به گزارش خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی گروه اقتصادی گروه تحریریه سایت جوان، حضور خودروسازان خارجی به خاص فرانسوی‌ها، عنوان جدیدی نیست و از سابقه طولانی برخوردار بوده است ولی زمانیکه به بررسی نتیجه های و خروجی های قراردادهای یکسان با خودروسازان خارجی می‌پردازیم، مشاهده می کنیم که زیاد قراردادهای خودرویی آنطور که باید و شاید به اهداف مدنظر نرسیده و این عنوان به ذهن تبادر می‌شود که این طرف خارجی بوده که بهره واقعی را در همکاری با خودروسازان ما برده و به قول معروف سر صنعت خودروسازی کشور عزیزمان ایران بی کلاه مانده است و نتوانسته به بازارهای جهانی صادرات داشته باشد و از طرف دیگر به ارتقا تکنولوژی و دانش فنی که مورد توقع بوده، دست نیافته است.

چندی پیش مدیرعامل کشور عزیزمان ایران ماشین در دانشگاه شریف در رابطه با عنوان شراکت با فرانسوی ها ابراز عقیده کرده و گفته بود: در خصوص کار با فرانسه بسیار موافقم که اشتباه کردیم. ما قرار بود در سیاست خارجی خود با ایجاد وابستگی استراتژیک جهت رنو و پژو، آنها را به مسابقه بیاندازیم. ولی نتیجه برعکس شد! در نهایت سایپا و ایران‌خودرو افتادند به جان هم که چه کسی کدام خودروی فرانسوی را تولید کند.

به نظر می رسد که سیاستمداران صنعتی کشور، استراتژی مشخصی در رابطه با قراردادهای خودرویی نداشته و اکنون وقت آن رسیده است که برنامه جامعی با همفکری صاحبنظران صنعت ماشین در رابطه با همکاری با شرکت های خودروسازی دنیا طرح ریزی شود.

در پیمودن مسیر همکاری با خودروسازان خارجی، اشتباه کردیم

امیرحسین کاکایی، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت و کارشناس ماشین در گفت‌وگو با خبرنگارصنعت،تجارت و کشاورزیظهار کرد: اینکه بگوییم در مجموع همکاری خودروسازان ما با فرانسوی‌ها اشتباه بود، غلط است.

همکاری با خودروسازهای فرانسوی درست بود یا غلط ؟

وی افزود: بالاخره جهت اینکه بتوانیم خودروساز بزرگی بشویم و در این صنعت در دنیا مطرح باشیم، مجبوریم با شرکت‌های بزرگ خودروسازی دنیا همکاری کنیم ولی آنچه که مهم هست، این است که ما در پیمودن این راه؛ غلط های زیادی داشتیم.

کاکایی تصریح کرد: جهت کشور عزیزمان ایران که با استکبار جهانی رودررو مبارزه می‌کند، مهم است که به صورت براق در پرسشها اقتصادی با کشورهای دیگر عمل کند.

وی ادامه داد: چین جهت اینکه در ابتدا خودروساز شود، دروازه‌های کشور خود را به روی شرکت‌های خارجی خودروسازی باز کرد، ولی در برابر با سیاست‌های پیچیده توانست به دانش ساخت ماشین و انتقال تکنولوژی دست یابند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت بیان کرد: ولی متاسفانه ما نتوانستیم این سیاست‌ها را به کار ببریم و نتیجه این شد که طراحانی که در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ موتور خودروهای داخلی را طراحی کردند، اکنون دیگر در صنعت ماشین نیستند و در واقع سرمایه انسانی در این میان از دست رفت و مسئولان صنعتی به فکر تربیت افراد جدیدی در این حوزه هستند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که خروجی‌های قرارداد‌های یکسان با خودروسازان خارجی، آنطورکه باید به اهداف مدنظر نرسیده است.

سیاست های ما در حوزه همکاری خودرویی، براق نبود

کاکایی با اشاره به صحبت‌های مدیرعامل ایران‌خودرو در دانشگاه صنعتی شریف،‌ گفت: بدون شک منظور آقای یکه‌زارع اشتباه بودن فعل همکاری با فرانسوی‌ها نیست، بلکه باید توجه داشت هر شرکتی در دنیا به فکر تامین منافع خود است و این ما هستیم که در این حوزه سیاست‌های شفافی اتخاذ نکردیم.

