جمله «زیرکانه» فردوسی‌پور که دست روی دل پُر دردمان گذاشت

اعتقاد دارم گروه ما «گروه زندگی» بود

محمد فاضلی، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی، در یادداشتی در روزنامه کشور عزیزمان ایران نوشت: «من شب قرعه کشی جام جهانی فوتبال در اوایل آذر ۱۳۹۶ و هنگامی که همگروه اسپانیا و پرتغال شدیم و به زعم عده ای در گروه فوت قرار گرفتیم، مطلبی نوشتم با عنوان «با بزرگان دیده می شویم» و در آن توضیح دادم که میلیون ها نفر در دنیا احتمالاً به دنبال شاخصه های تیم های گروه فوت می گردند و ما در کنار اسپانیا و پرتغال دیده می شویم. مسابقه های در تابستان سال بعد که فرا برسد، شاید میلیاردها نفر جهت دیدن بازی اسپانیا و پرتغال به تلویزیون ها چشم می دوزند ولی ناگزیرند ما را هم ببینند و اگر تا آن وقت خوب آماده شده است باشیم، در حالی که آماده اند تا اسپانیا و پرتغال را ببینند، ما را هم تحسین خواهند کرد. اسپانیا و پرتغال قرعه های بدشانسی نیستند؛ پرنده های خوشبختی اند، اگر آنها را وقت بدانیم. همانجا نوشتم که اگر فوتبال را درسی جهت زندگی بدانیم «از بودن با بزرگان استقبال خواهیم کرد. حتماً تلاش خواهیم کرد در سایر عرصه ها هم کنار بزرگان بایستیم.»

عبارات مهم : بازی فوتبال – اصغر فرهادی
قریب به شش ماه بعد هنگامی که مسابقه های شروع شده است بود و همه از «گروه مرگ» سخن می گفتند، بعد از بازی با مراکش در حالی که هنوز نتیجه مسابقه با اسپانیا و پرتغال مشخص نبود، دوباره نوشتم: «کاش قاعده بازی های دنیا اجازه می داد تا مثل فوتبال بی دردسر کنار بزرگان بایستیم و دیده شویم.» عادل فردوسی پور جمله ای را بعد از تمام شدن بازی و در میان هیاهو گفت که کمتر شنیده شد؛ جمله ای زیرکانه و دردناک از همان ها که جزئی از سبک گزارشگری اوست: «فقط در فوتبال است که ما سریع به آرزوهامون می رسیم.» ادامه منطقی جمله می تواند این باشد: امروز «فقط در فوتبال است که در میان بزرگان قرار می گیریم و وقت دیده شدن پیدا می کنیم.» این مردم ما را می آزارد، خسته می کند و خوش حالی را از ایشان می گیرد.

تصور می کنم کنار بزرگان دنیای فوتبال بودن به ما اجازه داد حس مسابقه پیدا کنیم، تلاشگر باشیم و تا سرحد توان – آرش گونه – شادمان و امیدوار جهت کشور عزیزمان ایران مبارزه کنیم. تصویر رده بندی گروه ما بعد از بازی اول خیلی قشنگ بود. ما بالاتر از اسپانیا و پرتغال قرار داشتیم و این رده بندی اگر چه فقط تا آخر دومین بازی طول کشید ولی یک هفته بالاتر از غول ها ایستادیم. ما باز هم بالاتر از غول ها، در دنیا رسانه ای شده، دیده شدیم.

اعتقاد دارم گروه ما «گروه زندگی» بود. زیستن و مسابقه در گروه زندگی مردم را شادمانه به خیابان ها کشاند. مردمانی که خود را برآمده از تمدنی چندهزار ساله می دانند و همه شاخص های طبیعی و منابع و توانمندی های انسانی ارزش آنها را نامزد قرار گرفتن در بین غول ها نشان می دهد دوست دارند به شادمانی در کنار بزرگان دیده شوند و ابداً نمی خواهند این فقط در فوتبال باشد، ولی فوتبال آرزوی آنها را برآورده کرده بود، لذا امید پر گشوده بود، همدلی موج می زد و جهانی به انتظار هنرنمایی روح جمعی ارزش در برابر غول ها نشسته بود.

احساس مردم این بود که در «گروه زندگی» رقابتی جریان دارد که در نهایت سازنده هست. هر هنرنمایی از لایی زدن به پیکه تا گرفتن پنالتی رونالدو را دنیا تحسین می کرد و همه چیز در دنیا دیده می شد؛ بدون آن که سرزنشی در کار باشد. حس این گونه مسابقه کردن جهت مردم ما دوست داشتنی بود.

