هر اقدام بزرگ ابتدا محال به نظر می رسد.
خوش آمدید - امروز : جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳
  • خرید کتاب از گوگل
  • چاپ کتاب PDF
  • خرید کتاب از آمازون
  • خرید کتاب زبان اصلی
  • دانلود کتاب خارجی
  • دانلود کتاب لاتین
  • A
    خانه » علم و فناوری » کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    زبان انگليسي | نويسندگي | نویسنده | ساختمان | انگليسي | داستان | زندگي | جايزه | برنده | داستان

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    عبارات مهم : زبان انگليسي – نويسندگي

    کازوئو ایشی گورو، برنده ی نوبل ادبیات چگونه نویسنده شد؟
    آكادمي سوئد سال گذشته با گزینش باب ديلن، آهنگساز و ترانه سرای امريكايی از روال هميشگی خود فاصله گرفت ولی امسال با معرفي كازوئو ايشي گورو، رمان نويس انگليسي ژاپني تبار، دست از سنت شكني برداشت. ولی با اين حال ايشي گورو، نويسنده اي است كه در فهرست نامزدهاي انتخابي اغلب منتقدان، نامي از او برده نشده بود.

    آشنایی با کازوئو ایشی گورو نویسنده ای که برنده نوبل ادبیات شد

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    «اگر آثار جين آستن و فرانس كافكا را با يكديگر تركيب كنيد، نثر كازوئو ايشي گورو به دست مي آيد ولی بايد كمي هم مارسل پروست به اين تركيب بيفزاييد.» اين گفته سارا دانيوس، دبير دايمي آكادمي سوئد هست. «او از كسي پيروي نمي كند، او دنیا زيبايي شناختي متعلق به خود را مي آفريند.» در كنفرانس خبري كه روز پنجشنبه در دفتر ناشر او در لندن برگزار شد، راجع به دريافت اين جايزه معتبر ادبي گفت: «وقتي به همه نويسنده هاي بزرگ كه در حال حاضر زنده هستند و اين جايزه نصيب ارزش نشده، فكر مي كنم، احساس مي كنم فريبكارم. » ايشي گورو گفته است: «اين جايزه اتفاقي نبود كه انتظارش را داشته باشم وگرنه امروز صبح موهايم را مي شستم. آشفتگي محض هست. نماينده ادبي ام تماس گرفت تا خبر برنده شدنم را بگويد ولی اين روزها آنقدر خبر كذب است كه آدم نمي داند كدام را يا چه كسي را باور كند، در نتيجه اين خبر را باور نكردم تا اينكه تماس هاي روزنامه نگارها شروع شد و بعضي از آنها پشت در منزل ام جمع شدند.»

    او كه دريافت اين جايزه را افتخاري بزرگ مي داند، گفته است: «اميدوارم برخي از مضامين تاريخي و شيوه و رسوم حكومتداري و واکنش‌ها و منش مردم كه در آثارم آورده ام، بتواند كمكي به حال و هواي اين روزهاي بشريت كند. آیا كه ما وارد دوره اي نامشخص از تاريخ دنیا شده است ايم.»

    اين آكادمي داستان ها و رمان هاي ايشي گورو را به خاطر پرده برداري از دنياي پر رمز و رازي كه احساسات وهم آميز ما بر پايه ارتباط با دنیا بنا شده، ستوده است.

    زبان انگليسي | نويسندگي | نویسنده | ساختمان | انگليسي | داستان | زندگي | جايزه | برنده | داستان

    برنده جايزه نوبل ادبيات ٢٠١٧، سال گذشته در داستاني كوتاه به شرح فضايي كه در سال هاي دهه ١٩٨٠ و خلق رمان «هنرمندي از دنیا شناور» تاثير داشته، پرداخت. ايشي گورو در اين داستان كوتاه كه در روزنامه گاردين منتشر شد، تلاش هاي كشورش براي تغيير را بر رويكرد او در رمان نويسی به خاطر می آورد.

    نوشتن «هنرمندي از دنیا شناور» را سپتامبر ١٩٨١ در زيرزمين آپارتماني در شپردز بوش لندن شروع كردم. ٢٦ سال داشتم. رمان اولم «منظره پريده رنگ تپه ها» آماده انتشار بود ولی در آن برهه دليل معقولي براي باور اينكه زندگي يك رمان نويس تمام وقت پيش رويم هست، نداشتم.