وی تاکید کرد: مسئله این است که ما خارجی پرست هستیم و اصول همکاری با خارجی‌ها را نمی‌دانیم؛ جهت مثال زمانیکه ال ۹۰ به کشور عزیزمان ایران آمد قرار بود با فرانسوی‌ها همکاری کرده و این ماشین را به خارج صادر کنیم ولی متاسفانه دو شرکت خودروساز بزرگ ما در تولید این ماشین باهم مسابقه کردند و طرف فرانسوی از این عنوان به نفع خود بهره‌برداری کرد.

کارشناس ماشین ادامه داد: باید توجه داشت که اکنون در دنیا همه شرکت‌های خودروسازی به سمت بزرگ‌سازی نشان تجاریشان رفته‌اند، به عنوان نمونه رنو و نیسان ادغام شده‌اند و یا شرکت هیوندای، کیا را خریداری کرده ولی متاسفانه در کشور عزیزمان ایران با وجود ۵ خودروساز بزرگ و نیمه‌بزرگ و حضور ۴۰ خودروسازی، باز به دنبال ایجاد یک قطب سوم هستیم و مجموعه این پرسشها در صنعت خودروسازی کشور ایجاد تناقض کرده است.

وی تصریح کرد: در نتیجه همین سیاست‌های غلط بود که تولید ال۹۰ با تاخیر و قیمت بالاتر از قیمت جهانی صورت گرفت و رومانی که با ما شروع به ساخت این ماشین کرده بود، توانست صادرات را گسترش دهد و بعد از خروج ال ۹۰ از خط تولیدش با محصولات تازه دیگر خط تولید خود را به روز کرد.

کاکایی ابراز کرد: باید از بازی شرکت‌های خودروسازی جهانی درس عبرت بگیریم؛ جهت مثال با وجود اینکه رنو کارنامه بهتری از پژو در کشور عزیزمان ایران داشت، از ۴ جهت خودروسازی ملی ما را مورد حجمه قرار داد.

وی اضافه کرد: مسئله درواقع از شرکت‌هایی مانند رنو و پژو نیست؛ بلکه این ما هستیم که به علت فقدان سیاست‌گذاری درست هر لحظه از این شرکت‌های خارجی بازی خورده‌ایم.

همکاری با خودروسازهای فرانسوی درست بود یا غلط ؟

عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت یادآور شد: متاسفانه شرایط تولید داخلی به شکلی است که هیچگاه قیمت تمام شده است ماشین با استانداردهای جهانی یکسان در نمی‌آید و در نتیجه ماشین ملی قابل صادرات نیست و از طرف دیگر عمل نکردن به تعهدات صادراتی موجب افت بازارهای جهانی جهت خودروی ایرانی شده است است.

کاکایی ابراز کرد: با وجود اینکه کشور عزیزمان ایران بازار نیرومند جهت خرید ماشین دارد ولی سرمایه‌گذاری در این بازار جواب نمی‌دهد و علت مهم این عنوان سوده‌ده نبودن خودروسازان داخلی است که موجب شده است مذاکرات با شرکت‌های خارجی به طول بی‌انجامد مانند حرکتی که رنو با شرکت گسترش انجام و بعد از یک سال و اندی هنوز جای کارخانه و پرسشها دیگر مشخص نشده است.

وی تاکید کرد: باید تمرکزمان را از روی نظر تنها مقصر شناختن طرف خارجی به سمت زیاد کردن سیاست و برنامه‌ریزی در حوزه قراردادهای خودرویی عوض کردن دهیم و به خاص در انتقال تکنولوژی که مهم‌ترین نشانه همکاری با خودروسازان جهانی هست، با دقت و به قول ژاپنی‌ها آبزیرکاه عمل کنیم.

کاکایی در خاتمه یادآور شد: در این سال‌ها فقط حرف در مورد انتقال تکنولوژی زده‌ایم ولی درواقع اتفاق خاصی در این زمینه نیفتاده و تنها توجه مسئولان ما به سمت تولید صرف بوده است.