براساس گزارش ساينس الرت، اخترشناسان تا پيش از اين تصور می كردند خورشيد در وقت مرگش به يک سحابی سياره نما تبديل خواهد شد، حبابی درخشان از گاز و غبار، تا اينكه شواهد نشان دادند چنين پايانی بايد عظيم تر از اين باشد.

چگونگی | خورشید | خورشيد | ستارگان | سياره | ستاره | زندگی | گزارشهای علمی

اكنون گروهی بين المللی از اخترشناسان اين پايان را دوباره بررسی كرده اند و دريافته اند سحابی سياره نما يكی از محتمل ترين گزينه ها جهت پايان خورشيد هست. خورشيد ۴٫۶ ميليارد سال سن دارد، و براساس رصد هايی كه از ديگر ستارگان صورت گرفته هست، محققان به اين نتيجه رسيده اند كه خورشيد در حدود ۱۰ ميليارد سال ديگر به پايان زندگی خود خواهد رسيد.

در اين ميان رويداد های ديگری نيز رخ می دهند، طی پنج ميليارد سال خورشيد به يک غول سرخ تبديل خواهد شد، هسته آن كوچک می شود و لايه بيرونی آن منبسط خواهد شد تا حدی كه به مدار مريخ خواهد رسيد و در اين مسير سياره زمين را خواهد بلعيد، البته اگر تا پيش از آن انسان ها زمين را نابود نكرده باشند.

آنچه قطعی است اين است كه تا آن وقت انسانی وجود نخواهد داشت تا قربانی چنين پديده ای شود، در واقع بشر تنها يک ميليارد سال ديگر جهت زندگی وقت دارد مگر اينكه راهی جهت خروج از زمين پيدا كند، زيرا درخشش خورشيد هر يک ميليارد سال يكبار ۱۰ درصد افزايش پيدا می كند. شايد ۱۰ درصد زياد به نظر نيايد، ولی افزايش درخشش خورشيد حيات روی زمين را نابود خواهد كرد، اقيانوس ها تبخير خواهند شد و سطح زمين به حدی داغ می شود كه آبی در آن باقی نخواهد ماند.

تعیین چگونگی و وقت فوت خورشید

آنچه حدس و گمان راجع به آن سخت هست، رويدادی است كه بعد از تبديل شدن خورشيد به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پيشين دريافته اند كه جهت شكل گيری يک سحابی سياره نمای درخشان، ستاره اوليه بايد ابعادی دو برابر خورشيد داشته باشد. محققان اكنون با استفاده از شبيه سازی های رايانه ای تعيين كرده اند كه خورشيد نيز مانند ۹۰ درصد ديگر ستارگان بعد از تبديل شدن به غول سرخ، كوچكتر شده است و به كوتوله سفيد تبديل خواهد شد و در نهايت با تبديل شدن به يك سحابی سياره ای زندگی اش پايان خواهد يافت.

زمانی كه ستاره ای درحال فوت هست، توده ای از گاز و غبار را به بيرون پرتاب می كند، توده ای كه نيمی از جرم ستاره را تشكيل می دهد و نشان از آن است كه سوخت ستاره رو به پايان گذاشته هست. اين دوران كه جهت ۱۰ هزار سال ادامه دارد، تنها دورانی است كه ستاره با نور زيادی خواهد درخشيد و سحابی سياره نما را مرئی خواهد ساخت.

چگونگی | خورشید | خورشيد | ستارگان | سياره | ستاره | زندگی | گزارشهای علمی

سحابی های سياره نما در دنیا قابل مشاهده پديده هايی رايج به شمار می روند، نمونه های مشهور آنها سحابی هليكس يا مارپيچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب هست.

دليل اينكه به اين سحابی ها سياره نما گفته می شود آن است كه ويليام هرشل اولين بار آنها را در قرن هجدهم ميلادی رصد كرد و از دريچه تلسكوپ های آن زمان، اين سحابی ها به شكل سياره ديده می شدند. امروزه اخترشناسان با رصد اين سحابی ها در ديگر كهكشان ها می توانند فواصل ميان كهكشانی را محاسبه كنند.