فاطمه نمی داند چرا؟ روزها از پی هم می گذرند و او دائم از خودش می پرسد، آخر چرا؟ اصلاً آیا باید همسربرادر ۲۷ ساله اش تصمیم بگیرد در یک لحظه زندگی اش را زیر و رو کند؟ به چه گناهی؟

اسید پاشی زنانه

هیچوقت دلم نمی خواست، روبه روی زنی که قربانی اسیدپاشی زن دیگری شده است بنشینم و داستانش را بشنوم. از پدر شوهر معصومه، شوهر سمیه، برادرشوهر زیور، شوهر محبوبه، مهناز و…زیاد شنیده ام. ولی داستان زندگی فاطمه شبیه هیچ یک از این زنان نیست. او ۲۴ سال دارد و نه به یک عاشق کور نه گفته و نه آتش خشم و حسادت مردی را برافروخته. قربانی یک عشق بی معنا و بی منطق هم نشده. فاطمه حتی قربانی یک اسیدپاشی زنجیره ای هم نیست، مثل اسیدپاشی های اصفهان و مثل آنچه مرضیه و سهیلا از سر گذرانده اند، او قربانی اسیدپاشی یک زن هست، همسربرادرش.

عبارات مهم : قربانیان اسیدپاشی – بیمارستان
فاطمه نمی داند چرا؟ روزها از پی هم می گذرند و او دائم از خودش می پرسد، آخر چرا؟ اصلاً آیا باید همسربرادر ۲۷ ساله اش تصمیم بگیرد در یک لحظه زندگی اش را زیر و رو کند؟ به چه گناهی؟ روزها می گذرند و اوچشم هایش را روی هم می گذارد و این سؤال را بارها از خودش می پرسد؛چرا؟ روزهایی که بیشترش در بیمارستان گذشته، در اتاق عمل. تعداد عمل هایش هم مثل اغلب قربانیان اسیدپاشی از دستش دررفته. فکر می کند، شاید ۴۰ یا ۵۰ بار شده است باشد.

زندگی فاطمه تا همین یک سال قبل تا حد زیادی مثل دیگران بود. صبح که از خواب پا می شد، دنبال کار و زندگی خودش بود. روزهایی که هنوز بیمارستان منزل مهم اش نشده بود، دانشجوی سال آخر رشته صنایع بود. هر روز دانشگاه می رفت، به نامزدش فکر می کرد و ازدواجی که قرار بود خیلی سریع سر بگیرد. یک هفته قبل از اسیدپاشی همه قول و قرارهای عقد و ازدواجش گذاشته شده است بود. آنقدر سرش به درس و مشق خودش گرم بود که گاهی روزها را هم فراموش می کرد تا آنکه همسر برادرش پاپیچش شد که یک شب را در منزل آنها سپری کند و مراقب فرزند کوچکش باشد تا او بتواند فرزند دیگرش را جهت واکسن زدن ببرد درمانگاه. داستان فاطمه از همان شب آغازشد.

فاطمه را در یک صبح دلگیر زمستانی در منزل ارزش می بینم، درحالی که فرزندان برادرش- کودکان زنی که اسید روی صورتش پاشیده – در کنارش نشسته اند. دو کودک معصوم هر دو لباس زرد رنگ به تن کرده اند و حالا بعد از زندانی شدن مادرشان اینجا با پدربزرگ، مادربزرگ، عمه و پدرشان زندگی می کنند.

فاطمه در این اتفاق بینایی یکی از چشمانش و قشنگی صورتش را از دست داد. صورت، گردن، گوش و بخشی از بدنش هم سوخت. او فرزند کوچکتر، نادیای یک سال و نیمه را در آغوش کشیده. همان برادرزاده ای که جهت نگهداری از او به منزل برادرش رفت: «این فرزند فقط هفت ماهش بود. روز ۲۴ آبان سال قبل. رفتم منزل ارزش گفت خیلی دیر شده، شب هم بمون. خیلی تأکید می کرد که شب بمانم. من هم قبول کردم. همه چیز خوب بود. شام خوردیم، میوه خوردیم. ساعت ۷ صبح برادرم رفت سرکار. چند دقیقه بعدش الهام، نادیا را آورد کنارم و گفت مراقبش باش تا من نازنین را جهت واکسن ببرم. من هم خوابم برد، نیم ساعت، چهل دقیقه بعد، دیدم یک نفر دارد خفه ام می کند؛ با یک شال صورتش را بسته بود ولی فهمیدم الهام هست. درگیر شدم و نگذاشتم خفه ام کند. تا گفتم الهام چکار می کنی؟ از روی کمد اسید را برداشت و پاشید. خیلی هم مراقب بود روی فرزند خودش نریزد. نگاهش به این فرزند بود ولی با این همه چند قطره اسید روی پای فرزند هم ریخت. نادیا آن موقع ۷ ماهه بود و نازنین دختر بزرگترش یک سال و نیمه.»

فاطمه چند دقیقه بعد به خودش آمد و خودش را به همسایه ها رساند. در قفل بود و باید به زحمت باز می کرد. نه آبی زد به سر و صورتش و نه کاری کرد. به قول خودش تا آن موقع اصلاً از اسید و اسیدپاشی در زندگی اش نشنیده بود. اصلاً نمی دانست باید چکار کند تا اینکه همسایه ها کمک کردند و او را به بیمارستان رساندند: «قسم می خورم که نه دعوایی بینمان بود، نه چیزی. حتی اسباب کشی هم داشت، رفتم کمکش ولی او این بلا را سرم آورد، بعداً لای رختخواب ها یک شیشه اسید دیگر هم پیدا کردند.» یاد آرزو می افتم. او هم قربانی اسیدپاشی یک زن دیگر شده، او هم همسر برادرش. زنانی قربانی خشونت همجنس خودشان.

