باور کنید هیچگاه مثل الان جنس و برند خارجی خوردن و پوشیدن ارزش نبوده، حالا شده است این برند خارجی یک شیشه آب معدنی اعلای فرانسوی باشد یا هویج آمریکایی. ای کاش جایگزین اینکه به فکر اینکه به فکر امروز خودمان باشیم، کمی به فکر فردای فرزندانمان باشیم تا به کشوری بدون برند و صنعت تبدیل نشویم.

یک بطری آب صد درصد فرانسوی

«عرضه بروزترین آب معدنی روز دنیا، محصول کشور فرانسه جهت نخستین بار در ایران.» این پلاکاردی است که در یکی از فروشگاه های زنجیره ای بزرگ پایتخت کشور عزیزمان ایران دیده می شود. در نزدیکی این پلاکارد قفسه ای است که انواع و اقسام آب خارجی در آن چیده شده. به ردیف آب ها نگاهی می کنم و با خودم فکر می کنم خب فقط آب خارجی در کشور نداشتیم که آن هم رسید. حالا این که آب فرانسه با آب معدنی اعلای ایرانی چه فرقی دارد را دقیقاً نمی دانم.

عبارات مهم : محصولات کشاورزی – روزنامه ایران
املاحش زیاد است؟

شاید خاصیت جوان کنندگی دارد؟

کسی چه می داند. لابد هنگامی که آب فرانسوی می خوری، می توانی چشمانت را ببندی و تا کافه های ساحل چپ پاریس بروی. تا لب رود سن و خلاصه کلی احساس خارجی بودن کنی. به قفسه آب ها دوباره نگاهی می اندازم؛ این بار خریدارانه. از پاریس، استانبول و دیگر شهرها هم هست. چندان از برندها سر در نمی آورم ولی قیمت های نجومی را می فهمم. یک شیشه آب معدنی حدود ۳۳۰ سی سی فرانسوی ۹هزار تومان و قیمت نیم لیترش ۱۱ هزار تومان. بهترین آب ایرانی با بسته بندی اعلا ولی فقط ۲ هزار تومان.

مرد جوانی که مثل من از دیدن آب های خارجی حیرت زده شده است یکی از شیشه ها را در دستش می چرخاند و می گوید:

مگر آب عمومی کشور فرانسه با آب های مرسوم و خوب کشور عزیزمان ایران چه تفاوتی دارد که باید در رده اقلام وارداتی قرار بگیرد؟

چرا باید از کشور پول خارج شود و به ازای آن آب وارد شود؟

مرد دل پردردی دارد؛ آن قدر که راحت حاضر نیست از این قفسه پرماجرا بگذرد و می گوید:

شما بگو تفاوت این آب با آب معدنی دماوند چیه؟

چه فرقی دارد؟

خانم، من جهت همین واردات بدون کار شدم. من و خیلی دیگر از همکارانم شیرینی فروشی داشتیم ولی آن قدر شکلات خارجی و بیسکوییت خارجی آوردند که همه ما را نابود کردند. حالا هم گیر داده اند به آب خارجی و نان خارجی. حتماً ثروتمندها از اینها می خورند که می خواهند برایشان بیاورند.»

حرف های این آقا که اتفاقاً دل پردردی دارد، کم بیراه هم نیست. این روزها اگر در بازارهای کشور بگردید از این کالاهای لوکس خارجی کم نمی بینید. کالاهایی که گاه خودشان و قیمت ارزش حسابی برق از کله آدم می پراند. یکی از همین کالاها که چند روز پیش برق از کله من یکی پراند، هویج آمریکایی بود. باورتان می شود، کسی بخواهد هویج ایرانی نخرد و به جایش هویج آمریکایی بخرد. آن هم بسته ای ۹۰ هزار تومان؟