روح جام جهانی جهت ما و شاید همه ملت ها مهم تر از خود جام جهانی هست. جام جهانی جهت ملت ها گاه «دست خدا» می سازد و دیگو مارادونا را به اسطوره تاریخ کشورش تبدیل می کند و گاه مدیر جمهوری کشور کوچک کرواسی را به وجد می آورد و بزرگی می بخشد و گاه مطالبه یک ملت جهت زیستن در گروه زندگی، جامعه جهانی را به حرکت وامی دارد.

مطالبه ملت جهت زیستن در «گروه زندگی» بیرون از دنیای فوتبال امروز مشهود هست. مردم انتظار دارند فقط در فوتبال به آرزوهایشان نرسند و تصورشان این است که جهت تحقق این رؤیا باید تفکر زیستن در گروه زندگی جامعه جهانی را جدی گرفت. زیستن و مسابقه کردن هوشیارانه در «گروه زندگی» این جهان، راهی به سوی شادی، امیدواری، انسجام و اتحاد مردم کشور عزیزمان ایران هست. این همان روح جام جهانی روسیه جهت ما بود.

ما سالیان سال است که یا از بزرگان هراسیده ایم یا آنها را از خود هراسان کرده ایم. شرکت های تولیدی و تجاری ما در هراس از همکاری با شرکت های جهان، وحشت هایی که مانع همکاری های اقتصادی و تجاری شده است اند، کوچک و نادیده باقی مانده اند. اقتصاد هم مثل فوتبال است: خودروهای ما در دنیا دیده و خریده نمی شوند ولی اگر کنار بزرگان خودروسازی دنیا بایستیم، به شرط آن که به قواعد بازی های بزرگ تن دهیم – عین فوتبال – خودروهای تولید یکسان ما در دنیا خریدار پیدا می کنند. عین بازی فوتبال، اول همه می آیند تا یک برند مشهور – مثل اسپانیای فوتبال – را بخرند ولی ما هم کنار آنها سهم خودمان را می فروشیم. سایر کالاها و خدمات ما هم در کنار نام های بزرگ دیده خواهند شد.

اقتصاد هم مثل فوتبال قاعده بازی خودش را دارد. نخستین بار که کنار اسپانیا بایستید، سهم تان از تسلط بر بازی، تشویق تماشاگران، تحسین گزارشگران، دوربین عکاس ها و حق پخش تلویزیونی مسابقه های و البته پاداش مادی مسابقه برابر نخواهد بود ولی این هزینه ای است که جهت بزرگی باید بپردازید. شاید بخش مهم سهم شما آن است که در یک قاب با بزرگان دیده می شوید و انگیزه هایتان را جهت هماوردی با آنها بسیج می کنید و می فهمید که باید بجنگید و نمی توانید به زد و بندهای فوتبال وطنی دل خوش کنید. شما در زمین دیگری تعریف می شوید.

بگذارید نمونه دیگری را با هم مرور کنیم.

اصغر فرهادی، نمونه ای از بین المللی شده است های فرهنگ این سرزمین است. فرهادی اگر در مرزهای این سرزمین باقی مانده بود، امروز دیده نمی شد ولی امروز جهانی شده است هست. او با سلبریتی های سینمای دنیا دیده شد و امروز بسیاری می کوشند تا در قاب تصویری باشند که فرهادی سازنده آن هست. او اسباب بزرگی آماده کرده بود، وارد عرصه جهانی شد، با بزرگان دیده شد و امروز بزرگان با او دیده می شوند.

من در دنیای موسیقی نیز حسین علیزاده و کیهان کلهر را نیز از شمار این جهانی شده است ها به حساب می آورم.

ما اگر از این زاویه به قرعه کشی امروز جام جهانی بنگریم و فوتبال را درسی جهت زندگی بدانیم، از بودن با بزرگان استقبال خواهیم کرد و حتماً تلاش می کنیم تا در بقیه عرصه ها نیز کنار بزرگان بایستیم. ما با بزرگان دیده می شویم و اوج می گیریم. کافی است از بزرگان نهراسیم و کاری نکنیم که از ما بهراسند.»

گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: iran-newspaper.com

جمله «زیرکانه» فردوسی‌پور که دست روی دل پُر دردمان گذاشت

واژه های کلیدی: بازی فوتبال | اصغر فرهادی | جام جهانی | روز جهانی | اسپانیا | پرتغال | مسابقه | فوتبال | اسپانیا | زندگی | ایران