همان طور که کنار فاطمه نشسته ام، حرف های آرزو توی گوشم زنگ می زند: «همسر برادرم ساعت ۳ نیمه شب، روی سر و روی من و دخترم اسید سولفوریک پاشید. هیچ وقت نفهمیدم انگیزه اش چه بود! ۳ سال زندان رفت و بعد هم از برادرم جدا شد ولی من و دخترم را جهت هر لحظه درگیر و بیچاره کرد. خوشبختانه بینایی مان را از دست ندادیم ولی صورت و گردن مان بدجوری سوخت. هنوز هم پلک چشم من و آرزو طوری به هم می چسبد که نمی دانیم دیگر باید کدام دکتر و جراحی را امتحان کنیم.»

فاطمه از زنی سخن می گوید که دو فرزند کوچکش را رها کرده و حالا در زندان شهرری سرنوشت می گذراند. زنی که کینه ای عمیق در دل فاطمه و خانواده اش کاشته. آرزویی ندارند جز مجازاتش، تا بداند چه بر آنها گذشته.چه بر فاطمه گذشته. چه روزهای سختی…
فاطمه نامزد دارد. پسری که هنوز به پایش ایستاده. مادر فاطمه ولی می گوید پسر با دیدن دخترش به هم می ریزد. چند هفته یک بار می آید به دیدنش. او هم شوکه هست. زندگی دختری که عاشقش بود در یک شب این طور زیر رو شد: «هنوز ما که خانواده اش هستیم باورمان نشده، چطور او باور کند؟»
پدر فاطمه آهی می کشد و می گوید: «فقط ۵۰ میلیون موقع ترخیص فاطمه پرداختم. هرچه داشتیم و نداشتیم فروختیم، قرض کردیم، وام گرفتیم.هنوز اوضاع این دختر این طور هست. آخرش مجبورم این منزل را هم بفروشم. زندگی مان سیاه شد.»

فاطمه آرزویی ندارد، جز اینکه بتواند به زندگی قبلی اش برگردد و صورتش را دوباره پیدا کند. اسیدپاشش مجازات شود: «کاش دولت فکری کند راجع به محدودیت دست پیدا کردن به اسید تا هرکس براحتی اسید گیر نیاورد. کاش مسئولان ما قربانیان اسیدپاشی را فراموش نکنند و جهت هزینه ها کمک مان کنند. در این مدت هیچ کس نیامد بپرسد آیا این اتفاق افتاد؟ هیچ کس سراغ مان را نگرفت.»

برای ممنوعیت فروش اسید تلاش می کنیم

دکتر سید کمال فروتن، فوق تخصص جراحی پلاستیک و مدیر انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی در گفت و گو با «ایران» تأکید می کند که تعداد قربانیان این خشونت زیاد کردن یافته هست. وی با اشاره به داستان فاطمه می گوید: «معمولاً اسیدپاش ها مردانی هستند که به خاطر کینه، نفرت و شنیدن «نه» یا علاقه های نافرجام، دست به این اقدام می زنند یا مردانی که به وسیله مردان دیگر قربانی اسیدپاشی می شوند ولی اینکه زنی روی زن دیگری اسید بپاشد، کمتر دیده شده. من و تعداد دیگری از پزشکان حاضر در انجمن می پذیریم که این قربانیان را کاملاً رایگان جراحی کنیم ولی قربانیان اسیدپاشی باید فرم عضویت در انجمن را تکمیل کنند تا ما با شناسایی دقیق این افراد جهت درمان ارزش اقدام کنیم.» دکتر فروتن همین چند وقت پیش زیور، پروین و محسن مرتضوی، از قربانیان اسیدپاشی را رایگان جراحی کرد.
فروتن تأکید می کند که این روزها اسید حربه ای شده است که هرکس بتواند با آن تهدیدهایش را عملی کند و بزرگترین زحمت و بدبختی را به یک انسان تحمیل کند: «فقط در سال ۹۴ در یک بیمارستان ۵۴ نفر قربانی اسیدپاشی دیدم و در سال ۹۵، در یک بیمارستان دیگر ۸۳ نفر. این ها فقط بیمارستان های پایتخت کشور عزیزمان ایران هستند و من آمار دیگر شهرها و آمار کلی کشور را ندارم ولی آنچه مشخص هست، این موارد زیاد کردن یافته. این سوختگی ها ۱۰ تا ۳۵ درصد است و از سوختگی های درجه سه محسوب می شوند که تا عضله هم نفوذ کرده و بافت را از بین می برد و اگر به چشم برسد، آن را کاملاً نابود می کند. جهت همین یکی از فعالیت های انجمن این خواهد بود که از طریق مجلس و سایر نهادها طرحی را تنظیم کنیم که خرید و فروش اسید را محدود کند.»
فاطمه تازه در شروع راه جراحی های سخت و جانفرساست؛ بارها بی هوش شدن، زیرتیغ جراحی رفتن، ناامیدی، منزل نشین شدن. هزینه های کمرشکن و دردهای بی پایان. معصومه، زیور، محبوبه، آرزو و مریم و… سال هاست با این درد آشنایند. دردی که هرگز رهایشان نکرده و تا آخر زندگی با آنهاست…