مومیایی انسانی است که بافت نرم بدنش تا مدت ها بعد از فوت وی حفظ می شود. به طور طبیعی زمانی که یک انسان می میرد، فرایند تجزیه باعث می شود طی چند ماه تنها اسکلت از بدن باقی بماند. سرعت تجزیه به عوامل مختلفی بستگی دارد که یکی از بااهمیت ترین آنها محیط زیست محیط اطراف است.

در اکثر محیط ها نخستین مرحله تجزیه طی چند ساعت اول شروع می شود. در این مرحله اولیه که اتولیز یا گوارش خود به خود نامیده می شود، اندام هایی که دارای آنزیم های گوارشی هستند (به عنوان مثال روده ها) شروع به گوارش خود می کنند.

بعد از این مرحله، مرحله پوسیدگی شروع می شود که در واقع تجزیه مواد آلی به وسیله باکتری هاست. در حالت طبیعی و شرایط متعادل مرحله پوسیدگی سه روز بعد از فوت شروع می شود. طی چند ماه از بدن فقط اسکلت باقی می ماند. در هوای گرمتر و محیط های مرطوب این فرایند سریعتر رخ می دهد لیکن در این شرایط باکتری ها سریعتر تولید می شوند. در هوای سردتر و شرایط خشک فرایند به آهستگی رخ می دهد آیا که باکتری ها جهت زندگی به گرما و آب نیاز دارند (به همین علت است که غذاها در یخچال تا مدتی باقی می مانند).

اگر شرایط به اندازه کافی سرد یا خشک باشد یا در محیط اکسیژن کافی وجود نداشته باشد، در چنین محیطی زنده ماندن باکتری ها بسیار سخت خواهد بود. در این شرایط بدن به طور کامل تجزیه نمی شود و حتی ممکن است هزاران سال بماند.

محیط های زیادی وجود دارند که می توانند به حفظ مومیایی کمک کنند. در محیط زیست اجساد در یخ یخچال های طبیعی، در عمق بدون اکسیژن باتلاق های زغال سنگ و زمین خشک صحراها حفظ شده است اند.

مرد یخی در سال ۱۹۹۱ به وسیله توریست های ایتالیایی در کوه های آلپ کشف شد که یکی از شگفت انگیزترین مومیایی های محیط زیست است. جسد ۵۳۰۰ ساله که ابزارش کاملا حفظ شده است بودند، در یک چاله سنگی مرده بود که به سرعت به وسیله برف پر شده است بود. این اوضاع یک یخچال طبیعی درست می کند که بافت بدن را حفظ می کند. این مومیایی اطلاعات زیادی در مورد قدمت اروپا از جمله تکنولوژی این سرزمین، سلامت انسان و شیوه های خالکوبی به تاریخ دانان ارائه داده هست.

در بعضی موارد مومیایی های طبیعی دانسته های ما نسبت به تاریخ را به شکل چشمگیری عوض کردن داده اند. مومیایی های پیدا شده است در صحرای Taklimakan سرنخ های زیادی در مورد بومی های مدرن این منطقه ارائه داده اند. ساختار صورت مومیایی ها نشان می دهد که آنها از تبار هندی اروپایی بوده اند.

مومیایی کردن انسان چطور انجام می شود؟ به بهانه یافت شدن مومیایی

مردی که ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح زندگی می کرده دارای خالکوبی متمایزی در قسمت شقیقه است که شبیه به نماد باستانی خدای هندی – ایرانی بوده است. این اجساد با شن های داغ در گور خود احاطه شده است اند و مومیایی آنها حفظ شده است هست. زمانی که بدن بدون هیچ ساختار محافظتی در شن داغ دفن می شود، شن می تواند تمام مایعات بدن را جذب کند و بدن به طور کامل خشک می شود. این فرایند طبیعی مومیایی کردن در قدیمی ترین گورهای مصر نیز رخ داده هست.

وقتی بدن در صحرای مصر دفن می شده، اندام های داخلی حفظ می شده است اند و پوست به یک پوسته تیره و شکننده مانند پوست صدف تبدیل می شده است است. این پدیده تاثیر عمیقی بر مصریان باستان داشته است و به این ترتیب در بین مصری ها این اعتقاد به وجود آمد که هنگامی که بدن می تواند تا مدت ها بعد از فوت باقی بماند، بعد روح انسان هم می تواند چنین باشد.

مومیایی کردن اجساد در مصر

مصری ها در طی آزمایشاتی دریافتند که تجزیه اجساد به طور عمده از درون شروع می شود. باکتری ها ابتدا در اندام های داخلی بدن تجمع پیدا کرده و سپس از آنجا به بیرون حرکت می کنند. جهت متوقف کردن پوسیدگی آنها تصمیم گرفتند اندام های داخلی را خارج کنند. این مسئله با کشف عامل خشک کننده طبیعی ای به نام ناترون natron همراه بود و مومیایی های معروف مصر را به وجود آورد. ناترون پودری از ترکیبات سدیم است که باعث جذب بالای سدیم می شود.

پس از این اکتشافات مصری ها جهت مومیایی کردن اجساد ابتدا مغز و دیگر اندام داخلی بدن را خالی می کردند و سپس جسد را به مدت ۳۰ تا ۴۰ روز در ناترون قرار می دادند تا کاملا خشک شود.

پس از این مدت داخل جسد را نیز با پودر ناترون می پوشاندند و سپس روی بدن را با باند می پوشاندند، به این ترتیب از رسیدن رطوبت به جسد و همچنین متلاشی شدن آن پیشگیری می کردند.

تهیه و ترجمه : گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
اختصاصی سیمرغ