آزار جنسی دانش آموزان پسر در مدرسه ای در غرب پایتخت کشور عزیزمان ایران به تازگی خبرساز شده است و نگرانی های زیادی را در بین مردم و والدین به وجود آورده هست. علت زیاد شدن پرسشها و بحران های جنسی اخیر در کشور چیست؟

آزار جنسی دانش آموزان پسر در غرب تهران

خبر آزار جنسی دانش آموزان یک مدرسه در غرب تهران، افکار عمومی را به شدت آزرده خاطر کرده و روح جامعه را رنجانده است. همین که شخص رییس قوۀ قضاییه به موجب فرمانی کم سابقه از جانب رهبری عالی نظام، مأمور بررسی و مجازات مرتکبان این جنایت شده است اند، نشان می دهد ابعاد اتفاق تا چه حد گسترده بوده است.

عبارات مهم : مدرسه – فرزند
برخی گزارش ها حکایت از آن دارد که قضیه فراتر از آزار جنسی و بحث تجاوز در میان است. دربارۀ تعداد دانش آموزان قربانی نیز تا ۱۶ نفر شنیده شده است و اگر درست باشد که مرتکب، ناظم بوده این پازل نفرت انگیز آن وقت کامل می شود.

به این بهانه چند توصیه را می توان یادآور شد که اگر هم مرهم دل پدر و مادرهای شوکه شده است نباشد، می تواند در جلوگیری از تکرار چنین فجایعی مؤثر افتد:

۱- آموزش و پرورش ما نیز مانند دیگر دستگاه های اداری گرفتار ظاهرگرایی و شعارزدگی است و می توان حدس زد فرد مذکور با چهرۀ حق به جانب و ظاهر الصلاح، اعتماد مدیریت مدرسه را جلب کرده بوده و گرنه این قدر احساس امنی نمی کرده هست. مادام که در گزینش، روابط ظاهری و ابراز وفاداری بر صلاحیت و تخصص ذاتی بچربد، آش همین است و کاسه همین ولو همواره آش به این شوری نباشد.

۲- یکی از اهداف تأسیس انجمن اولیا و مربیان یا انجمن منزل و مدرسه نظارت اولیا بر عملکرد مدیریت مدرسه بوده است ولی در عمل این انجمن ها به وسیله ای جهت جلب شهریه و بودجه و توجیه هزینه ها تبدیل شده است اند و مدیران و ناظمان به تذکرات کیفی آنان توجه نمی کنند.

رییس مدرسه معمولا خود را رییس انجمن هم تصور می کند و نقش رییس انجمن در عمل تزیینی شده است است.

این امر البته بیشتر از نا آگاهی اولیا و این تصور که مدیر و ناظم هر کار بخواهند می توانند انجام دهند یا فرزندشان گروگان آنهاست نشأت می گیرد. ترس از حربه ای به نام کم کردن نمرۀ انضباط یا عضویت نکردن در سال بعد پدر و مادرها را به تسلیم و اطاعت واداشته است.

شگفت آور این که این اوضاع در مدارس هیأت امنایی هم برقرار هست. در حالی که هیأت امنا باید نظارت بیشتری داشته باشداما ترکیب آنها به گونه ای چیده می شود که دست بالا با مدیریت مدرسه است.

این در حالی است که در نظام های آموزشی مدرن که در کشورهای اسکاندیناوی اجرا می شود مدرسه جزئی از یک زنجیره است و مدرسه پادگان یا زندانی نیست که فرزند را به آن بسپارند تا هر کار درخواست کردند انجام دهند.

۳- در سیستم اداری کشور عزیزمان ایران کافی است فرد وارد شود. از آن بعد روزشماری می کند کی سی سال او پر شود و هیچ گاه خود را در معرض آزمون ها و بررسی های دوباره احساس نمی کند. دوستی که به ژاپن سفر کرده بود می گفت از مشاهده آن همه کتاب خوان در مترو ابتدا تصور می کردم این مردم همه اهل رمان و شعر یا فلسفه و ادبیات یا تشنه آگاهی و کسب راز و رمز هستی یا معنای زندگی اند ولی اندک زمانی بعد دریافتم بخش قابل توجهی از این جماعت مدام خود را به روز می کنند تا شغل خود را از دست ندهند. طرف عاشق ادبیات نیست. سرآشپزی است که می داند در آخر سال از او می خواهند غذای جدیدی که یادگرفته را بپزد وگرنه در اولویت تعدیل نیروست.

درست است که حراست ادارات از جنبه های حجاب و ایدئولوژی و مالی و اخلاقی نظارت هایی دارند ولی باز هاله ای از امنیت دورادور خود احساس می کنند؛ حال آن که مانند بانک ها ناگهان افراد باید عوض کردن کنند.

در یک بانک هنگامی که معاون یا رییس اعتبارات به شعبه ای دیگر انتقال یافته شوند چنانچه زنجیرۀ فسادی شکل گرفته باشد به صورت خودکار لو می رود. در بانک ها ناگهان به فرد مرخصی می دهند و جای او دیگری را می نشانند و اگر اصرار داشته باشد نرود یعنی ریگی به کفش دارد و نمی خواهد رازی برملا شود. در یک مدرسه هم اگر افراد جا به جا شوند زبان فرزند ها باز می شود و می توانند اوضاع را به فرد بعدی گزارش دهند تا فاجعه عمق پیدا نکند.

شاید گفته شود در مدرسه غیر انتفاعی فرد می تواند کارمند آموزش و پرورش نباشد ولی در این فرض هم نمی توان نظارت را انکار کرد.

