این روزها همه از مهاجرت می‌گویند!

نسل ما و نسل های جدیدتر از ما خیلی زیاد از نسل قبلمان در این روزها به امید نیاز دارند

«روزهای سنگینی هست. با دوستان و آشنایان قدیم و تازه که صحبت می کنی، اغلب در حال یافتن راهی یا اقدامی جهت مهاجرت به کشور دیگری هستند. جوان هایی از این مرز و بوم که بااستعدادند، تحصیلات خوبی دارند، مهارت ها و انگیزه های نیرومند دارند ولی انگار دیدن افقی روشن در فضای سخت، پیچیده و مبهم امروز را کاری بسیار سخت یا ناممکن می یابند. همین می شود که جهت خود سناریوهای مختلفی از فروش دارایی ها و بررسی گزینه های مختلفی از کشورهای جالب و غیر جالب جهت مهاجرت و هر آن چه می شود انجام داد در نظر می گیرند تا حداقل به نوبه خودشان آینده روشن تری جهت فرزندانشان ترسیم کرده باشند و آنجایی داستان سخت تر می شود که اینها عموما جوانان و دارایی های فوق العاده ای جهت ایرانمان هستند. انگیزه هایشان فراتر از خوش گذرانی و لذت بردن صرف در زندگی هست. کشور عزیزمان ایران و کشورشان را دوست دارند. به آینده اش فکر می کنند و برایشان آینده کشور اهمیت دارد ولی آیا به اینجا می رسند که دیگر انگار ماندن فایده ای ندارد و باید گذاشت و رفت؟

عبارات مهم : مهاجرت – ایران
یکی از جدی ترین دلایلی که به نظرم می رسد ناامیدی است! نسل ما و نسل های جدیدتر از ما خیلی زیاد از نسل قبلمان در این روزها به امید نیاز دارند. یعنی چه؟ در مورد اختلاف نسل ها و تفاوت هایشان کارهای علمی و غیر علمی بسیاری شده است هست. حداقل چیزی که میانشان یکسان است این است که نسل ها با یکدیگر متفاوتند و دغدغه ها و خواسته های متمایزی دارند. حال اگر فرض کنیم یکی از همین تفاوت ها میان نسل بعد از ما، نسل ما (دهه پنجاهی ها و شصتی ها) و نسل قبل از ما، میزان نیاز به امیدواری به آینده در شرایط امروز باشد، شاید کمی این مسئله براق تر شود. عموما نسل قبل از ما یا دوران بازنشستگی خود را سپری می کنند یا سال های آخر قبل از آن. دغدغه هایشان زیاد حمایت عاطفی و معنوی از فرزندان، نتیجه گرفتن از سال های فعالیتشان و برداشت از سرمایه گذاری های گذشته ارزش است ولی نسل ما و بعدی ها دقیقا در اوج نیاز به امید به آینده و ایجاد ثبات جهت خود و خانواده خود هست، کارهای خیلی زیادی مانده است تا انجام دهد و جهت آنها نیاز به امیدواری دارد؛ امیدواری به این که می تواند رؤیاهای خود و فرزندان خود را همین جا، در همین کشور دنبال کند و تحقق آنها را ببیند.

اما هنگامی که از همه طرف، داخل و خارج خبرهای تلخ و ناامیدکننده می شنویم و می خوانیم، میزان امیدمان به آینده کم و کمتر می شود. با همه احترام به استادان، روشنفکران و منتقدان کشورم کیست که دیگر نداند در کشور چه خبر است؟ چه فایده ای دارد که پیوسته تلخی ها و پرسشها زیاد را کالبدشکافی کنیم؟ نه این که نکنیم ولی آن میزان که نیاز است جهت درک مسئله و مسئله بر همگان آشکار هست. زیاد و زیاد گفتن تنها کورسوی امیدهای باقی مانده را خاموش و خاموش تر می کند. ما نیاز به راهکارهای عملی و امیدوارکننده داریم، کمی هم به اینها بپردازیم. جهت اینها هم از جوانانمان زیاد کمک بگیریم. هنگامی که شرایط خوب باشد که رفتن و ماندن اهمیت زیادی ندارد، ولی هنگامی که شرایط بد هست، این کشور، این جامعه خیلی زیاد نیاز به جوانانش دارد.

ای کاش مسئولان جوری حرف می زدند و عمل می کردند که امیدواری بیشتری برایمان ایجاد می شد. احساس می کردیم دغدغه های نسل های جدیدتر اولویت بالاتری دارد. هم نسلی های ما به خاطر تنها شعار «تدبیر و امید» دست روی دست نمی گذارند تا ببینند چه می شود. آنها از دولت عمل گراتر واکنش‌ها می کنند، می گذارند و می روند. بدون حرف بیش.»

گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: sharghdaily.ir

این روزها همه از مهاجرت می‌گویند!

واژه های کلیدی: مهاجرت | ایران | انگیزه | خبر | اجتماعی |