداریم – حتی اگر این کارمان از روی ناآگاهی باشد.
هریت ملوت، دانشجوی رفتاردرمانی شناختی و روان شناسی بالینی در لندن، می گوید این که آنها را شلخته، بی ادب، بی نظم و بی اهمیت به دیگران بدانیم، کار راحتی هست. کافی است پایم را از مطب بیرون بگذارم تا وقت نشناسی دیگران روی مخم برود.

دلیل هر لحظه دیرکردن افراد چیست؟

اما افراد وقت نشناس زیادی هستند که زندگی کمابیش منظمی دارند و نمی خواهند باعث ناراحتی خانواده، دوستان و رئیسشان شوند. وقت نشناس ها اغلب به خوبی به صدماتی که این پدیده به روابطشان، اعتبارشان، زندگی کاریشان و وضع مالیشان وارد می کند آگاه اند و از این مساله شرمسار.
دایانا دلونزر، نویسنده کتاب دیگر هرگز تاخیر نکنید، می گوید: قطعا کسانی هستند که از کاشتن دیگران لذت می برند. ولی اگر به این دسته تعلق نداشته باشید، از این که دیر سر قرار حاضر شوید ناراحت می شوید. با این حال دیرکردن مثل دشمنی است که نمی توانید از دستش فرار کنید.

بهانه و باز هم بهانه جهت دیرکردن

بعضی از بهانه ها، مخصوصا جهت تاخیرات طولانی، عموما به آسانی پذیرفته می شود – به عنوان نمونه تصادف یا بیماری. ولی بهانه های دیگر به این راحتی ها قابل هضم نیست. بعضی از وقت نشناس ها، جهت این که خودشان را در دل دیگران جا کنند، مدعی می شوند که ذهنشان درگیر پرسشها بزرگ تری است و توجه به وقت بی اهمیت تر از آن است که برایش وقت بگذارند. بعضی ها می گویند که هنگامی که تحت فشار قرار می گیرند کار دیگری از دستشان ساخته نیست، یا به عنوان نمونه مدعی می شوند که مثل جغدها شب نشینند و نمی توانند مثل چکاوک ها سحرخیز باشند.

جوانا معلم است و در لندن زندگی می کند، ولی از من خواست که نام خانوادگیش را مخفی نگه دارم. او می گوید شهرتش به وقت نشناسی بعضا نتیجه اختلاف نظر است: دوستی می گوید بعد از ساعت هفت به منزل اش بروم. ولی اگر هشت یا دیرتر برسم از دستم ناراحت می شود.

کسانی که همواره تاخیر می کنند شاید تقصیر خودشان نباشد. ممکن است بخشی از وجودشان باشد. به گفته متخصصان، افراد وقت نشناس غالبا زوایای شخصیتی مشابهی دارند: خوش بینی، سطح پایینی از تسلط بر نفس، اضطراب، یا دست زدن به کارهای هیجانی. تفاوت های شخصیتی حتی می تواند برداشت ما از گذر وقت را متفاوت کند.

بگذارید با یک اعتراف شروع کنم: من هر لحظه تاخیر دارم. البته دارم تلاش می‌کنم ترک عادت کنم. راستش تحویل همین مقاله هم بارها و بارها به تاخیر

جف کنتی، استاد روان شناسی در دانشگاه ایالتی سن دیگو، در سال ۲۰۰۱ تحقیقی برگزار کرد که شرکت کنندگان در آن به دو گروه الف (جاه طلب و اهل رقابت) و ب (خلاق و اهل فکر و اکتشاف) تقسیم شده است بودند. او از آن ها خواست که بدون استفاده از ساعت حدس بزنند یک دقیقه چقدر طول می کشد. نتیجه این شد که اعضای گروه الف بعد از گذشت تقریبا ۵۸ ثانیه می گفتند یک دقیقه گذشته، و اعضای گروه ب بعد از گذشت تقریبا ۷۷ ثانیه.

خطرناک ترین دشمنتان خود شمایید

تیم اوربان که به گفته خودش وقت نشناسی حرفه ای هست، در سال ۲۰۱۵ در جایی نوشته بود که افراد وقت نشناس علاقه عجیبی دارند که به خودشان ضربه بزنند.
البته دلایل زیادی جهت تاخیر هست، ولی در خیلی از موارد تقصیر تنها و تنها بر گردن خودمان هست. جهت نمونه می توان به انتظار تاخیر کردن یا توجه بیش از اندازه به شرح اشاره کرد.
نوشتن گزارش تحصیلی دانش آموزان بیش از هر چیز دیگری باعث اضطراب جوانا می شود. او می گوید: من هر لحظه تاخیر دارم و این باعث می شود که بقیه فکر کنند اهمیت نمی دهم. ولی راستش هفته ها به این گزارش ها فکر می کنم و سر هر دانش آموز کلی خودم را می خورم. ولی تاخیر در تحویل همه چیز را خراب می کند.

