از کویتِ ایران، برهوت باقی‌مانده

دیو خشکسالی زیر سایه غول های رانت و سوءمدیریت

زاینده رود، بزرگ ترین رودخانه فلات مرکزی کشور عزیزمان ایران هست. از دوران کهن، مردمان دیار اصفهان و شهر ها و روستاهای همجوار آن همچون خوراسگان، مبارکه، لنجان، نجف آباد و… که حرفه مهم ارزش کشاورزی بود، معاش خود و خانواده هایشان را با استفاده از آب زاینده رود تامین می کردند.

عبارات مهم : نماینده مردم اصفهان – چهارمحال و بختیاری
نام زاینده رود که به معنی رود زندگی بخش هست، انعکاسی ست از کارکرد تعیین کننده این رودخانه جهت مجاوران آن طی چند هزاره گذشته. اصفهان که بزرگ ترین مرکز تجمع انسانی در مسیر زاینده رود بوده ، یکی از بااهمیت ترین مراکز تاریخ و تمدن کشور عزیزمان ایران در طول چند هزار سال گذشته هم بوده هست. زاینده رود، بی اغراق یکی از بنیادی ترین دلائل حیات شهر اصفهان در اعصار متفاوت هست. این امر راجع به بسیاری دیگر شهر ها و آبادی ها در اصفهان و چهارمحال و بختیاری هم صدق می کند. کشاورزی هم به عنوان بااهمیت ترین منبع تولید و مبادلات اقتصادی تمدن کهن ایرانیان، زایش و دوام خود را مدیون رودخانه هایی همچون زاینده رود و نظام پیچیده تقسیم آبی است که با تکیه بر مجادلات و توافقات مردم مجاور آن ها در طول وقت شکل گرفته و تثبیت شده است هست. این قراردادهای اجتماعی تاریخی و مردم نهاد، در پاره ای موارد توانایی این را دارند که به اندازه چندین قرن و یا حتی هزاره دوام بیاورند. البته به این شرط که مرتبا بازبینی و بازنویسی شوند. بعضی از آن ها چنان دقیق بوده اند که تا امروز نیز توانسته اند دوام بیاورند. طومار حقآبه موسوم به طومار شیخ بهایی از این دست قراردادهای اجتماعی هست. طوماری که گرچه در افواه عمومی آن را همچون بسیاری دیگر چیزهای شگفت و اعجاب انگیز که به شیخ بهایی، فقیه و دانشمند بزرگ عصر شاه عباس نسبت می دهند؛ براساس اعتقاد بسیاری از صاحب نظران، این طومار عصاره تجربیات و توافقات قرن ها تقسیم آب در دیار اصفهان است و شیخ بهایی تنها یکی از کسانی بوده که به تدقیق آن در زمانه خودش یاری رسانده هست. حقآبه های این طومار از پی قرن ها دوام آورده و به دوران کنونی رسیده و در دوران معاصر نیز همچنان کارکرد خود را حفظ کرده هست. با این حال، پروژه های بزرگ و غیرکار شناسانه صنعتی، سدسازی در مسیر زاینده رود و انتقال آب ، نظام تاکنون پابرجای توزیع حقآبه های کشاورزان پایین دست زاینده رود (لنجان، مبارکه، اصفهان و…) را مختل کرده هست.

دیو خشکسالی زیر سایه غول های رانت و سوءمدیریت

در باورهای پیشینیان، این دیو اساطیری خشکسالی بود که مقصر مهم نابودی و بدبختی تمدن های مبتنی بر کشاورزی در فلات کشور عزیزمان ایران معرفی می شد. ولی اکنون این دیو، در سایه غول هایی همچون رانت و بی تدبیری مدیران رشد و نمو کرده و زندگی کشاورزان را لگدمال می کند. درواقع، دیو خشکسالی که برآمده از محیط زیست هست، به سهمناکی دیوهای دست ساخته بشر امروز نیست. آنان که زاده شدنشان برکت و توسعه را نوید می دادند، ولی در عمل چنین نشدند و نهایتا تناوب کهن نسبتا کارآمد تقسیم آب بین ساکنان دو دیار اصفهان و چهارمحال و بختیاری را شکستند.

