زنانی که به وسیله شوهرشان رها شده است اند

زنانی که رها شده است اند

یزد و رستوران‌های سنتی آنقدر قشنگ هستند که ناخودآگاه خود را به خنکی دالان‌های این رستوران‌ها می‌سپاری. رستوران‌هایی که زیبایی‌ چشمگیرشان را به رخ می‌کشند و کرشمه‌های پنجره‌های رنگی‌شان دلربایی می‌کنند. به گزارش سلامت نیوز، آفتاب یزد نوشت: این دالان‌ها گاه به مطبخ می‌رسد و کسانی که راه را جهت شکم‌چرانی هموار می‌کنند، در این مطبخ‌ها مشغولند. پشت بخار این دیگ‌ها زنی نشسته بر صندلی کوتاهی ظرف می‌شوید. مریم، زنی لاغر اندام است و قدبلند. اگر به قول معروف دستی به صورتش بکشد، زیبایی‌اش بی‌مثال می‌شود. او از شهر خشت‌ها به یزد می‌آید از میبد، شهری که همه خانه‌هایش از خشت و آجر آفتاب‌سوز هست. صورتش هم مانند خشت‌های آنجا آفتاب سوخته هست، سن آنچنانی ندارد ولی رنگ سفیدی روی چند تار موی مشکی بیرون مانده از روسری، نشسته و تضاد سیاه و سفید به چهره‌اش جلوه‌ای خاص داده است.

زنانی که به وسیله شوهرشان رها شده است اند

**شوهرم زنده است

او یک دختر و پسر دارد. هر دو آنها محصلند. مریم زنی جوان است که شوهرش او را با دو فرزند رها کرده و رفته هست. او می‌گوید: «چند سال پیش بود که شوهرم سرش را انداخت پایین و رفت یک جای دیگر. نه من را طلاق داده نه این ۵-۶ سال خبری از او داریم. یکی از فامیل‌های دورمان چند بار در پایتخت کشور عزیزمان ایران او را دیده و فقط می‌دانیم که او زنده هست. همین.»

از او می‌پرسم: «چرا رفت؟ دعوا کردید یا مسئله داشتید؟» می‌گوید: «هیچ کدام.» بغضش می‌ترکد و با اشکی روان با من قدم می‌زند، گوشه‌ای از حیاط پرهیاهوی این رستوران می‌نشیند و ادامه می‌دهد: «آن موقع که ما عروسی کردیم اینطوری نبود که عروس و داماد همدیگر را بشناسند. پدر و مادرهایمان برایمان تصمیم گرفتند ولی مثل این که مراد (شوهرم را می‌گویم) مرا دیده بود و از من خوشش آمده‌ بود. آن روزها اینقدر چین و چروک تو صورتم نبود و اینقدر لاغر نبودم. ۱۷ سالم بود که ازدواج کردم. تو آسمان‌ها بودم. مراد شوهرم خیلی مهربان و خوب بود. تا ۷ سال با مادر شوهرم زندگی می‌کردم. ولی بدون آن که هیچ مشکلی داشته باشم. منزل ما هم تقریبا همین شکلی بود.» معماری این رستوران به خانه‌های پنج‌دری معروف هست، خانه‌هایی که دور تا دور اتاق دارد. نگاهش که در حیاط می‌چرخد خانواده‌ای می‌خندند. ناخودآگاه لبخندی از سر حسرت می‌زند و نگاهش را از حیاط می‌گیرد. می‌گوید: «مادرشوهرم خیلی دعایم می‌کرد. هر لحظه به شوهرم می‌گفت حلالت نمی‌کنم اگر اذیتش کنی. این آخریها زمینگیر شده است بود و من از او نگهداری می‌کردم. آن موقع‌ها کار نمی‌کردم. در منزل بودم و خانه‌داری می‌کردم. دو سه سال بعد از فوت مادرشوهرم بود که شوهرم بدون کار شد. قرار بود بیاید شهر دنبال کار ولی رفت پایتخت کشور عزیزمان ایران و دیگر ندیدیمش.»