    من و لورنا تابستان آن سال به لندن بازگشته بوديم (قبل از آن در كارديف زندگي مي كرديم) در پايتخت مشغول به كار شده است بوديم ولی سرپناهي نداشتيم. چند سال قبل تر، هر دوي ما عضو گروه جوانان بي بندوبار، متمايل به چپ و نامتعارفي بوديم كه در مسكن هاي موقتي حول وحوش لادبروك گرو و همراسميت زندگي مي كرديم و براي پروژه هاي خيريه يا گروه هاي تبليغاتي كار مي كرديم. حالا كه بي خيالي آن وقت به هنگام آمدن به شهر را به خاطر مي آورم به نظرم عجيب مي آيد كه حتم داشتيم، مي توانيم در منزل اي مشترك يا منزل ديگري بمانيم تا جايي مناسب براي خودمان پيدا كنيم. همان طور كه معلوم شد، اتفاقي پيش نيامد تا اعتماد به نفس ما به چالش كشيده شود و خيلي سریع زيرزميني نقلي در خيابان پررفت وآمد گولدهاوك اجاره كرديم.

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    ساختمان ما كنار استوديوي پيشتاز ضبط موسيقي «ويرجين ركوردز» بود و اغلب چشم مان به مردهاي موبلندي مي افتاد كه تجهيزات ضبط موسيقي را به داخل يا خارج از ساختمان بي پنجره و ديوارهاي رنگين مي بردند و مي آوردند. ولی عايق صداي اين ساختمان محشر بود و وقتي پشت ميز ناهارخوري مان مي نشستم و پشتم به باغچه پشتي منزل مان بود، فضاي قابل قبولي براي نوشتن داشتم.

    لورنا هر روز سفري طولاني به محل كارش داشت. او كارگزار اجتماعي سازماني منطقه اي در لويشام، آن سوي شهر بود. محل كار من هم يك قدم با منزل مان فاصله داشت- من «مامور اسكان مجدد»در سرينينز غرب لندن شده است بودم؛ سازماني آشنا شده است كه براي بي خانمان ها كار مي كرد. براي اينكه من و لورنا جانب انصاف را رعايت كنيم، با يكديگر توافقي كرديم: هر روز همزمان از خواب بيدار شويم و زماني كه لورنا پا از در منزل بيرون مي گذارد من پيش از عزيمت به محل كارم، پشت ميزم بنشينم و آماده ٩٠ دقيقه نوشتن صبحگاهي ام شوم.

    زبان انگليسي | نويسندگي | نویسنده | ساختمان | انگليسي | داستان | زندگي | جايزه | برنده | داستان

    بسياري از شاهكارها را نويسندگاني خلق كرده اند كه سراغ شغل هاي پرمسووليت نرفتند. ولی من هميشه به طرزي رقت انگيز و اغلب روحي، نمي توانم ذهنم را به چند مساله معطوف كنم و تلاش هاي آن چند هفته پشت ميز ناهارخوري همزمان با بالا آمدن آرام آرام خورشيد براي پر كردن زيرزمين مان از نورش، تا به امروز تنها تلاشم در نويسندگي «پاره وقت» محسوب مي شود. خبر از موفقيتي بي حدوحصر نبود. يك روز متوجه شدم به برگه هاي سفيد خيره شده است ام و با ميل بازگشت به رختخواب مبارزه مي كنم. (طولي نكشيد كه شغل روزانه ام كم كم سنگين تر شد و مجبور بودم تا شب سر كار بمانم.) چيزي هم مثل مقاومت لورنا در برابر اينكه من روزم را با صبحانه اي افتضاح كه از فيبر سنگين با خمير و دانه گندم، شروع مي كنم، كمكي نمي كرد؛ دقيقا دستور غذايي كه گاهي باعث مي شد وقتي پشت ميز نشسته ام، روي شكمم دولا شوم.

    آشنایی با کازوئو ایشی گورو

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    با اين وجود، طي همين دوران بود كه كم و بيش شالوده- داستان و فرضيه اصلي- داستان «هنرمندي از…» در ذهنم شكل گرفت. آن را به شكل داستاني ١٥ صفحه اي درآوردم (بعدها در نشريه Granta با عنوان «تابستان بعد از جنگ» منتشر شد)، ولی با وجودي كه اين داستان را نوشتم، مي دانستم مورد نیاز است داستاني بلندتر بنويسم، داستاني با معماري پيچيده تر براي بنا كردن اين ايده در ساختمان رماني كه آن را با شوق و اشتياق تمام در تخيلاتم پرورده بودم. در همين دوره بود كه مطالبات كاري ام نقطه پاياني بر نوشتن هاي صبحگاهي ام گذاشت.

