این روزها سخنانی از کسانی می شنویم که چند صباحی را در اروپا و آمریکا گذرانده اند و با نهادینه شدن عزاداری حسینی مخالفت می کنند. جهت آنکه نیت خوانی نکرده باشیم، کاری به این نداریم که این افراد چه هدفی دارند ولی بدون تردید اعلام می کنیم که مخالفت با عزاداری حسینی قطعاً به بیراهه رفتن و فرهنگ جهاد و شهادت را نفی کردن هست. بعضی از این افراد می گویند از واقعه کربلا متاثر باشیم ولی این همه عزاداری نکنیم.

عبارات مهم : عزاداری – کربلا
اینان پاسخی جهت این پرسش ندارند که بدون عزاداری چگونه می توانیم تاثر خود را ابراز کنیم و ازآن پتکی بسازیم جهت کوبیدن بنیان ظلم و استبداد و استعمار؟ خوشبینانه ترین نگاه به این افراد اینست که گفته شود آنان اشتباه می کنند و به آنچه در اثر نفی عزاداری حسینی از دست خواهیم داد توجه ندارند.

در طرف مقابل، دست هائی در کار است که عزاداری ها را بی محتوا کنند و از مسیر صحیح ترویج فرهنگ جهاد و شهادت منحرف نمایند. این خطر را نباید کوچک تر از خطر کسانی که اصل عزاداری را نفی می کنند دانست، لیکن نتیجه بی محتوا شدن عزاداری ها آنگونه که اکنون با حضور مداحان بی سواد و بی پرهیزگاری درحال گسترش هست، دور شدن مردم از معارف اهل بیت و فاصله گرفتن از اصل عزاداری است.

نباید به گسترش کمی عزاداری ها دل خوش کنیم. اگر کمیت با کیفیت همراه باشد خوبست ولی گسترش کمی عزاداری ها به خاص با تحریف ها و خرافات و دروغ ها و خواب و خیال هائی که هر روز زیاد می شود، با فلسفه عزاداری در تضاد است.

باید همانگونه که امام خمینی می فرمودند عزاداری سنتی را ترویج کنیم و از مداحان باتقوا و آشنا با معارف اهل بیت و خطبا و منبری های باسواد جهت آشنا کردن مردم با نشانه قیام امام حسین علیه السلام استفاده کنیم و با این شیوه «فرهنگ عاشورا» را حفظ نمائیم و فرهنگ «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» را گسترش دهیم. خوشبختانه در سال های اخیر سینه زنی هائی با شعرهای حماسی در بعضی شهرها مشاهده می شود که از شاخصه های سنتی بودن و به روز بودن برخوردارند. این روش صحیح را باید تقویت کرد.