سرانه بوق ایرانی‌ها بالاست

در کشور عزیزمان ایران همه چیزمان در بوق است

درباره علاقه ایرانی ها به بوق باید بگم :من هنگامی که به منزل تازه نقل مکان کردم پنجره های رو به کوچه فرعی در طبقه همکف احساسات معمولیم را جنبش کرد و مثل یک آدم معمولی ذوق کردم و دلواپس صدای عابران کوچه نشدم و مثل شخصیت های سریال های ایرانی که با تظاهر عرفان بُخور داده می شوند، گفتم: صدای این کودکان، صدای زندگی است.

عبارات مهم : موبایل گو – خداحافظی
اما نخستین صبح را با صدای فریاد خانمی از خواب بیدار شدم که پشت پنجره من داد می زد: «من مهریه ام را می خواهم…»

شوک عجیبی به من وارد شد. مگر چند بار مهریه می دهند؟

آیا وجود پنجره نمی تواند دال بر وجود انسانی پشت پنجره باشد؟ که این انسان گوش دارد و نباید بشنود شخصیات شما را.

به زور خودم را از روی تخت جمع کردم. پیش خودم گفتم مسیر منزل تا شرکت تمام طول ترافیک پایتخت را تخت می خوابم. بخت یارم بود و صندلی جلو قسمتم شد. تمام سهم من از خوش شانسی در زندگی همین صندلی جلو هست. تنها نشستم و آماده شدم جهت یک چُرت معمولی که آهنگِ «همه چی آرومه، من چقدر خوشحالم!» همه آرامش و خوشحالیم را به فنا برد. گوشی مسافر پشت سر من با این موزیک زنگ می خورد. همراهی نکرد با ما مسافر عزیز و حرف زد تمام مسیر را با گوشی و بوق زد تمام طول راه را راننده. آخه پسرم اولاً بیست دقیقه حرف زدن با موبایل داخل ماشین که زیر و بم زندگیتم می ریزی بیرون، کار درستیه؟ دوماً مارو آیا از خواب می اندازی؟ سوماً موبایل گوشتو از کار می اندازه و این دروغ ها مغزتو. من هیچ وقت نفهمیدم آیا هر کس تو کشور عزیزمان ایران پول نداره یکی پولشو خورده فرار کرده دوبی و زیاد راننده های آژانس و ماشین های کرایه ای کارخانه دار ورشکسته هستند!

آخه پدرم! عزیزم! راننده زحمتکش! شما که فضیلتِ تحمل این کار سخت را جهت آسایش خانواده ات داری آیا با این بوق های نابجا اجر کارت را ضایع می کنی؟حیف نیست به خدا؟ آخه تو یک کیلومتر ترافیک، بوق تو به ماشین جلویی، جز مهمیزی به مرکب راننده جلویی، معنایی دیگر در خود دارد؟ چه کار کنه بدبخت؟ یه آدم معمولی پرواز که نمی تونه بکنه. آیا بوق زدن لذتی دارد؟ جهت بعضی ها لذتی که در بوق هست، در هیچ انتقامی نیست. یعنی با یک بوق راحت که فقط با یک انگشت ممکن می شود، می توانیم به آسانی از روح و روان مردم انتقام بگیریم و بچکانیم ماشه این تفنگ بی جواز را که البته نوع اتومات و رگبار این اسلحه حالِ دیگری دارد. به نظر من جهت بوق ماشین هم عین تفنگ باید جواز صادر کنند.

من که یک آدم معمولی هستم، هیچ وقت معنی بوق رو نفهمیدم. اصلاً بوق را نفهمیدم. مخصوصاً این بوق ها رو. بوق جهت سلام، بوق خداحافظی، بوق انتظار، بوقِ منو ببین!

و یک بوق خاص داریم که ظرافتی دارد این بوق. حتی مردهایی که انگشت دستشان از مچ بنده کلفت تر هست، این بوق را خیلی ظریف می زنند. تا هرگز صدای بوق به منزل ارزش برسد. بوق التماس، بوق بدبختی، بوق لجن. بوق جهت درمانده ها و وامانده هایی که کنار خیابان ایستاده اند.

چند ماه بعد

به منزل می رسم. از پنجره کوچه را نگاه می کنم. ماشین آژانس می آید. بوق انتظار را می زند. یک نفر گوشی به دست پایین می آید. سوار می شود. میهمان های دیگر سوار ماشین خودشان می شوند، بوق خداحافظی را می زنند و می روند.

خواب می بینم گروهی آدم غیر معمولی به شهر حمله کرده اند و همه تلفن های همراه شهر را دزدیده اند. بوق تمام ماشین ها را قطع کرده اند و یک نفر موزیک «همه جا آرومه، من چقدر بیمارم» را بیخ گوشم زمزمه می کند. با نخستین بوق صبحگاهی از خواب بیدار می شوم. تلفن همراهم را روشن می کنم پیغام های اپیلاسیون، تقویت امیال جنسی و کاشت مو، خاطر میانسالی ام را مکدر می کنند. تصمیم می گیرم تلفن همراهم را بفروشم و پنجره های منزل ام را به روی کوچه ببندم. مثل آدم های غیر معمولی، آنرمال.

سرانه بوق ایرانی‌ها بالاست

گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: isna.ir

واژه های کلیدی: موبایل گو | خداحافظی | راننده | ترافیک | ایرانی | پنجره | موزیک | ماشین | صندلی | زندگی | بیدار