مژگان صابری و اوتیسم؟ لطفا قضاوت نکنید

آیا این زن اوتیسم دارد؟

هرازگاهی اخبار ضدونقیضی در مورد ابتلای بازیگران مطرح سینما یا سخنرانان و موسیقیدانان یا نقاشان معروف دنیا به اوتیسم به گوشمان می خورد. واقعیت این است که اوتیسم به عنوان یک اختلال پیشرفته تازه چند سالی است که زیاد نظر متخصصان و روان پزشکان را به خود جلب کردهزیرا تا سال ۱۹۴۴ میلادی آمار بالینی دقیقی از آن وجود نداشت. شمار زیادی از افراد مشهور و افراد معروف وجود دارند که در حال حاضر به عنوان بزرگسالان تشخیص داده می شوند. به دنبال شایعاتی که طی این چند هفته نیز در مورد زن صابری بازیگر سینما مطرح شد، وقت را غنیمت شمردیم تا کمی زیاد در مورد این اختلال توضیح دهیم و این بار سراغ زن سعیده غفاری، مدیر عامل انجمن اوتیسم ایرانیان رفتیم.

عبارات مهم : بیماری اوتیسم – اوتیسم

اوتیسم چگونه بیماری است؟

اوتیسم اختلال نافذ رشدی است که نشانه های آن در ۳ سال اول زندگی بروز پیدا می کند و به نوعی می توان اوتیسم را اختلال عصب رشدی دانست. بزرگ ترین شاخصه افراد مبتلا به اوتیسم عدم یکپارچگی حسی است که به خاص در سنین پایین قابل توجه تر هست. این افراد نمی توانند پرسشها خود را بیان کنند و آنها را در قالب رفتارهای غیرمتعارف تکراری و ناشناخته به وسیله جامعه بروز می دهند.

مژگان صابری و اوتیسم؟ لطفا قضاوت نکنید

آیا اوتیسم به معنای عقب افتادگی است؟

به هیچ وجه! یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند در طیف عملکرد بالا قرار گیرد، ولی با مشکلاتی که ذکر کردم نیز درگیر باشد. بیماران اوتیسم به ۳ سطح تقسیم می شوند؛ سطح ۳ اوتیسم، شدید ترین علائم را دارد و با عقب ماندگی مواجه هستند.سطح ۲ زیاد افراد مبتلا به اوتیسم را مشمول بر می شود و سطح ۱ اوتیسم افرادی هستند که مهارت های خاصی را می توانند کسب کنند و در بعضی حوزه ها از جمله حوزه هنر عالی ظاهر می شوند. افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۱ عملکرد بالایی دارند. این افراد هوش بالای ۹۰ درصد دارند و قادر به انجام بسیاری از کار ها هستند. کودکان داخل طیف خوب و میانگین اوتیسم می توانند وارد مدارس اوتیسم شوند. تعداد بسیار اندکی از فرزند هایی که عملکرد بالایی دارند با وجود اینکه اذیت می شوند، وارد مدارس عادی می شوند، ولی کودکانی که عملکرد میانگین به پایین دارند، هیچ جایگاهی در جامعه کشور عزیزمان ایران ندارند و مراکز آموزشی و مدارس اوتیسم و محل نگهداری زیادی جهت آنها وجود ندارد. اگر توانبخشی، کاردرمانی و آموزش ها ادامه پیدا کند، این کودکان به سمت خودایستاشدن می روند.

تشخیص اوتیسم چگونه انجام می شود؟

تشخیص اوتیسم فقط و فقط به وسیله روان دکتر امکان پذیر هست. این امکان وجود دارد که حتی خود فرد نیز نداند داخل این طیف قرار می گیرد.

آیا مبتلایان به اوتیسم می توانند موفق شده است و در آینده مستقل شوند و جهت خود شغل و درآمدی داشته باشند؟

بله، گرچه تقریبا ۳۰ درصد از افراد طیف اوتیسم در بزرگسالی کلام ندارند و با مشکلاتی مانند عقب ماندگی همراه هستند ولی افراد مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا می توانند در نقاشی، موسیقی، تئاتر و… توانمندی هایی کسب کنند و بسیاری از این افراد قادر هستند دیالوگ های بسیار بلند را به خاطر بسپارند و تکرار کنند. این افراد می توانند زندگی طبیعی داشته باشند و بازیگر شدن آنها نیز ممکن هست. بر اساس بررسی های انجام گرفته در کشور های پیشرفته دنیا، ۱۲ درصد از افراد مبتلا به طیف های متفاوت اوتیسم، مستقل زندگی می کنند و ۳درصد از آنها دارای شغل هستند.