۴- یکی از دلایلی که پدر و مادرها یا فرزند ها جرأت شکایت از معلمین و کادر مدرسه را ندارند القای این گزاره است: معلم، مقدس است.

حال آن که هیچ شغلی فی نفسه مقدس نیست. رفتگری که کار خود را دقیق و درست و مرتب انجام می دهد بر دکتر و جراحی که زیر میزی می گیرد شرف دارد ولی هر دو در قبال خدمتی که ارایه می دهند پول می گیرند و مقدس نیستند هر جا پول به میان بیاید قداست رخت برمی بندد. دوستی که ما را با اتومبیل به مقصد می رساند، لطف می کند و ما از او تقدیر می کنیم ولی دلیلی ندارد از رانندۀ آژانس که از ما پول می گیرد به همان غلظت تقدیر کنیم.

روزنامه نگار، خدمات اطلاع رسانی ارایه می دهد. پلیس هم خدمات امنیتی، پزشک، خدمات سلامت و معلم هم خدمات آموزشی ارایه می دهد. این مقدس، مقدس کردن ها جسارت نظارت و پی گیری را از مردم گرفته و متخلفان را گستاخ کرده است.

وقتی اعلام می شود ۲۵ درصد افراد جامعه از پرسشها معنوی و روانی زحمت می برند یعنی از هر چهار نفر یک نفر و این یک نفر هم می تواند روزنامه نگار باشد و هم پاسبان و هم معلم و ناظم.

آزار جنسی دانش آموزان پسر !!! مسئله چیست؟

۵- دوستی می گفت: چند سال پیش و در مدرسه فرزندم، احساس کردم خانم ناظم/معلم از عقده های جدی زحمت می برد و چون خودش بهره ای از شادابی و قشنگی نبرده بود می کوشید این حس را در فرزند ها بکُشد. یکی دو بار به مدیر مدرسه تذکر دادم و هنگامی که دیدم پی گیری نمی کند یا جدیت ندارد در یکی از جلسات عمومی از روانپزشکی که دعوت شده است بود خواستم از او سلامت روان بگیرد. زن ناظم/معلم برافروخته شد ولی والدین دیگر هم به صحنه آمدند و روشن شد همه از او دل پری دارند و بیم نمره یا همان امتیاز را داشته اند.

او می گفت بااهمیت ترین عباراتی که معلم به کار می برد این بود که “معلم، مقدس است” و “به کارمند دولت توهین شده است و حق شکایت دارد.” دوست ما البته عقب ننشست و توانست ثابت کند آن زن با فرزند ها پرسشها جدی دارد.

۶- یکی دیگر از موانع بررسی شکایت ها برخورد قبیله ای است. به این معنی که اگر از ناظم نزد مدیر شکایت ببرند کادر مدرسه از همکار خود حمایت می کنند. این واکنش‌ها اگر از رانندگان مسافربر پذیرفته باشد که هر لحظه حق را به همکار بدهند مگر رانندۀ جوان بخت برگشته ای که تازه آمده و پا در کفش آنها کرده از دیگران قابل قبول نیست و باید بنشینند و شرح ماجرا را گوش سپارند.

۷- در جامعۀ پول زده شماری از مردم تصور می کنند هر که پول بیشتری می گیرد خدمات بهتری ارایه می دهد. این مدرسه هم گویا پول کلانی بابت شهریه مدرسه می گرفته ولی در عمل به این فاجعه منتج شده است هست. چند سال پیش که فوت در اثر داروهای بیهوشی در یکی از بیمارستان ها خبرساز شد معلوم شد آن بیمارستان، شخصی بوده است. جا دارد جامعه انگاره های ذهنی خود را راجع به مساوی بودن کیفیت با پول اصلاح کند. نه مدرسه ای که شهریه گران تر می گیرد الزاما بهتر است نه کیفیت لباسی که گران تر خریده اید چون ممکن است سرتان کلاه رفته باشد.

۸- وقت آن است که با صدای بلند بگوییم جامعه کشور عزیزمان ایران به بحران جنسی مبتلا شده است است. جهت جامعه ای که ادعا دارد قادر به حل تمام پرسشها بشری است خیلی زشت است که به چنین بحرانی مبتلا باشد و انکار آن هم مشکلی را حل نمی کند. این همه محدودیت به اینجا کشیده و تصور اصلاح جامعه با برخوردهای پلیسی نتیجه بهتری دربرندارد.

۹- اگر این اتفاق در یک کشور غربی رخ داده بود خبرنگاران محبوب صداوسیما در آن سرزمین ها گزارش های متعدد و متنوع تولید می کردند تا ثابت کنند مردمان آن جوامع در چه انحطاطی به سر می برند. صدا وسیما ولی اگر هم در این قضیه ورود کند از منظر جذابیت های سیاسی است وگرنه در کشور عزیزمان ایران ما که از این اتفاق ها رخ نمی دهد!

۱۰- توصیه آخر ولی یک دعاست: خداوندا! همه ما را از این ساختار فرسوده آموزشی نجات ده. ساختاری که مدیران و معلمان و ناظمان هم قربانی آن اند. ساختاری که تا قبل از این اتفاق گُل بود و حالا با این اتفاق به سبزه هم آراسته شده است است…

اگر می خواهید زیاد بدانید : کودک آزاری و انحراف جنسی پدوفیلیا، مواظبت از کودکان را جدی بگیریم

اگر می خواهید زیاد بدانید : علل کودک آزاری در ایران

اگر می خواهید زیاد بدانید : بعد از آتنا و اهورا شاید بیمار پدوفیلیا در کمین کودک شما هم باشد