در چند هفته اخیر صدای اعتراضات کشاورزان شهر ورزنه، از توابع شرقی شهرستان اصفهان که در انتهای مسیر زاینده رود و پیش از تالاب تقریبا خشکانده شده است گاوخونی قرار دارد، به لطف اینترنت در همه جا پیچید. بعد از آن ها، این کشاورزان خوراسگان از دیگر توابع شهرستان اصفهان که چسبیده به بافت مهم اصفهان هست، اعتراضات خود به وضع کنونی توزیع آب را شروع کردند. در تجمعات اخیر، کشاورزان بسیاری از دیگر مناطق اصفهان هم حضور دارند. اقتصاد هر دو شهر یاد شده است به شدت مبتنی بر کشاورزی بوده و مردم آن ها در پی کم آبی و فقدان مدیریت کارآمد منابع آب، به شدت متضرر شده است و تقریبا است و نیست خود را از دست داده اند.

از کویتِ ایران، برهوت باقی‌مانده

ورزنه؛ کویتی بوده و برهوتی برجا مانده

رضا بنویدی ورزنه، که خود کشاورز و از اهالی ورزنه هست، می گوید: ما نسل اندر نسل کشاورز بوده ایم. در سال ۱۳۵۷، پدربزرگ و پدر پدربزرگ من که در آبادی ای نزدیک تالاب گاوخونی زندگی و کشاورزی می کردند، جهت توسعه کشاورزی و دسترسی بهتر به منابع آبی، به ورزنه مهاجرت کردند.

وی در ادامه با یادی از گذشته زیبای ورزنه که اکنون به سرابی می ماند، گفت: ورزنه در ۳۰ سال گذشته از چنان رونقی در کشاورزی برخوردار بود که بین افغان های مهاجر در استان اصفهان، معروف بود به کویت. کار در آن چنان زیاد بود و آنقدر تولیدات کشاورزی وجود داشت که کامیون داران ورزنه ای مرتبا در حال بار زدن محصولات کشاورزی مردم و انتقال آن ها به شهر ها و استان های مجاور بودند. از سال ۷۱ که من از سربازی بازگشتم و سال بعد از آن ازدواج کردم، به همراه پدرم روی یک زمین سه هکتاری که داشتیم، شروع به کار کردیم. این زمین در مقیاس ورزنه، زمین بسیار کوچکی بود، ولی آن چنان درآمدزایی ای داشت که امورات من و همسرم و خانواده پدری ام که سرجمع نه نفر می شدیم را، به خوبی رتق و فتق می کرد. ما حتی کارگر هم می گرفتیم.