باز هم بغضش می‌شکند و از سبوی شکسته‌ بغضش اشک سرازیر می‌شود، صدایش در گلو خفه شده، آرام زمزمه می‌کند: «قرار بود برود و کار پیدا کند، قرار بود نان‌آور خانه‌ام بماند ولی حالا ما را ول کرده به امان خدا و رفته. فقط خدا را شکر می‌کنم که مستاجر نیستم. همه‌اش به این فکرم که اگر بیاید و بدون آن که ما بفهمیم منزل را بفروشد و برگردد تهران، چه کاری می‌توانم بکنم؟ هیچی. واقعا هیچ کاری نمی‌توانم بکنم.»

این که مرد به شهر دیگری رفته و در آنجا ساکن است مانع طرح شکایت و دعوای زن نیست و کارها قضایی به نحو مندرج در قانون تعقیب

می‌پرسم: «بچه‌هایت از پدرشان نمی‌پرسند؟» آهی می‌کشد. جدال خوش حالی و غم در چشمانش نمایان می‌شود و می‌گوید: «قبلا خیلی سخت‌تر بود برایم. ولی الان جهت آنها همه چیز را گفتم. شکر خدا هر دویشان فهمیده هستند. اوایلش پسرم خیلی دنبال عیبی از من بود ولی حالا که همه جریان پدرش را برایش تعریف کرده‌اند و دیده که من جهت خوشبختی‌شان به هر دری می‌زنم، دیگر اذیتم نمی‌کند. هر دویشان مهربانند. چند وقت پیش پسرم رفته بود وازلین خریده بود جهت دستهایم. می‌گفت قول می‌دهم سریع بزرگ شوم و کار می‌کنم. قبل از آن که زیاد از این دستهایت خراب شوند.»

ناخودآگاه نگاهم می‌رود به سوی دستش. زحمت روی دستهایش را خدشه کشیده هست. می‌گویم: «چرا طلاق نگرفتی و شوهر کنی؟» جواب می‌دهد: «از اولی چه دیدم که به دومی پناه ببرم. هیچ کس سراغ من نمی‌آید. همه می‌دانند که شوهرم مرا ول کرده‌ هست. هنوز هم بعضی وقت‌ها می‌شنوم که بعضی‌ها پشت سرم می‌گویند معلوم نیست چه کرده که شوهرش از دستش فرار کرده و حتی نمی‌آید بچه‌هایش را ببیند. پیشونی نوشت من این است که هیچ وقت نمی‌توانم شوهر کنم.»

تحسینش می‌کنم که روی پای خود ایستاده، در مورد شغلش می‌گوید: «یک‌سالی با بدبختی سر کردم. دیدم نمی‌شود. شاید من بتوانم ولی بچه‌هایم گناه دارند که بخواهند مشکل بکشند. دست به زانو گرفتم و شروع کردم به شستن ظرف در رستوران‌ها. نمی‌خواهم بروم پرستار کسی بشوم یا بروم منزل کسی را تمیز کنم و از همه این کارهای شریف کار در رستوران را گزینش کردم.»

**خانم‌ها درخواست مستخدم کنند

رئیس اتحادیه سراسری کانون‌های وکلای دادگستری کشور عزیزمان ایران (اسکودا)، می‌گوید: «صورت مسئله این است که هنگامی که شوهری همسرش را رها کرده و جهت مدت نامعلومی غایب شد و وظیفه او را هم تعیین نکرد، مشخص هم نبود که آیا برخواهد گشت یا خیر، زوجه چه باید بکند؟ پاسخ را در بندهایی می‌توان شرح داد. ۱) عقد ازدواج علاوه بر پرسشها عاطفی و احساسی تعهداتی را بر طرفین بار می‌کند. تعهد زوجه (خانم) طبق ضوابط شرعی صرفا حضور در منزل و تمکین از شوهر است و هیچ وظیفه دیگری ندارد. به عبارت دیگر می‌تواند از شوهر بخواهد که جهت انجام امور منزل از هر قبیل مستخدم بگیرد و حتی اجبار به شیر دادن به طفل یکسان ندارد و می‌تواند از شوهر درخواست کند که جهت این منظور مرضعه استخدام کند.»