اوتیسم طیف نادری است که تشخیص آن تا ۳ سالگی امکان پذیر نیست. اخیرا در مورد ابتلای مژگان صابری به اوتیسم صحبت های زیادی شده است که در این

چه مسائلی می تواند مانع موفقیت افراد مبتلا به اوتیسم در آینده شود؟

در اوتیسم به جز خود بیماری، پرسشها زیادی مانند تشنج، صرع و… روی اختلال سوار می شود که اگر به موقع تشخیص داده نشود و توجه خاص بهداشتی- درمانی انجام نگیرد، ممکن است شرایط بیماری شدت یافتن شود. آینده نگری می شود امسال بین ۳۰ تا ۴۰ هزار نفر داخل طیف اوتیسم شناسایی شوند؛ اگر برنامه درستی جهت غربال، ارزیابی، آموزش، درمان و حمایت و تقویت شرکت های مردم نهاد و خیریه ها وجود نداشته باشد، نه می توان خیرین را به سمت جامعه اوتیسم سوق داد و نه خود جامعه می تواند از بعد این هزینه ها بربیاید. خانواده نیز کشش ندارد و به توجه زیاد خیرین حوزه سلامت نیاز داریم.

پیچیده ترین اختلال در کودکی اوتیسم است که می تواند زندگی جامعه کوچک اطراف فرد را خدشه دار کند. ما نمی توانیم رفتارهای آسیب زشت این کودکان را به رخ رسانه بکشیم چون از نظر اخلاقی درست نیست، ولی وقتی می گوییم رفتارهای آسیب زشت دارند، بپذیرند که نیازمند آموزش هستند. نیازمندی آنها از جنس قرص و دارو نیست، بلکه مشمول بر توانبخشی و رفتاردرمانی است که هزینه های آن چند برابر دارو است و باید به صورت مستمر ادامه داشته باشد.

نقش جامعه در درمان اوتیسم چیست؟

جامعه باید اجازه دهد فرد داخل طیف اوتیسم در فضای اجتماعی و فرهنگی ورود کند. وی را بشناسیم و درک کنیم. قضاوت کردن نادرست و انگشت نما کردن این افراد باعث می شود در انزوای خود بمانند. اجازه دهیم از نبوغ این افراد در بخش هایی که مهارت دارند، استفاده شود و پذیرش جامعه را بالا ببریم. این عنوان زمانی محقق می شود که مسیر آن ایجاد و آمادگی جامعه فراهم شده است باشد. علاوه بر آن مورد نیاز است زیرساخت های آموزشی، فرهنگی و اجتماعی ایجاد شود. واکنش‌ها قضاوت آمیز باعث می شود افراد داخل این طیف اذیت شوند. از همه کسانی که در حوزه رسانه و فرهنگ کار می کنند، خواهش می کنیم آشنایی بیشتری نسبت به اختلالات روانی داشته باشند. این امراض به هر شکلی که باشند ممکن است خروجی قابل شناختی جهت جامعه نداشته باشند. به همین علت مورد نیاز است این گروه ها این نوع پرسشها را بشناسند. پشت هر واکنش‌ها عجیبی حتما دلیلی وجود دارد.

این زن اوتیسم ندارد!

مژگان صابری، بازیگر فیلم شعله ور، در کنفرانس خبری جشنواره فیلم فجر، به علت بعضی حرکاتش که از سوی بعضی رسانه ها نامتعارف خوانده شد، به سوژه خنده و تمسخر و توهین عده ای از خبرنگاران و بازدیدکنندگان اینترنت تبدیل شد؛ تا اینکه بعضی نوشتند و گفتند که او اوتیسم دارد و رفتارهای خاصش نیز ناشی از همان اوتیسم هست. متاسفانه اینترنت نیز امکان اشتباه و قضاوت عجولانه را زیاد کرده است. این شد که شایعه ابتلای او به اوتیسم خیلی سریع همه گیر شد و مدتی بعد از سوی کارگردان آن فیلم (حمید نعمت الله) تکذیب شد. ولی ورای این شایعات که اصلا صابری مبتلا به اوتیسم است یا نه، این اتفاق باعث خیر شد تا بفهمیم بسیاری از معلولیت های جسمی و شرایط متفاوت فکری، چندان پیچیده و دور از ما نیستند.