مشکلات شروع می شوند

این وضع تا سال ۷۵-۷۶ که آب زاینده رود به یزد انتقال، و کشاورزی غیراصولی در بالادست زاینده رود توسعه داده شد، ادامه داشت. از این وقت است که دیگر پرسشها کشاورزان شروع شده است بود و من با توجه به اینکه کشاورزی را منبع درآمد مناسبی همچون گذشته جهت امورات زندگی ام نمی دیدم به مغازه داری و تعمیر موتورسیکلت روی آوردم. این وضع تا سال ۸۰ ادامه داشت. از این موقع به بعد، ما وارد یک دوره پنج ساله ترسالی و وفور آب شدیم، غافل از اینکه بسیاری تصمیم های مدیریتی و انتقال آبی که اکنون دچارش هستیم، در همین سال ها گرفته شد. من خود هرآنچه در طی سال های کارم در مغازه بعد انداز کرده بودم، به خاطر علاقه بسیار زیادی که به کشاورزی داشتم، صرف خرید زمین و کار در این حوزه کردم. از سال ۸۵، مجددا پرسشها کشاورزان شروع شد، این بار ولی جدی تر. آن قدر جدی که کسانی که در اینجا ۵۰ الی ۱۰۰ هکتار زمین داشتند و در بین عامه مردم به انجام فعالیت های نیکوکارانه شهره بودند، به خاک سیاه نشستند و اکنون به مشکل امورات روزانه خود را می گذرانند، دور میدان های ورزنه در پی کار می چرخند، کارتن خالی جمع می کنند و کارگری می کنند. بسیاری نیز به اصفهان مهاجرت کرده، و به کارگری و نگهبانی در ساختمان سازی ها و کارخانه های حاشیه شهر می پردازند. بعضی هم هستند که جهت همین کارهایی که ذکر کردم، تمام وقت بین اصفهان و ورزنه در رفت و آمد هستند. من خود هرآنچه داشتم، از دست دادم. تنها چیزی که برایم باقی ماند، همان مغازه ام بود که اکنون با اتکای به آن در این شهر بی رونق ابزارفروشی ادوات و آلات کشاورزی می کنم. همین کار هم بسیار وابسته به اوضاع آب هست. اگر کشاورزان بی آب شوند و کار کشاورزیشان متوقف شود، از بعد هزینه ابزار کارشان برنمی آیند. در این چند سال هم اگر این شهر و این منطقه خالی از سکنه نشده، به خاطر آبی است که گاه و بیگاه و آن هم به خاطر تجمعات و اعتراضات پیگیر کشاورزان به شهر رسیده هست.

از قانون بنویس

در جایی از گفتگو، هنگامی که صحبت از خشکسالی شد، بنویدی تصویر العمل نشان داد و گفت: از بیست سال گذشته که ما مسئله آب داشته ایم، خشکسالی ای نداشته ایم. امسال، جهت سال زراعی ۹۶ و ۹۷، بارش کم بوده و ما خشکسالی داریم. ولی ما در این سال ها، نه از خشکسالی، بلکه از سوءمدیریت، بی مهری، بی عدالتی و عدم پایبندی به قانون مسئولان ضربه خورده ایم. بزرگ ترین مسئله ما از برداشت های بی رویه غیرقانونی در بالادست زاینده رود از سوی کسانی است که با استفاده از رانت های حکومتی چنین می کنند. این دست کارها و این افراد خاص هستند که زاینده رود را به این روز انداخته اند، تالاب گاوخونی را به خشکی کشاندند و منِ کشاورز را بیچاره کردند.

قانون کهن توزیع حقآبه ها؛ متضمن همبستگی ساکنان حاشیه زاینده رود

در طول تاریخ، مردمی که در حاشیه زاینده رود زندگی می کرده اند، تسلیم قانون توزیع حقآبه ها بوده اند. ما با مردم چهارمحال و بختیاری رفیق بوده ایم ولی متاسفانه کسانی که دارند از این بی عدالتی ها بهره می برند، تلاش دارند بین ما و مردم شریف چهارمحال تفرقه بیندازند.

وی به انتقاد از طرح توسعه باغات در اراضی شیب دار پرداخت و گفت: عالی ترین زمین های کشاورزی حاشیه زاینده رود، در شرق اصفهان قرار دارد. ولی در بالادست زاینده رود که محل مناسبی جهت دام پروری و زنبورداری هست، آمده اند به توسعه باغ داری و کشاورزی پرداخته اند. جایی که نه خاک آن حاوی انرژی کافی است و نه تابش آفتاب مناسب کشاورزی را دارد.

بنویدی، دولت را به خاطر عدم پیش بردن تونل سوم کوهرنگ به باد انتقاد گرفت و گفت: سال هاست که از اتمام پروژه انتقال آب به یزد می گذرد، ولی هنوز ساخت تونل سوم کوهرنگ که می توانست باعث جریان داشتن کشاورزی در اینجا بشود، محقق نشده هست.

قانون در انتهای همه چیز هست. افراد و نهادهای خاص هر لحظه در جلوی قانون ایستاده اند. ما تنها مطالبه ای که داریم، اجرای قانون است.