زنانی که به وسیله شوهرشان رها شده است اند

بهمن کشاورز در ادامه می‌افزاید: «متقابلا شوهر مکلف است کلیه هزینه‌های متعارف زندگی زوجه را تامین کند (حتی به نحوی که گفتیم) همچنین مکلف است در موارد معینی حتما به منزل بیاید و نیز در موارد معینی به وظایف زناشویی خود عمل کند.»

رییس اتحادیه سراسری کانون‌های وکلای دادگستری کشور عزیزمان ایران (اسکودا)، تاکید می‌کند: «3) در فرضی که مطرح هست، یعنی رها کردن منزل و خانواده بدون تعیین وظیفه چند مطلب می‌تواند عنوان شود: الف) نفقه و هزینه زندگی زوجه بر عهده زوج است و اگر ندهد هم از طریق مدنی (حقوقی) و هم از طریق کیفری زن می‌تواند مطالبه کند. این که مرد به شهر دیگری رفته و در آنجا ساکن است مانع طرح شکایت و دعوای زن نیست و کارها قضایی به نحو مندرج در قانون تعقیب می‌شود. منظور از اقدام کیفری این است که بابت ندادن نفقه شوهر به تحمل کیفر محکوم خواهد شد. ب) در عین حال مهریه زن همواره قابل مطالبه و وصول است و زوجه می‌تواند از طریق طرح دعوا در دادگاه یا مراجعه به اجرای ثبت آن را مطالبه و با معرفی اموال شوهر وصول کند. اگر این مطالبه از طریق دادگاه صورت گرفته باشد بعد از قطعی شدن حکم اگر شوهر پرداخت نکند در خطر بازداشت نیز خواهد بود. پ) ضمنا در صورتی که شوهر ۶ ماه یا زیاد منزل و خانواده را رها کند و نفقه هم ندهد جهت زن این حق ایجاد می‌شود که با مراجعه به دادگاه تقاضای طلاق کند و نفقه گذشته خود را نیز که پرداخت نشده مطالبه و وصول کند.»

وی در تشریح چهارمین مورد می‌افزاید: «ضمنا توجه شود با اقدام در مورد مطالبه مهریه، امکان ممنوع‌الخروج کردن شوهر نیز وجود دارد.»

بهمن کشاورز می‌گوید: «5) مطالبی که گفته شد مطالبی است که در شرع و قانون در خصوص این موارد پیش‌بینی شده است هست. در عمل بدیهی است که کمتر خانمی بابت خدماتش در منزل از شوهر خود مطالبه اجرت می‌کند. ولی این عدم مطالبه به مفهوم اسقاط این حق نیست. البته این اواخر تفسیری از قانون مدنی ارائه شده است مبنی بر این که زن باید عدم تبرع خود را ثابت کند. یعنی ثابت کند که کارهایی که در منزل شوهر انجام داده نمی‌خواسته مجانی انجام دهد. این تفسیر به نظر درست نیست. لیکن اصل عدم تبرع هست، بنابراین این شوهر است که باید ثابت کند زن قصد کار مجانی داشته است.»

این که مرد به شهر دیگری رفته و در آنجا ساکن است مانع طرح شکایت و دعوای زن نیست و کارها قضایی به نحو مندرج در قانون تعقیب

وی در آخر تاکید می‌کند: «بدیهی است که اینها که گفتیم در یک زندگی مبتنی بر رفاقت و عشق و تفاهم موجب و موردی پیدا نمی‌کند. این مباحث هنگامی که مطرح می‌شود که مشکلی پیدا شده است باشد. گمان می‌کنم رها کردن زوجه بدون تعیین وظیفه و بدون حمایت مادی و معنوی بزرگ‌ترین و مهم‌ترین حالت بروز اشکال هست. البته سوءرفتار شدید، بددهنی و تعرضات جسمانی نیز می‌تواند موجب مطرح شدن پرسشها مدنی و کیفری بین طرفین شود. لذا خانم‌ها باید با حقوق خود آشنا باشند.»

منبع: سلامت نیوز

زنانی که به وسیله شوهرشان رها شده است اند

واژه های کلیدی: رستوران | خانواده | رستوران | خانواده | قانون | زندگی | ایران | آفتاب