بسیاری از افرادی که چنین شرایطی دارند، خودشان می توانند تصمیم بگیرند و مستقلانه زندگی و فعالیت کنند. سهم آنها از وقت ها و امکانات اجتماعی نیز باید به اندازه سهم سایر افراد جامعه باشد و به صرف اینکه معلولیت یا شرایطی متفاوت دارند، نباید از هستی اجتماعی ساقط شوند. فردی که معلولیت جسمی یا اختلالی مانند اوتیسم دارد و خانواده او، همانقدر حق دارند در پارک و سینما و اتوبوس و شهربازی و خرید و رستوران حاضر شوند که سایر افراد غیرمعلول و غیراوتیسم حق دارند.

در ادامه دکتر میترا حکیم شوشتری، دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ایران، در این باره صحبت می کنند: نمی دانم از کجا باید شروع کنم؛ از بزرگ ترهایی بگویم که به جای ترویج فرهنگ های درست و اصلاح باورها و رفتارهای اشتباه که بی جهت ریشه دار شده است اند و در زندگی مردم رخنه می کنند، خودشان قضاوت کردن و برچسب زدن را ترویج می کنند یا از کودکان و نوجوانانی بگویم که در اینترنت و اخبار شاهد این برخوردهای غلط و انگ زدن ها هستند. آنهایی که قرار است آینده خود و آینده کشور عزیزمان ایران را بسازند؛

نمی دانم ما با چه ایده و نگرشی پیش می رویم و اصول و آداب تربیت نسل آینده را این گونه نادیده می گیریم. هرچه در منزل و مدرسه و جامعه از انسانیت، برابری، اخلاق و آداب واکنش‌ها نیکو بگوییم و در عمل به آن پایبند نباشیم و چنین الگوهای عملی را ارائه بدهیم، بی فایده است. ما مسوول رفتارهای خود هستیم و نباید به خاطر اهداف کاری یا هر نشانه دیگری اجازه دهیم یک فرد این طور مورد قضاوت غیرکارشناسانه قرار گیرد.

اصلا بحث من مبتلا بودن یا نبودن این شخص به یک اختلال روان پزشکی و… نیست، صحبت من قضاوت کردن آدم ها و آموزش عملی این برچسب زدن ها به نسل آینده است. فرزند های ما در معرض اخبار هستند و مدام در اینترنت می گردند. آیا نباید به آنها اخلاقیات را بیاموزیم؟ آیا نباید در عمل به آنها بگوییم همه افراد با هر باور و توانمندی ای که دارند قابل احترام اند و می توانند در مسیر زندگی خود جهت رسیدن به آرزوها و طی پله های ترقی تلاش کنند؟

اگر فرد معلول جسمی یا دچار پرسشها روانی باشد یا تحت درمان هر مسئله دیگر، تنها به خود او مربوط می شود و اوست که باید این موانع را بردارد. ما نباید با رفتارهای دور از اخلاق و انسانیت راه او را سد کنیم. باید تلاش کنیم زندگی خود را بسازیم و توانمندی هایمان را کشف کنیم و بالا و بالاتر برویم تا به خواسته هایمان برسیم؛ بی آنکه از کسی پل یا نردبان بسازیم یا کسی را با انگ زدن از مسیر کار و زندگی مان برداریم.

آیا ما می توانیم این نکات طلایی آموزش و تربیت را به فرزند هایمان بیاموزیم، در حالی که خودمان هنوز آنها را بلد نیستیم؟ وقت آن نشده به جای سرک کشیدن در زندگی همدیگر و اصلاح ایرادهای بقیه، کمی خودمان را ارزیابی کنیم، شاید کاستی ها و توانایی هایمان را بشناسیم و در همین دهه ۳ و ۴ زندگی، بتوانیم آینده خود و فرزندانمان را متحول کنیم. ما اگر بخواهیم، می توانیم به راه اخلاق و دین و مذهب برگردیم و دست از قضاوت ها برداریم. آدم ها را همان طور که هستند، بپذیریم و دوست بداریم، همان گونه که خدا همه ما بندگان را فارغ از ظاهر و باطن و دین و باورمان دوست دارد و خدایی می کند.

اگر می خواهید زیاد بدانید : اوتیسم چیست و درمان آن چگونه است؟ به مناسبت روز جهانی اوتیسم

مژگان صابری و اوتیسم؟ لطفا قضاوت نکنید

اگر می خواهید زیاد بدانید : مبتلایان به اوتیسم این شاخصه ها را ندارند، اشتباه نکنید!

اگر می خواهید زیاد بدانید : حقایقی راجع به بیماری اوتیسم

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
منبع : salamat.ir

واژه های کلیدی: بیماری اوتیسم | اوتیسم | آموزشی | قضاوت | زندگی | آموزش | اوتیسم | سلامت

مژگان صابری و اوتیسم؟ لطفا قضاوت نکنید