 این‌روزها، بسیاری از مردم در جریان اخبار اعتراضات کشاورزان استان اصفهان هستند. اعتراضات آن‌ها بسیار دامنه‌دار بوده و تاکنون با واکنش‌های متفاوتی از سوی مسئولان روبرو شده‌است.

ظلم بیست ساله به کشاورزان

در همین زمینه، محمد صادقی (دبیر منزل کشاورز استان اصفهان) اطراف اعتراضات چند هفته اخیر کشاورزان شرق استان اصفهان گفت: در کشور عزیزمان ایران متاسفانه کشاورزان را متهم می کنند که بین ۸۰ الی ۹۰ درصد آب را استفاده می کنند. کدام عقل سلیمی در چنین وضعیتی که کشاورزان نالان از بی آبی و خشکی زمین هایشان هستند، می تواند بپذیرد این حجم از آب در اختیار کشاورزان است؟ قریب به بیست سال است که به کشاورزان خوراسگان ظلم می شود و این مصائب و پرسشها آن ها، ناشی از ضعف مدیریت در طی سال های اخیر هست. اکنون حجم عظیم بی تدبیری ها و کارهای باقی مانده از قدیم، همه بر دوش استاندار جدید، دکتر مهرعلیزاده هست. به رغم تلاش های وی، دیگر نهادهای درگیر در امور ورود مناسبی به این ماجرا ها نکرده و همکاری های مورد نیاز را انجام نداده اند. وی محکوم به جبران ضعف های مدیریتی مسئولان گذشته هست. صداوسیما هم در مقام رسانه ملی، که باید پرسشها مردم را پوشش دهد، در این زمینه به خوبی عمل نکرده هست. در حق کشاورزان اصفهانی اجحاف صورت گرفته و به آن ها ظلم شده است هست. اگر چنین مشکلی جهت واحد بزرگ صنعتی ای مثل کشور عزیزمان ایران ماشین پیش بیاید، تمام رسانه ها و نهادهای مهم و مرتبط دولتی بسیج می شوند تا جلوی بروز هر گونه بحران را جهت آنجا بگیرند. دولت مکلف به ورود به چنین ماجرایی هست.

صنایع تبدیلی؛ جایگزین مناسب جهت صنایع آب بر

به جای این همه صنایعی که به آب نیاز دارند، باید صنایع تبدیلی مرتبط به کشاورزی ایجاد شود. از وزارت نیرو هم انتظار می رود مدیریت نیرومند در بحران آب داشته باشد.

اسفندیار امینی (دبیر اجرایی نظام صنفی کشاورزی استان اصفهان و مدیر کانون خبرگان کشاورزی استان اصفهان) که سال هاست اطراف عنوان احیای زاینده رود در اینترنت اطلاع رسانی می کند نیز اعتقاد است: خشکسالی یک امر دوره ای ست که دست مایه محیط زیست است و پیش می آید؛ مهم نحوه مدیریت آن است که باید کار شناسانه و کارآمد باشد.

وزارت نیرو تمام حقآبه کشاورزان اصفهان را فروخته است

کشاورزان اصفهان به خشکسالی یا سوءمدیریت کاری ندارند. آن ها مالشان غصب شده است و خواستار حقآبه شان، که بدون اجازه آن ها به صاحبان صنایع و یا دیگر استان ها فروخته شده است ، هستند. وزارت نیرو، طی سه دهه گذشته، تمام حقآبه آن ها را فروخته هست. بنابراین، این یک بحث حقوقی هست. تاکنون نیز نمایندگان مجلس، مسئولان وزارت نیرو، دادگاه ها، دولت و… گره ای از پرسشها آن ها نگشوده اند. حقآبه ارتباطی به میزان بارش ندارد. یک بحث سهمی و زمانی هست. این سهم براساس میزان بارش تعیین می شود. شبیه سهامی می ماند که شما از یک شرکت دارید. براساس سود حاصله و میزان سهم افراد، سود توزیع خواهد شد. تجمعاتی که شاهدش بودیم، ماحصل ناامیدی مردم از مذاکره با جناحین سیاسی و دولت ها هست. کشاورزان به این نتیجه رسیده اند دولت ها اراده ای جهت اصلاح امور براساس قانون ندارند.