    تا زمستان ١٩٨٢ مشتاقانه پاي نوشتن «هنرمندي از… » ننشستم. در آن زمان، «منظره پريده رنگ تپه ها» انتشار یافته بود و براي نويسنده اي نوقلم سروصداي قابل توجهي به پا كرد. اين كتاب ناشراني در امريكا و چندين زبان ديگر پيدا كرده بود و من را در فهرست ٢٠ رمان نويس برتر جوان بريتانيايي گرانتا كه بهار آينده منتشر شد، گنجاند. حرفه نويسندگي ام هنوز هم ظاهري متلاطم داشت، ولی ديگر دلايلي براي شهامت به خرج دادن داشتم بنابراين از شغلم استعفا دادم تا نويسنده ای تمام وقت شوم.

    به جنوب شرقي لندن نقل مكان كرديم تا در طبقه آخر ساختمان بلند سبك ويكتوريايي در محله ساكت آپرسيدنهام ساكن شويم. آشپزخانه مان ظرفشويي نداشت و مجبور بوديم ظرف هاي كثيف را در چرخ دستي قديمي سرو چاي بگذاريم و براي شستن آنها را به سوي حمام هدايت كنيم. ولی حالا به محل كار لورنا نزديك تر بوديم و مي توانستيم زنگ ساعت را خيلي جلوتر تنظيم كنيم. خبري از آن صبحانه هاي افتضاح هم نبود.

    مالك منزل مايكل و لنور مارشال بودند؛ زوج فوق العاده اي كه تازه پا به دهه هفتم زندگي ارزش گذاشته بودند و طبقه پايين منزل ما زندگي مي كردند و طولي نكشيد كه در پايان روز كاري در آشپزخانه آنها (كه ظرفشويي داشت) براي نوشيدن چاي، خوردن كيك مستر كيپلينگ و حرافي كه اغلب راجع به كتاب، سياست، كريكت، صنعت تبليغات، بي قاعدگي هاي انگليسي بود، جمع مي شديم. (چند سال بعد، بعد از فوت ناگهاني لنور، كتاب «بازمانده روز» را به او تقديم كردم.) در همين حال و احوال بود كه پيشنهاد كاري از شبكه ٤ Channel كه قرار بود راه بيفتد، گرفتم و اين تجربه نويسندگي در تلويزيون (در نهايت دو درام تلويزيوني نوشته من از اين شبكه پخش شد) بود كه تاثيري شگرف ولی خلاف واقع بر نوشتن «هنرمندي از… » داشت.

    با وسواس فيلمنامه هايم –به خصوص ديالوگ و كارگرداني ها- را با رمان هاي انتشار یافته ام، مقايسه مي كردم و مي پرسيدم: «ادبيات داستاني ام به اندازه كافي با فيلمنامه ام تفاوت دارد؟»

    بريده هايي از داستان «منظره پريده رنگ…» به نظرم به شدت شبيه فيلمنامه بود- بعد از ديالوگ، «كارگرداني» و بعد از آن ديالوگ بيشتري آورده بودم. دلسرد شدم. اگر قرار است رمانم كم وبيش همان تجربه اي را انتقال یافته كند كه مخاطب با روشن كردن تلويزيون به دست مي آورد، بعد آیا خودم را به زحمت بيندازم؟ اگر رمان به عنوان يك قالب نمي تواند تجربه اي خاص، تجربه اي كه باقي قالب ها نمي توانند به درستي آن را انجام دهند عرضه كند، بنابراين چطور رمان مي تواند اميد آن داشته باشد كه در برابر توانايي سينما و تلويزيون بقا داشته باشد؟

    (بايد بگويم كه اوايل دهه ١٩٨٠ رمان معاصر اوضاع وخيم تري نسبت به امروز داشت) از تلاش هاي آن صبح هاي شپردز بوش، ايده اي واضح از داستاني كه مي خواستم بنويسم، داشتم. ولی حالا در سيدنهام وارد دوره اي طولاني از آزمايش روش هاي متفاوت داستانسرايي شده است بودم. مصمم بودم رمان جديدم نبايد «فيلمنامه اي منثور» باشد. ولی بعد چه چيزي از آب درمي آمد؟

