به گزارش خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه اینترنت گروه تحریریه سایت جوان؛ یکی از سبک‌های سیاسی و نظامی مرسوم در هر کشوری جنگ‌های چریکی هست؛ جنگ‌هایی غیرکلاسیک یا نامنظم که در آن گروهی کوچک، قابل‌انعطاف و متحرک از میان نیروهای آموزش دیده بومی و یا غیر نظامی مسلح کشور، با استفاده از تاکتیک‌های نظامی متفاوت و با انگیزه‌های میهن پرستی و دفاع از خاک کشور، بطور مستقل و یا در کنار نیروهای نظامی، وارد جنگ می‌شوند.

در طول تاریخ، افرادی چون مائو زدونگ، وندل فرتیگ، رژی دبره، وونوین جیاپريال و چه گوارا چهره‌هایی موفق در رهبری این گونه جنگ‌ها هستند.

نیروهای چریک یا پارتیزان، از میان توده‌ مردم و با حمایت محلی‌ها بصورتی خودجوش سازماندهی شده است و با مرکز زدایی که در داخل کشور انجام می‌دهند، کمک خوبی به پیشبرد اهداف ارتش می‌کنند. بر طبق آمار صورت گرفته تنها از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۷۵ ( سی سال )، ۵۴ جنگ چریکی و مستعمراتی بصورت نامنظم شکل گرفت که منجر به کشته شدن حدود ۳ میلیون نفر شد.

تصویرهای + نخستین جنگ‌های چریکی تاریخ

سال ۱۸۰۷، در جریان جنگ جهانی اول و حمله فرانسویها به شبه جزیره ایبری ( اسپانیا، پرتغال ) جهت نخستین بار اصطلاح چریک مورد استفاده قرار گرفت. چریک‌ها بلافاصله بعد از غافلگیر کردن دشمن و ضربه به نقاط ضعف آنها، جهت در امان ماندن از تصویر العمل متقابل عقب نشینی می‌کنند؛ شدت عمل و تمرکز نیرو، تحرک بسیار بالا، مقیاس منطقه انتخابی کوچک، و تفرق در میان غیرنظامی‌ها در هنگام فشار از دیگر ویژگی‌های چریکی‌هاست.

اما نخستین جنگ چریکی را به قرن ۶ پیش از میلاد مسیح در چین نسبت می‌دهند؛ زمانی که امپراطوری هوانگ با میائو درگیر شد و توانست با استفاده از عوامل چریکی و فرماندهی ژنرال و استراتژیست چینی Sun Tzu بر دشمن پیروز شود، چریک‌هایی که در طول جنگ چین با ژاپن که ( ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ ) نیز با وجود اختلافات بسیار نیروهای کمونیست و حزب ملی خلق چین، نقشی اساسی داشتند.

در زیر تصاویری از نیروهای چریک در جنگ‌های گفته شده است را مشاهده کنید.

عده ای از چریکها و روستائیان چینی را در حال تخریب خطوط آهن در سال ۱۹۴۱