حقآبه ها به چه کسانی و آیا فروخته شدند

به گفته وی، حقآبه ها جهت توسعه کشاورزی در استان های اصفهان و چهارمحال و بختیاری و توسعه صنعت در استان های اصفهان، چهارمحال و بختیاری و یزد و توسعه آب شرب در استان های اصفهان، چهارمحال و بختیاری و یزد فروخته شدند.

در ماده ۳۱ قانون برنامه ششم توسعه، آینده نگری توسعه باغات در ۵۰۰هزار هکتار از اراضی شیب دار در سرتاسر کشور شده است است که به نظر می رسد قرار است حدود ۳۶ یا ۳۷هزار هکتار آن در استان چهارمحال و بختیاری اجرایی شود. اگر این طرح اجرا شود، حقآبه های کشاورزان زاینده رود به طور کل از بین خواهد رفت.

وضع موجود ناشی از چه عواملی هست

امینی، دلائل عدیده ای را جهت وضع موجود نام برد. به اعتقاد وی، بخش عمده مسئله ریشه در فساد در دولت ها دارد که در بخش عمده طرح های توسعه ای دخیل هستند. فقدان متخصص و کار شناس در نهادهای متولی اجرا مثل وزارت نیرو و وزارت کشاورزی عامل دیگر هست. همچنین فشارهای سیاسی مثل وعده هایی که نامزدهای احراز جایگاه نمایندگی در هنگام انتخابات مجلس به مردم حوزه انتخابیه خود می دهند، یک عامل مسئله زای دیگر هست. بسیاری از این دست مباحث جزء وظایف شرکت بازرسی کل کشور هست. دادستان ها هم به عنوان مدعی العموم در مواقعی باید ورود کنند، ولی تاکنون چنین نکرده اند. ناآگاهی مردم علت دیگر هست. اگر مردم بیست-سی سال پیش از مسائلی که امروز برایشان پیش آمده هست، آگاه می بودند اکنون دچار چنین وضعیتی نمی شدند.

وی بر قصور مدیران و نمایندگان استان در ادوار گذشته تاکید کرد و گفت: آن ها صرفا به امور جاری و روزانه می پرداختند و برخوردار از آینده نگری نبودند.

بند «د» ماده ۳۵ قانون برنامه ششم توسعه

برهمین اساس، ناهید تاج الدین (نماینده مردم اصفهان و دبیر دوم کمیسیون اجتماعی مجلس) با بیان اینکه بیش از ۷۵ درصد جلسات ما در مجمع نمایندگان استان اصفهان مربوط به بحران آب است و عنوان حقآبه کشاورزان را بار ها و بار ها پیگیری کرده ایم، به ایلنا گفت: در تذکری که در اسفندماه به وزیر نیرو دادم؛ گفتم که متاسفانه طرح ۹ ماده ای احیای حوضه آبریز زاینده رود که در سال ۹۳ با نشانه هماهنگی و اعمال مدیریت واحد بر این حوضه آبریز در مباحث منابع، مصارف و حقآبه ها به تصویب شورای عالی آب کشور رسیده هست، هنوز به طور دقیق اجرا نمی شود و بسیاری از بندهای این طرح بخصوص بند سوم آن در مورد تعیین و تامین میزان حقآبه ها، سهم_آبه_ ها و صاحبان حق اشتراک و حقابه زیست محیطی رودخانه زاینده رود و تالاب گاوخونی به وسیله وزارت نیرو مسکوت مانده هست، ضمن آنکه در بند «د» ماده ۳۵ قانون برنامه ششم توسعه نیز تامین حقآبه کشاورزان تصریح شده است هست. مجددا در همان اسفندماه در تذکر به وزیر نیرو علت عدم اجرای مصوبات کمیته آب کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی درخصوص حوضه آبریز زاینده رود را جویا شدم.