    در همين دوران بود كه ويروسي من را از پا انداخت و چند روزي را در رختخوابم گذراندم. وقتي بدترين حال ممكن را پشت سر گذاشتم و ديگر احساس نمي كردم بي وقفه بايد بخوابم، متوجه شدم كتابي كه به رختخواب برده ام، چيزي كه در لحافم غلت مي خورد، جلد نخست ترجمه كيلمارتين و اسكات مونكريف از «در جست وجوي وقت از دست رفته» مارسل پروست است كه تازه انتشار یافته هست. ممكن است شرايط بيماری ام و گذران روزها در رختخواب زمينه اي مبسوط براي اين خواندن اثر فراهم كرده باشد (در آن وقت و حتي حالا طرفدار پروپاقرص پروست نبوده و نيستم: ردپاهاي نويسندگي او خيلي برايم كسل كننده است)، ولی كاملا شيفته بخش هاي «پيش درآمد» و «كومبره» شدم.

    نحوه نویسنده شدن کازوئو ایشی گورو برنده جایزه نوبل ادبیات

    بارها و بارها سراغ اين بخش ها رفتم. جدا از زيبايي والاي اين متون، از ديدن آنچه بعدها در ذهنم (و بعدها در نت هاي موسيقي ام) آن را «شيوه هاي حركت» پروست ناميدم، حيرت كردم؛ شيوه هاي حركت ابزارهايي هستند كه او با توسل به آنها يك بخش را به بخش ديگر هدايت مي كند. نظم رويدادها و صحنه ها از نياز شرح ترتيب وقايع يا نيازهاي افشاي تدريجي روايت خطي پيروي نمي كند. در عوض، تداعي افكار وابسته به محيط، تغيير [تخيلات] حافظه به نظر رمان را از بخشي به بخش ديگر رهنمون می شود.

    گاهي تصور اينكه بخشي را كه در حال خواندنش هستي، بخش قبلي اش شكل داده، اين پرسش را ايجاد مي كند كه «چرا؟» به چه دليل اين دو لحظه غيرمرتبط در ذهن راوي كنار يكديگر قرار گرفته اند؟ حالا مي توانم راهي مهيج و آزادانه تر براي نوشتن رمان هايم متصور شوم؛ راهي كه مي تواند غنا را روي كاغذ خلق كند و حركات دروني ارايه مي كند كه غيرممكن مي توان آنها را روي پرده نقره اي آورد. اگر مي توانم طبق تداعي هاي افكار و خاطره هاي شناور راوي از بخشي به بخش ديگر بروم، مي توانم تقريبا به شيوه هنرمند نقاشي انتزاعي كه جاي اشكال و رنگ ها را روي بوم گزینش مي كند، بنويسم.

    مي توانستم صحنه اي از دو روز قبل را درست كنار صحنه اي از ٢٠ سال پيش بگذارم و از خواننده بخواهم راجع به ارتباط اين دو تامل كنند. اغلب مورد نیاز نيست راوي خودش دلايل عميق اين مجاورت مشخص را بداند. روش نوشتني را ياد گرفته بودم كه مي تواند به درستي لايه هاي در هم تنيده خودفريبي و انكار كه ديدگاه هر آدمي از خودش و گذشته اش را پوشانده هست، عرضه كند. براي يك رمان نويس نقاط عطف همان اتفاق هاي كوچك شلخته خصوصي است.

    حالا كه به گذشته نگاه مي كنم، مي بينم آن سه روزي كه براي بهبودي در تختخوابم در منزل ام در سيندهام به سر بردم، خواندن همان ٢٠ صفحه از پروست نقطه عطفي در زندگي نويسندگي ام محسوب مي شود؛ بايد بگويم خيلي پررنگ تر از گرفتن جايزه اي معتبر يا قدم زدن روي فرش قرمز افتتاحيه يك فيلم هست. هر آنچه بعد از آن نوشتم با آشكارسازي هايي كه طي اين روزها بر من روشن شده است بود، تعيين می شد.

    بايد در اينجا چيزي را در مورد جنبه ژاپني داستان «هنرمندي از…» بگويم. از لحاظ ادبي، اين داستان، ژاپني ترين رمانم محسوب مي شود كه تمامي داستان در ژاپن و با شخصيت هاي ژاپني روي مي دهد. اگرچه خود رمان را به زبان انگليسي نوشته ام ولی زباني كه در اين رمان به كار بردم- منظورم رواي شخص اول و ديالوگ ها است- بياني ژاپني دارند. به عبارت ديگر، قرار بر اين است كه تصور كنيد اين كتاب نوعي ترجمه هست؛ يعني پشت جملات انگليسي، جملات ژاپني قرار دارند.