خانمی برابر یکی از فروشگاه های لوکس پایتخت کشور عزیزمان ایران بین آواکادو، بلوبری و چند کالای کمتر معروف، دنبال هویج آمریکایی می گردد. آقای فروشنده هم که انگار به یک پیروی بزرگ دست یافته، فوری به ته فروشگاه می رود و با یک بسته پر از هویج برمی گردد. هویج آمریکایی، قیمت ۹۰ هزار تومان؛ با آدرسی از مزارع کالیفرنیا. فوری یادم می آید که عرضه همین محصول در فروشگاه های شهروند کلی خبرساز شده است بود؛ تا جایی که مسئولان این فروشگاه مجبور شدند، توضیح دهند هویج آمریکایی نه تولید کشور آمریکا که محصول مزارع ساوه است. هویج آمریکایی کوچک تر و نارنجی تر از هویج های وطنی است ولی این که یک کیلو هویج ۹۰ هزار تومان باشد در ذهنم نمی گنجد. زن برایم توضیح می دهد: «این هویج ها ارگانیک است و در تولید آنها از هیچ کود شیمیایی استفاده نشده. مثل محصولات داخل که همه کود شیمیایی دارند، نیست.»

فکر می کنم لابد این هم راه حلی است که مافیای واردات کالا جهت تبلیغ پیدا کرده و زیاد محصولات وارداتی با قیمت گران را با عنوان محصولات ارگانیک بدون مواد نگهدارنده و شیمیایی به مردم قالب می کند. حالا شاید در کشت بعضی محصولات کشاورزی واقعاً از روش های ارگانیک استفاده شده است باشد ولی این طور هم نیست که هر محصولی که در بازار کشور عزیزمان ایران است و به قیمت گران فروخته می شود از روش های کشت ارگانیک جهت پرورش اش استفاده شده است باشد.

چند روز پیش هم یکی از خریداران سوپر مارکتی در نزدیکی محل کارم از آقای فروشنده پرسید: «ماست ترکیه ای دارید؟» فروشنده که انگار اصلا دلش نمی خواست مشتری اش را از دست بدهد، کلی یخچال و قفسه ها را زیر و رو کرد تا جهت مشتری ماست خارجی یا ترکیه ای پیدا کند.

آیا واقعاً ما نیاز به ماست خارجی داریم؟

راستی ماست خارجی یا ترکیه ای چه تفاوتی با ماست تولید داخل دارد؟

خانمی را می بینم که در یکی از فروشگاه های معروف زنجیره ای دائم یک بسته پشمک را بالا و پایین می برد. شماره بهداشتی و آدرس روی بسته بندی و… نشان می دهد پشمک خارجی هست. زن که بعد از شنیدن قیمت پشمک دوباره آن را به قفسه اش برمی گرداند، زیر لب می گوید: «حالا پشمک حاج عبدالله خودمان چه عیبی دارد که باید پشمک خارجی بخوریم؟ زن دیگری که کمی آن سوتر ایستاده و کلی ادویه و چاشنی سالاد خارجی در دست دارد، این طور جوابش را می دهد: «ببین همان پشمکی که دستت بود، چه بسته بندی قشنگی داشت! من هم همه این چاشنی ها و ادویه ها را به خاطر بسته بندی اش برداشته ام. باور کنید یا نکنید خیلی ها جنس خارجی می خرند فقط به خاطر بسته بندی زیبایش. همه چیز که کیفیت نیست، گاهی هم باید به قشنگی و نحوه عرضه محصولات توجه کرد.»

شاید با خودتان بگویید این که عنوان جدیدی نیست و سال هاست انواع و اقسام جنس خارجی بازار کشور را اشباع کرده. از شامپوی خارجی بگیرید تا شکلات خارجی و انواع و اقسام ادویه های خارجی و… حالا هم ماست، پشمک، هویج و آب خارجی. ولی باور کنید هیچوقت مثل الان جنس و برند خارجی خوردن و پوشیدن ارزش نبوده، حالا شده است این برند خارجی یک شیشه آب معدنی اعلای فرانسوی باشد یا هویج آمریکایی.»