از کویتِ ایران، برهوت باقی‌مانده

حرکت به سمت اصلاح الگوی کشت

نماینده مردم اصفهان با تاکید بر اینکه امروز بیش از هر وقت دیگری در این سال ها بحران آب در اصفهان جدی شده است و حیات اصفهان در خطر قرار گرفته هست، تصریح کرد: زاینده رود که آب شرب ۵ میلیون نفر و آب مورد نیاز ۲۰۰ هزار هکتار زمین کشاورزی و نیز ۱۰ هزار واحد صنفی را تأمین می کند، امروز در تامین بااهمیت ترین نیاز مردم اصفهان یعنی آب آشامیدنی هم دچار مسئله است و ما در جلسه یکسان مجمع نمایندگان استان و تعدادی از نمایندگان کشاورزان با دکتر مهرعلیزاده استاندار اصفهان، معاونین استاندار، و فرمانداران حوضه آبریز زاینده رود اخیرا همین عنوان را بررسی کردیم و تصمیماتی در این راستا اتخاذ کردیم. در نهایت به زعم من، ما باید به سمت اصلاح الگوی کشت حرکت کنیم و اتفاقا در تذکری در اسفندماه همین مورد را من از وزیر کشاورزی پیگیر شدم. در ماه های اخیر، کارها مثبتی از جانب آن وزارتخانه جهت مصوبه تشکیل کمیته خاص عوض کردن الگوی کشت در حوضه زاینده رود و ارائه نتیجه حداکثر ظرف مدت سه ماه به وسیله وزارت جهاد کشاورزی انجام شده است است که اثرات آن را خواهیم دید.

از هم گسیختن نظم موجود؛ لطمه جدی جهت کشاورزان

دبیر دوم کمیسیون اجتماعی مجلس در پایان، اظهار داشت: در بازدیدی که در نوروز از ورزنه داشتم با همین افراد به صورت میدانی برخورد داشتم و پیگیری هایی را در سطح بالا در این مورد انجام دادیم، عزم جدی دست اندرکاران این است که در این مورد با نهایت تساهل برخورد کنند ولی به نظر من بحران آب در اصفهان به وضعیتی رسیده که همکاری و اعتماد دولت و ملت را می طلبد، اوضاع کشاورزان واقعا وخیم است و رفتارهای آن ها کاملا قابل درک است ولی بی ثباتی و از هم گسیختن نظم موجود به همان کشاورزان و البته همه اقشار جامعه لطمه وارد می کند.

حیدرعلی عابدی (نماینده مردم اصفهان) پیش تر در گفتگویی که با اصفهان شرق داشته هست، وزارت نیرو را متهم به کم کاری کرده است و گفت: با وجود همه پیگیری ها به علت نبود ذخیره آبی، کشاورزان از کشت پاییزه محروم شدند ولی مسئولان باید خسارت قابل قبولی را به کشاورزان اختصاص دهند و حداقل آب را به باغات اختصاص دهند تا از خشک شدن آن جلوگیری شود و به آب شرب لطمه ای وارد نشود.

وی در بخش دیگری از صحبت هایش گفته است: متاسفانه حرف های خیلی خوب به وسیله مسئولان زده می شود و موضع وزارت نیرو در حرف، پیگیری و پیگیری به امور آب شرب و کشاورزی اصفهان است ولی ما در عمل از این وزارت منزل چیزی ندیدیم.

“زاینده رود حق مسلم مردم است”، “دستور می دهم زاینده رود پرآب شود”