    اين شيوه براي هر واژه اي كه روي كاغذ آورده ام، دلالت هايي دارد. مي خواستم زبان جاري باشد و طبيعي جلوه كند و با اين حال خيلي محاوره يا خيلي «انگليسي» نباشد. گه گاه مي ديدم در حال ترجمه عبارات ژاپني و بذله گويي هاي عيني بودم. ولی اغلب اوقات تركيبي از اكتشاف ‍[زباني] پرظرافت و در عين حال كمي قلمبه سلمبگي كه نشاني از ريتم ها و سبك خاص رسمي زبان ژاپني دارد مدام پشت زبان انگليسي در جريان است.

    در آخر، اجازه مي خواهم صحبتي راجع به زمينه اجتماعي گسترده اي كه رمانم را در آن خلق كردم، داشته باشم. داستان «هنرمندي از… » را بين سال هاي ١٩٨١ تا ١٩٨٥ نوشتم، سال هاي تغيير و انتقال اساسي، اغلب متمرد و تلخ در بريتانيا. دولت مارگارت تاچر بر اجماع سياسي پساجنگ در مورد دولت رفاه و شرايط مطلوب اقتصاد «مختلط» نقطه پايان گذاشته بود.

    طرحي براق و بحث برانگيز براي انتقال كشور از اقتصادي توليدي و صنايع سنگين با نيروي كار سازماندهي شده است بزرگ به اقتصادي كه عمدتا بر پايه خدمات بنا قرار داده شده است با نيروي كار بدون اتحاديه در دست بود.

    دوره اعتصاب كارگران معدن، نزاع وپينگ، راهپيمايي هاي كمپين خلع سلاح هسته اي، جنگ فالكلند، تروريسم ارتش موقت جمهوريخواه ايرلند و نظريه اقتصادي «پول گرايي» كه كانال هايي عميق به خدمات عمومي به عنوان درمان ضروري براي شفاي اقتصادي بيمار، زده بود. يادم مي آيد سر ميز شام با يكي از قديمي ترين و نزديك ترين دوستانم وقتي ديدگاه هاي مخالف يكديگر را در مورد اعتصاب كارگران معدن شنيديم، بدجوري بحث كرديم.

    رمان «هنرمندي از…» در ژاپن پيش و بعد از جنگ جهاني دوم روي مي دهد ولی بريتانيا، كشوري كه در آن وقت در آنجا زندگي مي كردم، در شكل گيري آن نقش به سزايي داشت: فشاري بر مردم بود كه بايد در هر حركتي از زندگي ارزش موضع گيري سياسي مي كردند؛ يقين هاي بي چون و چرا، حق به جانبي و خشم هاي منحوس حزب هاي جوان پرتب و تاب؛ دلنگراني هايي راجع به «نقش هنرمند» در زمانه تغييرات سياسي وجود داشت.

    و براي شخص من اين طور است كه چقدر سخت مي توان حس درماندگي واضح و روشن تعصب هاي كوته فكرانه زمانه ات را ببيني و وحشت اينكه وقت و تاريخ نشان مي دهد فردي با وجودي كه نيت هاي خوب داشته ولی از هدفي اشتباه، شرم آور و حتي اهريمني حمايت كرده و بهترين سال ها و استعدادهاي خود را حرام آن كرده است.

    منبع : ghanoondaily.ir

    واژه های کلیدی: زبان انگليسي | نويسندگي | نویسنده | ساختمان | انگليسي | داستان | زندگي | جايزه | برنده | داستان

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    کازوئو ایشی گورو، چگونه نویسنده شد؟

    اخبار

    آرشیو

    گالری عکس

    آرشیو

    اس ام اس های تازه

    آرشیو

    آهنگ های پیشواز

    آرشیو
  • کتاب زبان اصلی J.R.R
  • خرید کتاب کاغذی از آمازون
  • خرید کتاب زبان اصلی فیزیک کوانتومی
  • چاپ کتاب لاتین
  • چاپ کتاب آمازون
  • کتاب های الکترونیک اورجینال
  • چاپ کتاب اورجینال
  • منابع اورجینال رباتیک
  • خرید کتاب خارجی
  • هاردکپی کتاب های دندانپزشکی
  • هاردکپی کتاب های سرمایه گذاری