خانم ملوت می گوید جهت بعضی ها تاخیر نتیجه پرسشها معنوی متداول شدیدا ناراحت کننده یا اوضاع عصبی هست. به گفته او کسانی که از اضطراب زحمت می برند، غالبا حاضر نیستند با بعضی از پرسشها روبه رو شوند. افرادی که عزت نفس کافی ندارند معمولا به توانایی های خود به دیده تردید نگاه می کنند و این باعث می شود که وقت بیشتری جهت بررسی کارهای خود صرف کنند و افسردگی معمولا با کبود انرژی همراه است و نتیجتا پیدا کردن انگیزه کافی جهت تکان خوردن خیلی سخت می شود.

آیا کلید حل پرسشها در مغز است؟

دکتر لیندا ساپادین، روان شناس اهل نیو یورک و نویسنده کتاب چگونه بر تعویق در عصر دیجیتال چیره شویم، می گوید: بعضی از وقت نشناسی ها نتیجه نوعی وسواس فکری است.
به گفته او شخصی که کاری را به تعویق می اندازد روی ترسی که به آن مساله مربوط می شود، یا وقت تحویل آن کار متمرکز می شود. به جای این که راهی جهت عبور از آن وحشت پیدا کند، آن وحشت را تبدیل به بهانه ای می کند که معمولا با یک گزاره «اما» بیان می شود. جهت مثال، شما ممکن است به خود بگویید می خواستم سر وقت در آن جلسه حاضر شوم، ولی نمی دانستم چه لباسی بپوشم؛ نوشتن مقاله را شروع کردم، ولی می ترسیدم که به اندازه کافی جهت همکارانم خوب نباشد.

دکتر ساپادین می گوید: چیزی که بعد از ولی می آید تعیین کننده هست. او به مردم می گوید جای این «اما» را با «و» عوض کنند و این گونه توضیح می دهد که «اما» نماد تضاد و انسداد هست؛ «و» نماد ارتباط و تحلیل. جهت همین از دلهره کار کاسته می شود و وحشت مربوطه به مانع کوچکتری تبدیل می شود.
نخستین قدم زن دلونزر جهت تبدیل شدن به انسانی وقت شناس کشف و تلاش جهت ایجاد سازگاری با آن چیزی بود که هر لحظه باعث تاخیرش می شد. او می گوید تا پیش از آن همه تلاش هایش جهت چیره شدن بر معضل وقت با شکست روبه رو شده است بود. تا این که بالاخره فهمید هرگاه مجبور می شود جهت انجام کاری عجله کند، هیجان زده می شود و از این مساله لذت می برد.

او می گوید: هنگامی که داشتم تلاش می کردم کارهایم را سر وقت انجام دهم، متوجه شدم که یکی از شاخصه های مهم فرد توانایی اتکا هست. از آن وقت به بعد، پروراندن این شاخصه برایم اولویت پیدا کرده.
اما دوستان و آشنایانی هم هستند که دیگر نمی توانند تحمل کنند. دکتر ساپادین بعضا با افرادی روبه رو می شود که به خرج یکی از افراد نزدیکشان جهت گذراندن دوره های مشاوره پیش او می آیند.
البته کسانی هم که هر لحظه کاشته می شوند نباید امید خود را از دست بدهند. شما هم می توانید خط قرمزهای خود را تعیین کنید.

دلیل هر لحظه دیرکردن افراد چیست؟

دکتر ساپادین می گوید: بهتر است به جای این که ناراحت و عصبانی شوید، موضع بگیرید و حد تحمل خود را مشخص کنید. به آن ها بگویید که اگر باز هم دیر کنند چه کاری خواهید کرد. به عنوان نمونه به دوست خود بگویید که اگر بیش از ده دقیقه تاخیر داشته باشد دیگر منتظر او نخواهید ماند و بدون او داخل سینما خواهید رفت. به آن همکاری که هر لحظه کارهایش را دیر تحویل می دهد بگویید که از آن به بعد منتظر او نخواهید ماند و پروژه را بدون در نظر گرفتن مسئولیت های او خواهید بست و به مدیر اطلاع خواهید داد.

چیزی که نهایتا تبدیل به نقطه عطفی در واکنش‌ها من شد برخورد یکی از دوستانم بود. قرار بود جهت دویدن به پارک محل برویم، ولی من یک ساعت دیر کردم. او هم که صبرش ته کشیده بود گفت که دیگر با من هیچ قراری نخواهد گذاشت. این کارش باعث شروع عالی ترین تحول در زندگی من شد: پاسخگویی، و کشف و تامل در مشکلاتی که باعث می شد من همواره تاخیر داشته باشم.

همان طور که از قدیم گفته اند، ترک عادت موجب مرض هست، و فشاری که سر نوشتن این مقاله به خودم آوردم شاهد این مدعا! ولی اگر در آینده کسی را منتظر بگذارم، افکارم را بررسی خواهم کرد و تلاش می کنم تا ذره ای هم که شده است تغییرشان دهم.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
منبع: salamatnews.com

بگذارید با یک اعتراف شروع کنم: من هر لحظه تاخیر دارم. البته دارم تلاش می‌کنم ترک عادت کنم. راستش تحویل همین مقاله هم بارها و بارها به تاخیر

واژه های کلیدی: ناراحتی | زندگی | تبدیل | سلامت | سلامت روان | سلامت روان بزرگسالان |