جمله اول شبیه شعارهایی است که این روز ها کشاورزان از ته حلق خشکیده خود در صورت مسئولان فریادش می زنند، جمله دوم، ولی نشان دهنده قدرت و اراده بالا جهت تاثیرگزاری در جهت خواست مردم هست. فی الواقع، هر دو جمله متعلق به حسن روحانی، مدیر دولت یازدهم و دولت فعلی دوازدهم است که در سفری، در بهمن ٩٣ به استان اصفهان، در دیدار با مردم وعده «جریان دائمی رودخانه زاینده رود» را داد. وی این وعده را بار دیگر در سفر تبلیغاتی خود جهت دور دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری در اواخر اردیبهشت سال گذشته تکرار کرد، ولی بعد از سختى ها و آسانى ها های بسیار این وعده محقق نشد که هیچ، با کشاورزان متضرر شده است ای که به این وضع اعتراض داشتند نیز، برخوردهای بسیار تندی صورت گرفت. البته دولت تلاش کرده گام هایی جهت اصلاح اوضاع منابع آبی زاینده رود بردارد. بااهمیت ترین آن بند ۲ مصوبه ۹ ماده ای دهمین جلسه شورای عالی آب است که هرگونه بارگذاری تازه بر منابع آبی زاینده رود را ممنوع کرده هست. با این وجود، این مصوبه از زمینه های مورد نیاز جهت اجرایی شدن برخوردار نشده هست. نامهٔ اعتراضی تشکل های زیست محیطی استان اصفهان به مدیر دولت یازدهم در ابتدای مرداد ۱۳۹۵ مبنی برعدم اجرای مصوبه یادشده و بارگذاری های تازه بر زاینده رود، شاهدی است بر این مدعا.

اخیرا نیز مدیر جمهور در آخر نشست قوای سه گانه اعلام کرد جهت کم آبی کارگروهی تشکیل شده است است و به طور مرتب، کارها در این حوزه، اطلاع رسانی خواهند شد. رضا اردکانیان، وزیر نیرو در همین رابطه گفت: عنوان آب جهت همه بخش ها موضوعی واحد است و نباید آن را تقسیم کرد و جهت جلوگیری از بخشی نگری در عنوان آب، کارگروهی در دولت تشکیل شده است هست.

وی با بیان اینکه ۵۰ سال است به سمت گرم تر و خشک شدن پیش می رویم، گفت: در این شرایط باید در مصرف آب عوض کردن ایجاد و بدون تعارف پرونده مصرف آب در بخش کشاورزی را باز کنیم؛ اینکه مصرف آب را چگونه مدیریت و در کجا ها با کشت های ممنوع مقابله کنیم، موضوعی است که باید بررسی شود.

به گفته وی، در کمیته استانی کارگروه ملی سازگاری با کم آبی استان اصفهان که روز یکشنبه اول اردیبهشت تشکیل شد، قرار بود تصمیمات کمیته تخصصی در مورد چگونگی مدیریت آب اصفهان بررسی و نهادینه شود. با این وجود، مواردی همچون بند پ ماده ۳۱ قانون برنامه ششم توسعه «افزایش تولید محصولات راهبردی و تبدیل پانصد هزار هکتار از اراضی شیبدار به باغات» تناقضی آشکار در برنامه های دولت جهت اصلاح اوضاع توزیع آب زاینده رود هست. در واقع، تصویب طرح توسعه باغات در اراضی شیبدار خود همچون تیر خلاصی بود بر تقسیم آب اندک باقی مانده زاینده رود. به گفته اسفندیار امینی و رضا بنویدی ورزنه، این طرح وضع را از آنچه که بود، بدترکرد.

درنهایت؛ باتوجه به اینکه، در دوسال اخیر تأکیدات بسیار از سوی بالا ترین مراجع رسمی کشور بر حمایت از تولید، کالا و کار و کارگر ایرانی شده است هست، باید از مسئولان امر پرسید دقیقا کدام بخش از تولیدات کشور در این چارچوب می گنجد؟ و آیا محصولات کاشت و برداشت شده است کشاورزان ایرانی، در این چارچوب نیست؟

گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: ilna.ir

 این‌روزها، بسیاری از مردم در جریان اخبار اعتراضات کشاورزان استان اصفهان هستند. اعتراضات آن‌ها بسیار دامنه‌دار بوده و تاکنون با واکنش‌های متفاوتی از سوی مسئولان روبرو شده‌است.

واژه های کلیدی: نماینده مردم اصفهان | چهارمحال و بختیاری | زاینده رود | کشاورزی | قانونی | اصفهان | استانی | کشاورزی | مسئولان | خشکسالی | قانون